طرفداری | سال ۲۰۲۵ است و پیشتاز رقابت برای کسب توپ طلا، عثمان دمبله، مهاجم پاری سن ژرمن و تیم ملی فرانسه است. مسیر رسیدن به این نقطه به هیچ‌وجه آسان نبوده، اما اینجا، پایان آن مسیر است.
پاری سن ژرمن در سال جاری، بی‌رقیب و بلامنازع، پادشاه فوتبال اروپا بود و برای نخستین‌بار در تاریخ خود، قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرد. این موفقیتی چشمگیر است؛ نه‌فقط برای باشگاهی که در سال ۱۹۷۰ تأسیس شده، بلکه برای پروژه سرمایه‌گذاری ورزشی قطر که از زمان خرید باشگاه در سال ۲۰۱۱، با هدف سلطه بر فوتبال اروپا شکل گرفت.
تیم تحت هدایت لوئیز انریکه، با سبک بازی «تیکی‌تاکای لایت» خود، که مبتنی بر مالکیت توپ و انعطاف‌پذیری بود، سال‌ها در ذهن‌ها خواهد ماند؛ و در خط مقدم این موفقیت‌ها، عثمان دمبله قرار داشت. اکنون که توپ طلا براساس عملکرد یک فصل اهدا می‌شود - همان‌گونه که همیشه باید می‌بود - این فصل باید با بالا بردن این جایزه معتبر توسط دمبله، در کشور خودش، به پایان برسد.
راهی به‌سوی رستگاری
یک خرید ناموفق برای بارسلونا
دوران حرفه‌ای عثمان دمبله، روایتگر فرازهایی سرگیجه‌آور و فرودهایی ناامیدکننده است؛ و به‌نظر می‌رسد این سرنوشت از همان آغاز برای او رقم خورده بود. او کمتر از دو سال پس از نخستین بازی حرفه‌ای خود، به دومین بازیکن گران‌قیمت تاریخ فوتبال بدل شد؛ در حالی‌که در دوران نوجوانی، چندان چهره‌ای برجسته نبود.
دمبله پس از درخشش در تیم دوم رن در دسته پنجم فوتبال فرانسه، در فصل ۱۶-۲۰۱۵ به تیم اصلی راه یافت؛ هرچند برای انجام اولین بازی رسمی خود، تا نوامبر همان سال منتظر ماند. او آن فصل را با ۱۲ گل و ۵ پاس گل در تنها ۲۶ بازی لیگ یک به پایان رساند و به‌طور میانگین، در هر ۹۰ دقیقه، ۰٫۸ مشارکت در گل داشت. همین عملکرد برای قانع کردن باشگاه دورتموند کافی بود تا در تابستان ۲۰۱۶، ۳۵ میلیون یورو برای جذب او هزینه کند. پس از یک فصل درخشان دیگر در «سیگنال ایدونا پارک»، باشگاه بارسلونا با پرداخت مبلغ چشمگیر ۱۳۵ میلیون یورو، او را به خدمت گرفت.
این انتقال برای دمبله که سبکی خاص و پیچیده داشت، احتمالاً زودهنگام بود. او همچون الماسی خام بود که نیاز به صیقل داشت. محیط‌هایی چون رن و دورتموند، که به پرورش بازیکنان جوان دور از فشارهای رسانه‌ای شهرت داشتند، برای رشد او مناسب‌تر بودند. انتقال به باشگاهی در ابعاد بارسلونا - جایی که عملاً جانشین نیمار محسوب می‌شد - این چتر حمایتی را از میان برد.
به‌نظر می‌رسید دمبله هنوز آماده درخشش در آن سطح نبود، اما بارسلونا بلافاصله به تأثیرگذاری او نیاز داشت. این دو مسیر با یکدیگر هم‌راستا نبودند و در نتیجه، هر دو طرف متضرر شدند. بازیکن، سبکی از زندگی نوجوانانه را ادامه می‌داد که با درآمد میلیون‌ها یورویی‌اش همخوانی نداشت، و باشگاه نیز انتظاراتی در سطح یک خرید نجومی از او داشت؛ در حالی‌که دمبله تنها دو سال سابقه بازی حرفه‌ای در سطح بالا را در کارنامه‌اش داشت.
خود دمبله بعدها اعتراف کرد که بخش بزرگی از دوران حضورش در «نیوکمپ» را تلف کرده و مسئولیت آن را نیز پذیرفته است. حتی زمانی‌که به نظر می‌رسید پس از حضور ژاوی در سال ۲۰۲۱ شرایطش رو به بهبود است، همچنان تردیدهایی درباره آمادگی جسمانی و تداوم حضورش در میادین وجود داشت.
