آیدین سلمانیان؛ در هیاهوی روزهایی که نام‌ها پررنگ‌تر از معناها می‌شوند،

عده‌ای هستند که می‌نویسند…

بی‌آنکه امضایشان پای خبر باشد.

می‌دوند، پیگیری می‌کنند،

بی‌آنکه عکسی از آن‌ها در قاب تقدیرنامه‌ای ثبت شود.

خبرنگارانی که در سکوت می‌سوزند

و با کمترین‌ها، بیشترین بار مسئولیت را بر دوش می‌کشند.

نه چشم‌به‌راه لوح‌اند،

نه مشتاق سکو و نور و تریبون؛

فقط دلشان گرم است به نجات حقیقت از میان غبار فراموشی‌ها...

آن‌ها فریاد می‌زنند

اما کسی صدایشان را تیتر نمی‌کند.

با قلم می‌جنگند

اما بی‌سلاح، بی‌سپر، بی‌سپاس...

و همینجاست که باید ایستاد،

کلاه از سر برداشت،

و به احترامشان سکوت کرد...