حجت الاسلام و المسلمین سید مجتبی عالم زاده از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، ضمن تسلیت به مناسبت های آخر ماه صفر و سالروز شهادت امام حسن مجتبی (ع)، اظهار داشت: ماه صفر، ماه حزن و اندوه اهل بیت (ع) و ماه مصیبت های فراوانی بر اهل بیت (ع) و بر سر جامعه اسلامی و شیعیان آل پیامبر (ع) است.
وی افزود: همه مصیبت ها و اندوه و غم ها که بر اهل بیت (ع) وارد شد، در راستای دفاع از حقّانیت دین و حفظ و صیانت شریعت اسلامی و دین نبوی است؛ همان دینی که پیامبر اسلام (ص) برای آن زحمت ها کشید تا به این ترتیب جامعه را از حضیض ذلت و گمراهی نجات دهد.
استاد حوزه علمیه قم اضافه کرد: بعد از پیامبر اکرم (ص) این رسالت بر عهده اهل بیت (ع)، از امیرالمؤمنین علی (ع) و فاطمه زهرا (س) و فرزندان آن بزرگواران (ع) گذاشته شد و هر کدام از آن بزرگواران (ع) با دقت، علم، درایت، شجاعت و عدالت این مأموریت الهی، یعنی این رسالت را به نحو کامل انجام دادند و از جمله حضرت امام حسن مجتبی (ع) که در این ماه صفر، ماه حزن و اندوه اهل بیت، شهادت این امام همام هم واقع شده است.
مختصری از زندگانی امام مجتبی (ع)
حجت الاسلام و المسلمین عالم زاده به بیان مختصری از زندگی امام حسن مجتبی (ع) اشاره کرد و یادآور شد: ایشان نزدیک به هفت سال از عمر مبارکش را در خدمت پیامبر اکرم (ص) و تقریبا ۳۰ سال در خدمت امیرالمؤمنین علی (ع) بودند و ده سال هم امامت امّت اسلامی را به عهده داشت و در سال ۵۰ هجری در ۴۸ سالگی به توطئه معاویه به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شدند.
وی با اشاره به فراز و نشیب های بسیار در دوران عمر بابرکت امام مجتبی (ع)، افزود: زندگانی حضرت (ع) از زوایای مختلف می تواند مورد بررسی و الگوگیری جامعه قرار بگیرد و نعمت پیروی از ولایت، برای یک زندگی سالم، نورانی، معنوی، علمی و انسانی بهترین نعمت است.
استاد حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: عبادت آن حضرت، مقابله آن حضرت با دشمن، مبارزه با خاندان شجره ملعونه، علم آن حضرت، مخصوصا رسیدگی آن حضرت به ضعیفان و مستمندان آن جامعه و توجه خاص به امور مردم و کسانی که در زندگی خود مشکل دارند و انفاق ایشان، برخی از ابعاد برجسته ایشان است.
انفاق مستقیم و غیر مستقیم حضرت (ع) به نیازمندان
حجت الاسلام و المسلمین عالم زاده با اشاره به نمونه های شگفت انگیز از انفاق امام مجتبی (ع) اظهار کرد: حضرت (ع) دو بار در زندگی خود تمام اموال خودشان را در راه خدای متعال تقسیم کردند؛ یعنی هر چه داشت، به فقرا و نیازمندان و مستمندان عطا نمود، سه بار مال خودش را بین خود و دیگر افراد جامعه تقسیم کرد.
استاد حوزه علمیه قم، ابراز کرد: این بالاترین ایثار و بالاترین بخشش و انفاق است که کسی تمام اموال خودش را در راه خدا تقسیم کند یا چند بار اموال خودش را با دیگران تقسیم نماید، این بزرگترین و زیباترین درس برای جامعه است.
وی تصریح کرد: اگر مالی در اختیارش نبود، حضرت (ع) تمام تلاش خود را انجام می دادند که فقیر و نیازمندی از در خانه اش ناامید بر نگردد، از این رو حتی اگر شد، به نحو غیر مستقیم به آن نیازمند کمک می رساند.
حجت الاسلام و المسلمین عالم زاده خاطرنشان کرد: در تاریخ زندگی آن حضرت در قسمت مبارزات ایشان با دشمنان و کسانی که با تمام وجود بر علیه دین و علیه ارزش های اسلامی اقدام می کردند؛ حضرت (ع) با کمال شجاعت و قدرت برخورد می کردند و سکوت را جایز نمی دانستند.
وی اظهار کرد: در تبعید ابوذر به دستور عثمان، وقتی عثمان دستور به تبعید ابوذر به ربذه داد، در اینجا همه از ترس عثمان هیچ کاری نمی توانستند انجام دهند، تنها امیرالمؤمنین علی(ع) بود که همراه با عقیل و حسنین و عمار به مشایعت ابوذر رفتند و او را همراهی کردند، امام حسن (ع) در کلماتی به ایشان، فرمود: می‌بینی که این قوم با تو چگونه رفتار کردند. دنیا را به خاطر اینکه پایان پذیر است، رها کن و مشکلات و شخصیت های آن را به امید پاداش های جهان دیگر تحمل کن. شکیبا باش تا آنکه پیامبرت را در حالی که از تو راضی است، ملاقات کنی.
استاد حوزه علمیه قم به بیان روایاتی از این امام همام (ع) پرداخت و گفت: حضرت مجتبی (ع) فرمود: هیچ قومی مشورت نکردند، الا اینکه هدایت شدند به سوی رشدشان و به سوی اینکه در مسیر رشد و تکامل و در مسیر درست حرکت کنند. «مَا تَشَاوَرَ قَوْمٌ إِلَّا هُدُوا إِلَی رُشْدِهِمْ.»
وی ادامه داد: امام حسن مجتبی (ع) فرمود: «.... سُلَیْمَانَ بْنِ زِیَادٍ التَّمِیمِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع الْقَرِیبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ بَعُدَ نَسَبُهُ وَ الْبَعِیدُ مَنْ بَعَّدَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ قَرُبَ نَسَبُهُ لَا شَیْ‌ءَ أَقْرَبُ إِلَی شَیْ‌ءٍ مِنْ یَدٍ إِلَی جَسَدٍ وَ إِنَّ الْیَدَ تَغُلُّ فَتُقْطَعُ وَ تُقْطَعُ فَتُحْسَم؛ خویشاوند کسی است که محبت و دوستی او را نزدیک کرده است؛ اگر چه نسب او دور باشد و بیگانه کسی است که از دوستی به دور است، گر چه نسبش نزدیک باشد. چیزی از دست به تن نزدیک تر نیست، در حالی که همین دست اگر بشکند و فاسد گردد، آن را می بُرند و داغ می کنند.» (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج۲، ص: ۶۴۳)
حجت الاسلام و المسلمین عالم زاده یادآور شد: این سخن امام مجتبی (ع) بیانگر دوستی حقیقی و صادقانه است، دوستان انسان اگر صادقانه رفتار کنند، اگر چه از نظر نسبی دور باشند، دوست واقعی آنها است و آثار و برکات آن در زندگی احساس می شود و اگر خدای نخواسته از اقربا و ذوی الارحام با آدم دشمنی کنند، آن تبدیل می شود به غیر دوست و دشمن؛ اگر چه به ظاهر پیوند نسبی هم وجود داشته باشد.
انتهای پیام. /