در بولونیا، پسری به دنیا آمد که برای یک دهه، وحشت را در دل برترین مدافعان جهان ایجاد می‌کرد.شاید نامش مانند بارسی و باجو ماندگار نباشد، اما او ستاره یک نسل بود، کسی که برای یک دهه در فوتبال اروپا درخشید.دو تن از بهترین مهاجمان آن دوره در آخرین روز فصل 2001/02 برای اینتر میلان در میدان بودند تا با گل‌هایشان در برابر لاتزیو، برای نخستین بار از سال 1989 قهرمانی را برای نراتزوری به ارمغان بیاورند. کریستین ویری در کنار رونالدو نازاریو کار را آغاز می‌کرد. این زوج توان‌مند خط حمله، به علت مصدومیت‌ها به ندرت فرصت بازی در کنار یکدیگر را پیدا می‌کردند. آن روز گل ویری اینتر را پیش انداخت، اما شرایط به‌گونه‌ای بود که که دفاع متزلزل اینتر به لاتزیو اجازه داد تا در نهایت بازی با نتیجه 4-2 به سود بیانکوچلستی به پایان برسد. با این نتیجه، هم رم و هم تیم قهرمان، یوونتوس، فصل را بالاتر از اینتر به پایان رساندند. اشک‌های رونالدو درحالی که روی نیمکت مشغول تماشای برچیدن صحنه بود، پایدارترین تصویر از آن بعد از ظهر دردناک است.
زمانی که ویری کودک بود، آن‌گاه که شرایط برای پدر فوتبالیست‌اش خوب پیش نرفت، مجبور شد از بولونیا به سیدنی برود. پدر او در سن 31 سالگی با سابقه قهرمانی در کوپا ایتالیا با بولونیا و فیورنتینا مجبور به ترک ایتالیا شد و در نهایت هم کار خود را در ورزشگاه فیرفیلدِ باشگاه مارکونی استالیونزِ سیدنی به اتمام رساند. و همان‌جا بود که کریستین اولین قدم‌هایش را برای آغاز سفری برای گرفتن جای پدر برداشت. در زمانی که آن‌ها در استرالیا بودند، عشق ویری به کریکت افزایش یافت و این علاقه تا امروز هم باقی مانده است. او در یک مصاحبه که در 30 سالگی‌اش آن را انجام داده است، می‌گوید: «هفته پیش به یک دوست می‌گفتم که اگر بتوانم قراردادی مانند قرارداد فوتبال در کریکت هم به دست آورم، فوتبال را کنار می‌گذارم تا کریکت بازی کنم.» اما ویری نهایتاً به ورزش کشور خودش (ایتالیا) وفادار ماند و در این راه، بردارش مکس هم او را همراهی کرد. کسی که حتی شش‌بار هم برای تیم ملی استرالیا به میدان رفته است. خانواده کریستین در سال 1988 به ایتالیا بازگشتند و خیلی سریع، راه فوتبالی او آغاز شد. به عنوان یک پسر 18 ساله، او اولین بازی خود را در کوپا ایتالیا برای تورینو انجام داد و به عنوان یار ذخیره‌ای که به میدان نرفت، در شکست یوفا کاپ سال 1992 این تیم به آژاکس، همراه آن‌ها بود. جایی که امثال دنیس برکمپ و فرانک دی بوئر به همراه ادوین فن در سار هم در طرف مقابل روی نیمکت نشتسته بودند.
ویری در نهایت در کتاب زندگی‌نامه‌اش که در سال 2015 منتشر شد، انگیزه‌اش از ترک یوونتوس به مقصد اتلتیکو مادرید را افشا کرد. او با ابراز پشیمانی می‌نویسد: «باید بگویم هدفم از این انتقال، کاملاً مالی بود. اگر می‌توانستم زمان را به عقب بازگردانم، در تورین می‌ماندم.»
