این رکود، عوارض منفی زیادی به بار آورد که ناامیدی، مهاجرت نخبگان، کاهش سرعت پیشرفت، بی‌اعتمادی و افزایش مشکلات اقتصادی ازجمله آنها هستند. درباره این آفات، هشدارهای زیادی در قالب‌های نوشتاری و گفتاری اعم از محرمانه و آشکار، داده شد ولی توجهی به این تذکرات خیرخواهانه نشد و در مواردی نیز حمل بر بدخواهی گردید. ایکاش قبل از حوادث تلخی که در یکسال اخیر برای امنیت ملی کشور در منطقه رخ داد و قبل از جنگ تحمیلی 12 روزه که درس‌ها و عبرت‌های زیادی به همراه داشت، گوش شنوائی برای شنیدن هشدارهای خیرخواهانه پیدا می‌شد و آنچه این روزها به عنوان ایجاد تغییر و تحول در ترکیب شاکله امنیتی و دفاعی کشور وعده داده شده، بسیار زودتر صورت می‌گرفتبا قطع نظر از افرادی که جابجا و جایگزین می‌شوند، آنچه مهم است و می‌تواند تحول‌آفرین باشد تفکر و سیاست است که باید متحول شود و دستخوش تغییر گردد. انتظار این نیست که اصول و معیارها تغییر کنند ولی شیوه‌ها قطعاً باید دستخوش تغییر و تحول اساسی شوند. اگر تصور این باشد که مطرح شدن چهره‌های متفاوت و بر سر زبان‌ها افتادن نام‌های خاص می‌توانند مشکلی را حل کنند، این خود آغاز اشتباه است. دستور کار باید تغییر کند، افراط باید جای خود را به اعتدال بدهد، عمل باید جای شعار را بگیرد و واقع‌بینی باید جانشین خیال‌پردازی شود.

 تغییر و تحول اگر قرار باشد به صورت واقعی رخ دهد، به نیروهای اهل تحول نیاز دارد. سال‌هاست که نیروهای خواهان تغییر و تحول منزوی هستند و عناصر ضدتغییر و تحول، میدان‌داری می‌کنند. علاوه بر اینکه جهان طبعی متحول دارد، اکنون در عصری قرار داریم که تغییر حرف اول را می‌زند. ما اگر در نظر و عمل به تغییر و تحول روی خوش نشان ندهیم و از نیروهای تحول‌خواه استفاده نکنیم، عقب خواهیم ماند. بنابراین، تنها راه اینست که «فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم».