به نام خدا 

ترکیب منتخب تاریخ سری آ

10 اسطوره برتر تاریخ که هرگز قهرمان لیگ نشده‌اند

تصویر پیش روی ما، نه فقط یک لیست ساده، بلکه یک تابلوی تأمل‌برانگیز از “۱۰ بازیکن برتر فوتبال که حسرت جام لیگ به دلشان مانده” است. این جام غبارآلود و تار عنکبوت بسته در سمت راست تصویر، نمادی است قوی از افتخاری که با وجود تمام درخشش‌ها و استعدادهای بی‌نظیرشان، هرگز به دست این اسطوره‌ها نرسیده است. گویی سرنوشت، با تاروپودهای نامرئی خود، این جام را از دستانشان دور نگه داشته است.

به ترتیب رتبه‌ها، با نام‌هایی روبه‌رو می‌شویم که هرکدام، ستاره‌ای در آسمان فوتبال بوده‌اند: از “آنتوان گریزمن” فرانسوی با آن تکنیک نابش که در رتبه اول قرار گرفته، تا “استیون جرارد” اسطوره انگلیسی که وفاداری‌اش به تیمش زبانزد بود و حالا در رتبه دوم، حسرت یک قهرمانی لیگ را می‌کشد. در جایگاه سوم، “فرناندو تورس” اسپانیایی را می‌بینیم که با وجود تمام گلزنی‌ها و موفقیت‌هایش در جام‌های حذفی و قاره‌ای، این جام خاص از او گریزان بوده است. و بعد، “مارکو رویس” آلمانی که همیشه نماد وفاداری و استعداد بود اما بدشانسی‌ها و مصدومیت‌ها سد راهش شدند، و در نهایت “سون هیونگ مین” کره‌ای، ستاره آسیا که با سرعت و تکنیکش دل‌ها را ربود اما هنوز موفق به لمس جام لیگ نشده است.

پس از آن پنج ستاره بی‌بدیل، به سراغ نام‌هایی می‌رویم که هر کدام به سهم خود، نماد وفاداری، تکنیک و رهبری در مستطیل سبز بودند، اما چرخ روزگار جام لیگ را از آن‌ها دریغ داشت. “دانیله دِروسی”، قلب تپنده و کاپیتان ابدی آ.اس. رم، مردی که یک عمر را صرف یک پیراهن کرد و با وجود تعصب و غیرت مثال‌زدنی‌اش، هرگز طعم قهرمانی در سری آ را نچشید. حضور او در این لیست، فریاد وفاداری است در دنیایی که کمتر چنین چیزی را می‌بینیم.

و اما “خواکین سانچز”، بال پرشور و شاداب اسپانیایی که با آن لبخند معروف و حرکات تکنیکی‌اش، سال‌ها در لالیگا درخشید. او نیز با وجود سال‌ها حضور در سطح اول فوتبال اسپانیا، این عنوان را در کارنامه‌اش ندارد. انگار جام لیگ، قایم‌باشک بازی می‌کرده و همیشه یک قدم جلوتر از او بوده است!

“برونو فرناندز”، ستاره پرتغالی منچستریونایتد، نمونه‌ای از بازیکنان مدرن است که با وجود تأثیرگذاری بی‌چون و چرایش در تیم، هنوز نتوانسته تیمش را به قهرمانی لیگ برتر برساند. او نماد امیدی است که در دل هواداران برای شکستن این طلسم می‌تپد. شاید او روزی این حسرت را از دل بیرون کند، اما فعلاً در این لیست جای دارد.

حالا نوبت به “آنتونیو دی ناتاله” می‌رسد، مهاجم افسانه‌ای و گلزن قهار اودینزه که تمام زندگی فوتبالی‌اش را صرف این تیم کرد. او مظهر وفاداری و گلزنی بود، هر فصل دروازه حریفان را به آتش می‌کشید و با اینکه بهترین گلزن سری آ شد، اما رویای قهرمانی با اودینزه در لیگ، هرگز به حقیقت نپیوست. او نمونه‌ای بارز از یک استعداد ناب بود که به عشق تیمش، از پیوستن به تیم‌های بزرگتر و شاید قهرمانی‌های بیشتر چشم پوشید، و همین او را در قلب هوادارانش جاودانه کرد.

و در نهایت، “جیمی کاراگر”، دیگر اسطوره لیورپول که مانند جرارد، تمام عمر حرفه‌ای خود را وقف این باشگاه کرد. او نیز مانند هم‌تیمی و دوست صمیمی‌اش، حسرت قهرمانی لیگ برتر را به گور برد. کاراگر نمادی از بازیکنانی است که با وجود فتح عناوین اروپایی و جام‌های داخلی، رسیدن به جام لیگ برایشان یک راز سربه‌مهر باقی ماند.

این بازیکنان، هرچند جام لیگ را به خانه نبرده‌اند، اما میراثی از شور، تعصب، مهارت و البته اندکی حسرت را از خود به یادگار گذاشته‌اند که از بسیاری جام‌ها باارزش‌تر است. آن‌ها به ما نشان می‌دهند که عظمت یک فوتبالیست، تنها با تعداد جام‌هایش سنجیده نمی‌شود.

این تصویر به ما نشان می‌دهد که فوتبال، گاهی بی‌رحم است. حتی بهترین‌ها هم ممکن است به تمام آرزوهایشان نرسند، اما این ذره‌ای از ارزش و شکوه آن‌ها کم نمی‌کند. بلکه شاید همین حسرت‌ها، آن‌ها را برای هوادارانشان جذاب‌تر و انسانی‌تر می‌کند. این یک یادآوری لطیف است که در دنیای پر زرق و برق فوتبال، موفقیت همیشه به معنای فتح تمام جام‌ها نیست؛ گاهی خود مسیر و میراثی که یک بازیکن از خود به جای می‌گذارد، باارزش‌تر از هر جامی است.