با این‌حال ویری در مادرید اوقات خوبی داشت و از نظر فردی به درجات والایی رسید، هرچند اوضاع برای تیم خوب پیش نرفت. پسر ایتالیایی با زدن 24 گل، درحالی که تیم با اختلاف زیاد نسبت به تیم قهرمان، بارسلونا، هفتم شده بود، به عنوان آقای گل لیگ شناخته شد. بوبو اما خیلی زود به کشورش بازگشت تا عادت هر سال یک باشگاه را حفظ کند. لاتزیویی‌های جاه‌طلب آن زمان برای آوردن او به رم، 20 میلیون پوند خرج کردند. یک‌بار دیگر ویری به روند گل‌زنی خود بازگشت و درحالی که هم‌بازی مارسلو سالاس بود، در هر دو بازی یک گل به ثمر می‌رساند. ویری در آخرین فینال جام برندگان گل زد تا لاتزیو با پیروزی 2-1 در برابر مایورکا به قهرمانی برسد، اما تیم رمی پس از شکست در بازی رو در رو، در سری آ دوم شد، آن هم فقط با اختلاف یک امتیاز نسبت به میلان؛ پس از چند سال موفقیت در امر گل‌زنی و درخشش در جام جهانی، ارزش ویری بیش از همیشه شده بود. او با شکستن رکورد ترانسفر جهان، از لاتزیو به اینتر میلان رفت تا به نراتزوری کمک کند از زیر سایه سنگین همشهری خود، میلان و رقیب سنتی‌اش، یوونتوس، بیرون بیاید.
در اینتر بود که ویری خانه خود را پس از هفت سال باشگاه عوض کردن شناخت. مهاجم بلند آوازه اگرچه به موفقیت چشم‌گیری نرسید، اما شش سال را در اینتر گذراند. علی‌رغم سال بد 2002 که با اتفاقات جام جهانی و از دست رفتن قهرمانی برای اینتر گذشت، ویری به حضور در باشگاه ادامه داد و در فصل 2002/03 با زدن 24 گل، به عنوان آقای گلیِ سری آ دست یافت. در همین فصل بود که اینتر پیشرفتی چشم‌گیر داشت و موفق شد به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا صعود کند، جایی که در برابر قهرمان آن دوره، آث میلان، شکست خوردند.
دو فصل دیگر در اینتر ماند و گل‌زن مطمئن تیم بود. اما فقط بحث درخشش او مطرح نبود، مصدومیت‌ها گریبان‌گیر ستاره شده بودند و پس از شش سال حضور در یک باشگاه، زمان آن بود که جست‌وجوی باشگاه برای ویری ادامه پیدا کند. در نهایت، او با مدال کوپا ایتالیای سال 2005 که تنها دست‌آورد او از اینتر بود، باشگاه را ترک کرد، اما میلان را نه؛ اینتر یک سال پیش از اتمام قراداد، او را بازیکن آزاد اعلام کرد و بوبو هم به تیم رقیب یعنی میلان رفت. از آن‌جایی که او 32 ساله شده بود، استقبالی که دو یا سه سال قبل احتمالاً از او می‌شد، انجام نشد.
پس از تنها یک گل در شش ماه حضورش در میلان، راهی موناکو شد. ویری حضور در فرانسه را به عنوان آخرین فرصت برای اثبات خود می‌دید تا بتواند برای ایتالیا در جام جهانی 2006 به میدان برود. در کوت دازور ویری خارج از فرم بود، اما زدن دو گل در برابر رن اعتماد به نفس او را افزایش داد و به بازیکن اصلی تیم برای دو ماهِ پیش رو تبدیل شد. اما یک مصدومیت زانو در برابر پاری سن ژرمن باعث شد تا فصل برای او به پایان برسد و رویای جام جهانی از بین برود.
در سن 36 سالگی، او توسط آتالانتا به عنوان بازیکن آزاد اعلام شد و تصمیم به آویختن کفش‌هایش گرفت. او دورانی پر فراز و نشیب را پشت سر گذاشت. نشیب‌هایی مانند شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا، از دست دادن یورو 2000، شکست در نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2003 و از دست دادن حضور در جام جهانی 2006 به علت مصدومیت. در عین‌حال حسرت یک قهرمانی سری آ در روز آخر و شکست در برابر کره جنوبی هم برای او باقی ماند...