در واقع، تنها زمانی‌که در سال ۲۰۲۲ قرارداد جدیدی با باشگاه امضا کرد - قراردادی که یک سال بعد، زمینه‌ساز جدایی‌اش شد - نگاه‌ها به او تغییر کرد و پروژه‌اش به‌عنوان یک بازیکن در حال بلوغ، در قلب کاتالونیا جدی گرفته شد. در همان زمان بود که تصمیم گرفت به خانه‌اش، فرانسه، بازگردد.
داستان فصل
او در این فصل همه چیز را برد
عثمان دمبله بار دیگر به عنوان جانشین نیمار به تیمی جدید پیوست؛ با این تفاوت که این بار انتظارات از او بسیار پایین‌تر بود. پاری سن ژرمن وارد عصری تازه شده بود، عصری مبتنی بر اخلاق تیمی و نه ستارگان بزرگ؛ به همین دلیل، نیمار و دوست صمیمی‌اش، لیونل مسی، از باشگاه جدا شدند. همچنین، همگان پذیرفته بودند که کیلیان امباپه در سال ۲۰۲۴ از تیم جدا خواهد شد.
دمبله در نقشی مکمل برای امباپه، آمار چشم‌گیری ثبت نکرد؛ بااین‌حال، پاری سن ژرمن قهرمانی داخلی را به دست آورد و برای دومین بار در دوران مالکیت QSI به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسید. آن‌ها در این مرحله تنها مغلوب دورتموند شدند؛ تیمی که بارها از حذف در این رقابت‌ها گریخته بود.
تنها پس از جدایی امباپه بود که لوئیز انریکه توانست تیمی کاملاً منطبق با تصویر ایده‌آل خود بسازد. در بارسلونا، هر دیدگاهی که داشت تحت‌الشعاع مسی و خط حمله معروف «MSN» قرار می‌گرفت و در تیم ملی اسپانیا نیز عملکرد بازیکنان ملی‌پوش دامنه اختیارش را محدود کرده بود. این بار اما فرصتی برای ساختن تیم از پایه داشت، هرچند چند ماه از فصل ۲۵-۲۰۲۴ طول کشید تا به سیستم دلخواهش برسد.
اغلب فراموش می‌شود که پاری سن ژرمن در آستانه حذف از مرحله گروهی لیگ قهرمانان امسال بود. پیروزی ۴-۲ برابر منچسترسیتی در هفته ماقبل‌آخر، نقطه عطفی در مسیر فصل آن‌ها به شمار آمد. تا آن زمان، دمبله عمدتاً در پست وینگر راست بازی می‌کرد و در میانه راه دستیابی به آمار چشمگیر ۳۵ گل و ۱۶ پاس گل بود؛ اما پس از تغییر پست و تبدیل شدن به مهاجم شماره ۹، یک پله بالاتر رفت.
این تغییر نقش، اگرچه مستقیماً با تصمیم پپ گواردیولا در استفاده از مسی به عنوان مهاجم مرکزی در بارسلونای افسانه‌ای ۱۱-۲۰۱۰ قابل قیاس نبود، اما به همان اندازه تحول‌آفرین بود. پاری سن ژرمن پیش‌تر نیز وینگرهای پویایی مانند دزیره دوئه و بردلی بارکولا را در اختیار داشت و جذب خویچا کواراتسخلیا در ژانویه نیز ایده‌ای الهام‌بخش بود. لوئیز انریکه خط حمله‌ای از بازیکنان چابک و تکنیکی ساخت که علاوه بر خلاقیت فردی، فداکاری تیمی را نیز در دستور کار داشتند و هم قادر به گل‌زنی بودند و هم در خدمت تیم بازی می‌کردند.
دمبله ستاره بی‌چون‌وچرای تیم بود. از میان ۲۱ گل او در لیگ، ۱۶ گل بین ماه‌های دسامبر تا مارس به ثمر رسید و پاری سن ژرمن را از تیم‌های مدعیِ زودگذر همچون مارسی جدا ساخت و تمرکز تیم را معطوف لیگ قهرمانان کرد. تنها دیدار حذفی‌ای که او در آن نه گل زد و نه پاس گل داد، شکست ۱-۰ مقابل لیورپول در بازی رفت مرحله یک‌هشتم نهایی بود. فراتر از آمار، به نظر می‌رسید او با رفتاری متفاوت، پوست کهنه‌ای از ناکامی و سردرگمی را کنار زده و با اعتمادبه‌نفس و جسارتی تازه، خود را در قامت عضوی از تیمی متعلق به یکی از پایتخت‌های مد جهان معرفی کرده بود.
