احمد زیدآبادی روزنامه نگار و تحلیلگر در یادداشتی نوشت: اول اینکه مصاحبه‌ی دیشبِ دکتر مسعود پزشکیان بدون منطق نبود، اما این منطق در صورتی مؤثر خواهد افتاد که کشور بار دیگر اسیر جنگ نشود و اقتصاد کشور بر اثر تحریم‌های فزاینده به خفگی نرسد و تاب‌آوری جامعه فرصتی بی‌نهایت در اختیار مسئولان قرار دهد.
در واقع باید از رئیس‌جمهور پرسیده می‌شد که برای پیشگیری از جنگ و تشدید فشار تحریم‌ها آیا برنامه و ابتکار بخصوصی دارد؟
اگر پاسخ او این می‌بود که برنامه دارد باید آن را برای مردم تشریح می‌کرد و اگر جوابش این بود که این دو فقره نیز از حوزه‌ی اختیار و اثرگذاری جدی او خارج است، دیگر بقیه‌ی صحبت‌هایش خود به خود اِعراب خود را از دست می‌داد!
دوم اینکه مهدی نصیری با لحنی بسیار دوستانه و صمیمی به من توصیه کرده است که در فراخوانِ هنرمندان خارج از کشور برای بازگشت به ایران محتاط باشم چون خطر بازداشت و «گروگانگیری» در کمین آن‌هاست.
در جوابش می‌گویم؛ به فرض که اینطور باشد، اما چرا او نگران این موضوع شده است؟
چون اگر احدی از این هنرمندان را هنگام بازگشت دستگیر کنند که اولاً بهترین خوراک تبلیغاتی نصیب دوستان آقای نصیری برای حملات‌شان علیه جمهوری‌اسلامی می‌شود!
ثانیاً، اگر به لحاظِ دغدغه‌های انسان‌دوستانه نگران جان و سرنوشت هنرمندان خارج از کشور است، به نظرم بازداشت احتمالی هر یک از آن‌ها بسیار کم‌خطرتر از فراخوان هر روزه‌ی شهروندان برای حضور در خیابان به قصد حمله به نهادهای حاکم برای سرنگونی نظام باشد؛ چون این یکی خطر مرگ و اعدام حتمی در پی دارد!
منظورم این است که متوجه منطقِ توصیه به احتیاط آقای نصیری نشدم! اگر حفظ جان شهروندان برایش مهم است، آیا تشویق هنرمندان غیرسیاسی به بازگشت، از جنس بی‌احتیاطی است یا فراخوان شهروندان به شورش علیه حکومت؟