به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ در ماه‌های اخیر و پس از سقوط حکومت بشار اسد در سوریه و روی کار آمدن حکومت جولانی در این کشور، وضعیت معیشتی در مناطق ساحلی سوریه به‌شدت بحرانی شده است.
حکومت جولانی با اخراج گسترده کارکنان ارتش، پلیس و هزاران کارمند غیرنظامی در سوریه، باعث شد هزاران خانواده از حقوق ماهانه و حتی خانه‌های سازمانی‌شان محروم شوند. این افراد، که اغلب سابقه خدمت بدون تخلف دارند، حالا بدون منبع درآمد، بی‌سرپناه و در سایه‌ی تهدیدات امنیتی زندگی می‌کنند.
ترس... و بیشتر ترس
در حال حاضر، ساکنان مناطق ساحلی سوریه با دو نوع ترس روبه‌رو هستند، یک ترس از جان به دلیل قتل‌های هدفمند یا کور با انگیزه‌های فرقه‌ای است و ترس دیگر از گرسنگی به دلیل قطع کامل منابع درآمد ساکنان این منطقه می‌باشد.
یکی از این افراد، «سلیمان»، افسر سابق ارتش سوریه بود که بدون دریافت هیچ‌گونه غرامتی اخراج شد، او می‌گوید: بسیاری از کارمندان دولت سوریه در حکومت گذشته برای تأمین نیازهای خانواده‌شان مجبور به انجام شغل دوم بودند. حالا که حتی شغل اصلی خود را هم از دست داده‌اند، با رکود اقتصادی منطقه و فراوانی نیروی کار ارزان، دیگر کاری برایشان باقی نمانده است.
دهیار یکی از روستاهای اطراف منطقه «دری‌کیش» نیز تأکید کرد که بیش از ۷۵٪ از ساکنان روستاهای این منطقه قبلاً در ارتش، پلیس یا در مشاغل دولتی در سوریه بوده‌اند و اکنون با قطع حقوق‌شان، یا از پس‌انداز ناچیز، یا از فروش اموال، کمک‌های مردمی و مشاغل خدماتی روزمره ارتزاق می‌کنند.
بر اساس گزارش یکی از اعضای کمیته صلح اجتماعی در شهر طرطوس، تلاش‌هایی برای رسیدگی به وضعیت حقوق قطع‌شده سربازان و کارکنان انجام شده، اما پاسخ رسمی به این تلاش‌ها داده نشده است. یکی از مسئولان استان طرطوس اعلام کرد که موضوع فراتر از صلاحیت آن‌ها است و بدین ترتیب، این پرونده به‌طور کامل بسته شده است.
شغل‌های تازه برای بقا
با پایان ذخایر مالی خانواده‌ها، نظامیان پیشین در ساحل سوریه مجبور به یافتن راهی برای تأمین حداقل معاش شده‌اند. آن‌ها به سراغ کارهای مختلفی از فروش سبزیجات، هیزم، برگ بو و گیاهان دارویی گرفته تا ایجاد مشاغل خانگی رفته‌اند. «علی» یکی از افرادی که خانه‌اش در جریان درگیری‌ها سوخت، اکنون با ماشین کوچکی میوه و سبزیجات می‌فروشد، اما هنوز در ترس زندگی می‌کند زیرا حتی کارت شناسایی ندارد.
«نزار» با همسرش تولید فرآورده‌های لبنی در خانه را شروع کرده و با موتورسیکلت بین مشتریان توزیع می‌کند. برخی دیگر مانند «فواز» که مهندس برق بوده، پس از چهار ماه بیکاری، خدمات تعمیر لوازم خانگی را از خانه ارائه می‌دهد. بسیاری نیز تدریس خصوصی برای دانش‌آموزان یا فروش خانگی کالا را انتخاب کرده‌اند.
همبستگی اجتماعی و کمک‌های مردمی
موج همبستگی اجتماعی در میان اهالی منطقه دَرِیکیش و دیگر مناطق ساحلی سوریه باعث شده تا نهادهای مردمی و خیرین اقدام به تأمین نان روزانه خانواده‌های بدون درآمد کنند. همچنین، کمک‌های کوچکی از طریق شبکه‌های اجتماعی و پویش‌های محلی به خانواده‌های آسیب‌دیده ارائه می‌شود.
«وسام» راننده تاکسی، ماشینش را به داماد بیکار شده‌اش قرض داده تا در صبح‌ها با آن کار کند. «فراس» که پس از انفجار مین به‌طور دائمی معلول شده، با قطع کمک‌هزینه‌های درمانی‌اش، اکنون تنها به کمک خیرین زنده مانده است.
دلایل تاریخی و سیاست‌های فعلی
مناطق ساحلی سوریه پیش از این هم در فقر به سر می‌بردند، اما سیاست‌های محروم‌سازی حکومت سابق و پس از آن، تصمیمات حکومت جولانی در انحلال ارتش سوریه و اخراج کارمندان این کشور به بهانه نیروی اضافی، شرایط را به مرز فاجعه کشانده است. در حالی‌که صحبت از آشتی و اصلاحات به بیرون مخابره می‌شود، اقدامات عملی نشان از بی‌تفاوتی عمیق نسبت به پیامدهای اجتماعی این تصمیمات دارد.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