او حتی با اشتیاقی وصف‌ناپذیر رهبری پرس تیم را برعهده می‌گرفت. تیبو کورتوا، پس از شکست ۴-۰ رئال مادرید مقابل پاری سن ژرمن در نیمه‌نهایی جام جهانی باشگاه‌ها، گفت:
بعد از بازی به دمبله گفتم خیلی پرس می‌کردی و او گفت این کاری است که باید انجام می‌داد. روی یک دفع توپ، فقط نیم ثانیه فرصت داشتم فکر کنم کجا شوت بزنم، چون بلافاصله به تو فشار می‌آوردند.
سرانجام، دمبله به پتانسیل خود، و حتی فراتر از آن، دست یافت. حتی سرسخت‌ترین هوادارانش، که یک سال پیش از او ناامید شده بودند، اکنون حق داشتند دوباره به او افتخار کنند. این فصل، نه‌تنها پرونده‌اش برای کسب توپ طلا را تقویت کرد، بلکه وقتی در آینده به فصل ۲۵-۲۰۲۴ نگاه کنیم، او چهره‌ای به‌یادماندنی خواهد بود؛ و همین برای یک بازیکن، دستاوردی بزرگ است.
پیشی گرفتن از امباپه
امباپه دوباره ناکام ماند
داستان دمبله و امباپه، بیش از یک دهه است که به هم گره خورده. هر دو در فصل ۱۷-۲۰۱۶ در فوتبال اروپا درخشیدند و در آن سال، موناکوی امباپه در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، دورتموند دمبله را حذف کرد. از آن زمان، امباپه همواره بازیکنی آینده‌دارتر به نظر می‌رسید و در واقع نیز چنین بود. در فاصله سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۴، کمتر کسی دمبله را موفق‌تر از امباپه می‌دانست؛ به‌ویژه با توجه به اعتبار امباپه در قهرمانی فرانسه در جام جهانی ۲۰۱۸.
در فصل ۲۵-۲۰۲۴، این دو برای نخستین بار در سطح باشگاهی هم‌تیمی شدند؛ اما تنها یک فصل در کنار هم بازی کردند، پیش از آن‌که امباپه به رئال مادرید برود. مسیر آن‌ها از آن زمان به نفع دمبله پیش رفت؛ پاری سن ژرمن به تیمی ساختارمند بدل شد و سرانجام قهرمانی لیگ قهرمانان را تجربه کرد، در حالی که رئال مادرید- هرچند با وجود موفقیت‌های فردی امباپه - دیگر درخشش همیشگی‌اش را نداشت.
امباپه همواره به‌عنوان وارث احتمالی توپ طلا پس از عصر مسی و رونالدو مطرح بود، اما طعنه‌آمیز است که دمبله از مهاجم رئال مادرید پیشی گرفت؛ همان‌طور که گرت بیل در فینال کوپادل‌ری از مارک بارترا سبقت گرفت.
حمایت‌ها
فرانسوی‌ها حامی او هستند
به نظر نمی‌رسد امباپه از فروپاشی این رقابت فرضی ناراحت باشد، بلکه از پیشرفت خیره‌کننده دوستش خوشحال است. او در ژوئن اعلام کرد:
انتخاب من برای توپ طلا روشن است؛ من به دمبله رأی می‌دهم.
او تنها کسی نبود که چنین نظری داشت. ناصر الخلیفی، رئیس باشگاه پاری‌سن‌ژرمن، گفت:
فصل عثمان فوق‌العاده بود. شکی نیست که او باید توپ طلا را ببرد. اگر نبرد، ایراد از توپ طلاست. او همه کار کرده است.
لوئیز انریکه نیز پس از پیروزی ۵-۰ در فینال لیگ قهرمانان مقابل اینتر، که دمبله در آن گل نزد، اظهار داشت:
من توپ طلا را به عثمان دمبله می‌دهم. نحوه دفاع کردن او امشب برای توپ طلا کافی است. او تیم را رهبری کرد؛ با گل‌ها، عناوین، پرس، دفاع؛ عثمان، رأی توپ طلای من است. هیچ شکی نیست.
دیدیه دشان، سرمربی تیم ملی فرانسه، با انریکه هم‌نظر بود:
طبیعتاً از دمبله حمایت می‌کنم. اگر از یک اسپانیایی بپرسید، شاید نظر دیگری داشته باشد. اما دمبله شایسته‌ترین گزینه است.
