شفقنا- حضرت آیت الله جوادی آملی تاکید کردند: هر کجا عالمِ عامل، متواضع و اهل معنا باشد، دل‌ها جذب می‌شوند.

به گزارش شفقنا، حضرت آیت‌الله جوادی آملی در دیدار جمعی از اساتید دانشگاه کاشان، با تأکید بر اهمیت پیوند حوزه و دانشگاه، تصریح کردند: تا زمانی‌که رابطه میان عالم و علم به‌درستی تعریف نشود، وحدت حوزه و دانشگاه نیز محقق نخواهد شد.

ایشان با اشاره به شأن مقدس حوزه و دانشگاه، اظهار داشتند: پیش از آن‌که سخن از وحدت حوزه و دانشگاه باشد، باید از پیوند عالم و علم سخن گفت. اگر این پیوند درست برقرار شود، هم حوزه رشد می‌کند، هم دانشگاه، و هم علوم انسانی در مسیر درست قرار می‌گیرد.

ایشان افزودند: علم، حقیقتی مثلث‌گونه است؛ از یک سو به آغاز متصل است «چه کسی معلوم را آفرید؟»، از سوی دیگر به انجام پیوند دارد، یعنی غایتی دارد، «برای چه آفرید»، و ضلع وسطی دارد که «چه هست؟»، زمین چیست؟ آسمان چیست؟ دریا چیست؟؛ در غرب، حقیقت انسان را که مثلث است مثله کرده اند، ارتباطش را با آفریدگار قطع کرده اند، ارتباطش را با آینده قطع کرده اند، از آغاز و انجامش غفلت کرده‌اند و تنها به پوسته‌ای از معلومات بسنده کرده‌اند. علم مثله شده، علم سردخانه ای است و لاشه ی سرد، گرمی و فروغ علم ندارد.

حضرت آیت‌الله جوادی آملی بیان داشتند: علم، نوری است که خدا در دل هر که بخواهد می‌افکند. اما آن‌چه امروز در برخی جوامع علمی دانشگاهی هست، علمی مرده و سردخانه‌ای است؛ این علم سردخانه ای عالمان بزرگ تربیت نمی کند؛ این علم، انسان‌ساز نیست، بلکه ابزار است. باید علمی زنده، شهودی و حیات‌بخش داشته باشیم؛ علمی که معلوم آن، نه صرفاً داده‌ای ذهنی، بلکه حقیقتی مرتبط با هستی و خداوند باشد.

ایشان با اشاره به ارزش علم حقیقی تأکید کردند: تا وقتی علم به حقیقت معلوم، به آغاز و انجام هستی متصل نباشد، نه عالم می‌فهمد چه می‌آموزد، نه جامعه از او بهره می‌برد.

حضرت آیت‌الله جوادی آملی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به اهمیت خودشناسی بیان داشتند: اولین قدم برای انسان، معرفت نفس است، انسان اگر بداند که یک حقیقت زنده است، و بداند از جایی آمده و به جایی می‌رود، دیگر خود را فراموش نمی‌کند. وقتی بفهمد من هستم که هستم که هستم و نمی‌پوسم، بلکه با مرگ از پوست به در می آیم، آن‌گاه به علم شهودی می‌رسد. این معرفت، ره‌آورد بزرگی برای انسان دارد، چنین انسانی نه بیراهه می رود و نه راه کسی را می بندد.

ایشان در ادامه سخنان خود با اشاره به مفهوم آزادی در نگاه توحیدی، خاطرنشان کردند: آزادی در منطق نورانی حضرت امیر(علیه السلام) به معنای رهایی از شهوت و هواست، نه رها بودن در لذت‌طلبی. همان‌طور که دستگاه گوارش ما اشتها دارد، اما هر غذایی برای ما مناسب نیست، خواسته‌های انسان نیز باید با فطرت و حقیقت او سنجیده شود. هر منظره‌ای، هر آهنگی یا هر رفتاری که مورد میل ما باشد، لزوماً برای ما مفید نیست؛ چرا که ما موجوداتی محدود هستیم و نمی توان خواسته‌های نامحدود داشته باشیم. آزادی عبد در کمال عبودیت اوست.

ایشان با تأکید بر اهمیت حفظ حریم‌ها و حرمت‌ها افزودند: غیرت از پرفضیلت‌ترین فضایل نفسانی است؛ غیرت تنها در مسائل خانوادگی نیست؛ غیرت، واژه ای است که از سه عنصر دقیق تشکیل شده، اول اینکه انسان به حریم غیر وارد نشود، نگاه نکردن به نامحرم، دست‌درازی نکردن به بیت‌المال، تعرض نکردن به حقوق ملت، همه از مصادیق غیرت است، اصل دوم این است که انسان غیرتمند اجازه نمی دهد که به حرم و حریم او تجاوز شود، بیان نورانی حضرت امیر است: «رُدُّوا الْحَجَرَ مِنْ حَیْثُ جَاءَ»؛ سنگ را همان جا که آمد، برگردانید و فرمود: « لَا یَمْنَعُ الضَّیْمَ الذَّلِیلُ‏»؛ ستم را جز ملّت فرومایه قبول نمی کند؛ و ضلع سوم متفرع بر آن دو ضلع است و آن اینکه انسان باید حریم شناس باشد، انسان تا مرز خود را نشناسد نمی تواند سنجشی داشته باشد که در کجا از مرز رد شده و کجا به مرز و حریم او وارد شده اند، این سه عنصر که جمع شد، این مرد می‌شود اهل غیرت.

ایشان در پایان این دیدار، اساتید دانشگاه را به عمل و تواضع دعوت کردند و بیان داشتند: هر کجا عالمِ عامل، متواضع و اهل معنا باشد، دل‌ها جذب می‌شوند. ما برای جذب دل‌ها نیازمند شوکت نیستیم، بلکه محتاج صداقت و نور علم هستیم.