خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت (ع) ـ ابنا:  الإمام علیّ علیه السلام : إنَّ الدُّنیا دَنِیَّةٌ خُلِقَت لِلفَناءِ ، وَالخَیرُ خَیرُ الآخِرَةِ ، فَإِنَّها خُلِقَت لِلبَقاءِ.(۱) امام علی علیه السلام : دنیا پَست است و برای نیست شدن آفریده شده است . و خیر ، خیر آخرت است ؛ زیرا که آخرت برای ماندگاری آفریده شده است.

دنیا نه ظرفیتی برای پاداش محسنین و مؤمنین دارد و نه ظرفیتی برای عقوبت ظالمان و مستکبران و کفار و مشرکین. امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نهج البلاغه فوق تخصص رسوایی دنیا هستند. از جمله در خطبه نورانی ۱۱۲ می فرماید: دنیا جایی است که «مَنْزِلُ قُلْعَة؛ منزل کوچ است». دنیا مانند میهمانی است و اقامت ما در آن دائمی نیست. «وَلَیسَتْ بِدارِ نُجْعَة؛ جای اقامت نیست». اینجا محل تفرج نیست. کسانی که گمان می کنند دنیا محل تفرج است، اصلاً نمی دانند تفرج و خوش گذرانی چیست! بعد حضرت می فرمایند: «دارٌ هانَتْ عَلی رَبِّها؛ سرایی است که نزد پروردگارش بی مقدار است».

دنیا در نگاه خداوند، خیلی پست و پایین و کم است. «فَخَلَطَ حَلالَها بِحَرامِها، وَ خَیرَها بِشَرِّها، وَ حَیاتَها بِمَوْتِها، وَ حُلْوَها بِمُرِّها»؛ حلالش را به حرام، و خیرش را به شرّ، و حیاتش را به مرگ، و شیرینش را به تلخی درآمیخته است». حلال و حرام و خیر و شر و مرگ و زندگی و سلامت و بیماری و پیری و جوانی در هم تنیده است. انسان تا می خواهد از جوانی فیض ببرد، پیر می شود؛ تا می خواهد از پیروزی اش لذت ببرد، شکست می خورد. «لَمْ یصَفِّهَا اللّهُ تَعالی لاوْلِیائِهِ؛ خداوند آن را برای دوستانش خالص و گوارا نکرده است». به همین علت خدای متعال دنیا را برای دوستانش خالص نکرد و اگر دنیا ارزشی داشت، خدای متعال آن را برای دوستانش می گذاشت. اما دوستان خدای متعال همگی در دنیا گرفتار مشقت و سختی ها بوده اند. کدام پیامبر و امامی در دنیا روی آسایش را دید؟

بنابراین دنیا نه برای اولیا خالص شد و نه از دشمنان خدا دریغ شد. بعد حضرت در ادامه همان خطبه می فرمایند: «خَیرُها زَهیدٌ، وَ شَرُّها عَتیدٌ؛ خوبی اش اندک و شرّش حاضر است». «جَمْعُها ینْفَدُ، وَ مُلْکها یسْلَبُ، وَ عامِرُها یخْرَبُ؛ دولتش در معرض ربوده شدن، و آبادش در معرض خراب شدن است». تا یک عده می آیند که دور هم جمع شوند، یکی یکی می روند. یک خانواده شکل می گیرد و یکی یکی می میرند؛ گویی از اول نبوده اند. تمام چیز هایی که خیلی شیک و قشنگ ساخته می شوند، در معرض تخریب است. «فَمَا خَیْرُ دَارٍ تُنْقَضُ نَقْضَ اَلْبِنَاءِ؛ چه خیری است در سرایی که مانند خراب شدن ساختمان خراب می گردد؟». چه خیری است در خانه ای که از ریشه سقوط می کند؟! این عبارت، خیلی دقیق است. خانه از پای بست خراب است. می خواهید روی آن چه حسابی باز بکنید؟ تمام بهره های ما از دنیا از طریق پیکر ما است و پیکر ما حکایت خانه ای است که رو به خرابی است و تمام می شود.

منابع:

۱.المناقب للخوارزمی : ص 247 .