ابراهیما کوناته نیز افزود:
ما درباره لامین یامال و امباپه صحبت می‌کنیم، اما کسی درباره عثمان نمی‌گوید. او فصلی استثنایی را پشت سر گذاشت. هیچ‌کس انتظارش را نداشت. با تمام وجود، شایسته‌ترین فرد برای بردن توپ طلا، دمبله است.
پل پوگبا، که اکنون در موناکو بازی می‌کند، گفت:
برای من، دمبله همیشه از یامال جلوتر است. اگر امسال توپ طلا را نبرد، دیگر هرگز نخواهد برد. حکیمی و ویتینیا هم عالی بودند، اما دمبله شانس اول است.
گرت بیل نیز با ستایش از تأثیرگذاری دمبله گفت:
او آن‌ها را به سمت جام‌ها برد. فصل درخشانی داشت. از نظر من، او با اختلاف شایسته‌ترین گزینه است.
یامال باید منتظر بماند
یامال حتی بهترین بازیکن تیم خود هم نبود
تاج‌گذاری لامین یامال به‌عنوان ستاره نسل جدید، وسوسه‌برانگیز است و توپ طلا وسیله‌ای برای این گذار به شمار می‌رود. عملکرد او در این سن بسیار تحسین‌برانگیز است، اما هنوز زمان لازم دارد. او که در ژوئیه ۱۸ ساله شد، پیشرفتی کم‌نظیر داشته و اگر تمرکز و آمادگی‌اش را حفظ کند، سال‌های درخشانی در انتظار اوست. با این حال، بهترین بازیکن فصل ۲۵-۲۰۲۴ و شایسته‌ترین برنده توپ طلا، دمبله است.
آخرین امید هواداران یامال به نیمه‌نهایی لیگ ملت‌ها بازمی‌گشت؛ دیداری که احتمالاً بسیاری از خوانندگان آن را به یاد نمی‌آورند. اگر بارسلونا در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، اینتر را شکست داده بود، شاید روایت فرق می‌کرد. حتی اگر بخواهیم منصفانه‌تر نگاه کنیم، یامال شاید بهترین مهاجم تیم خودش هم نبوده باشد. لواندوفسکی (۴۲ گل)، رافینیا (۳۴) و فران تورس (۱۹) همگی از او بیشتر گل زدند و حتی رافینیا در آمار پاس گل، عملکردی برابر با او داشت. شاید اگر بازیکنی از بارسلونا سزاوار توجه در رقابت توپ طلا باشد، آن فرد رافینیای برزیلی باشد.
هشدار رودری
شاید داستان سال گذشته تکرار شود
کسب توپ طلا برای دمبله قطعی نیست؛ نگاهی به سال گذشته کافی است. از زمان قهرمانی رئال مادرید در لیگ قهرمانان تا صبح مراسم، وینیسیوس جونیور شانس اول بود؛ حتی بالاتر از بلینگام. اما درنهایت، موجی از حمایت به‌سوی رودری شکل گرفت و در یک چرخش غیرمنتظره، این هافبک اسپانیایی توپ طلا را برد.
همین سناریو می‌تواند برای دمبله تکرار شود؛ چه با یامال و چه با یکی از هم‌تیمی‌های خودش. ویتینیا، که بهترین هافبک فصل گذشته بود، یکی از گزینه‌هاست. هرچند عملکرد نه‌چندان درخشان دمبله در شکست مقابل چلسی در فینال جام جهانی باشگاه‌ها ممکن است بهانه‌ای برای منتقدان باشد.
دمبله چند هفته پس از قهرمانی در لیگ قهرمانان به فرانس فوتبال گفت:
بردن توپ طلا، آرزوی نهایی هر فوتبالیست است. من از کودکی درباره‌اش رویاپردازی می‌کردم. این جایزه‌ای استثنایی است. امیدوارم جزو ۳۰ نامزد باشم. سال‌های سختی را پشت سر گذاشته‌ام. این فصل، عملکردم خوب بود. حتی اگر فقط در فهرست باشم، برایم فوق‌العاده است. در میان گزینه‌های اصلی بودن، خودش یک پیروزی بزرگ است.
دمبله برنده‌ای شایسته خواهد بود. او بهترین بازیکن فصل گذشته بود؛ هم در آمار فردی و هم در موفقیت‌های تیمی، و با ویژگی‌هایی که در آمار نمی‌گنجند. مسیری طولانی را از آن نوجوان بارسایی که بیش از حد فورتنایت بازی می‌کرد، تا این ستاره جهانی پیموده‌ایم.
به قلم Sean Walsh برای Goal