شفقنا – بررسیهای جدید نشان می‌دهد که در اثر ترکیب تغییرات اقلیمی، مصرف بیش از حد و خشک‌سالی، کره زمین طی دو دهه گذشته شاهد کاهش عظیم منابع آب شیرین بوده است.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا به نقل از هیل، بر اساس این مطالعه که در مجله «ساینس ادونسز» منتشر شده است، مناطق خشک هر سال به وسعت تقریباً دو برابر ایالت کالیفرنیا در حال گسترش هستند. پژوهشگران می‌گویند اکنون سرعت خشک شدن نقاط خشک، بیشتر از سرعت مرطوب شدن مناطق مرطوب است که این پدیده، الگوهای تاریخی هیدرولوژیکی را معکوس کرده است.
نویسندگان این مطالعه هشدار دادند که این پدیده قاره‌ای مقیاس «ابرخشکسالی» می‌تواند پیامدهای شدیدی بر امنیت آب، کشاورزی، افزایش سطح دریاها و ثبات جهانی داشته باشد. محققان که یافته‌های خود را «شگفت‌انگیز» توصیف کردند، دریافتند که ۷۵ درصد از جمعیت جهان در ۱۰۱ کشور زندگی می‌کنند که طی ۲۲ سال گذشته با کاهش منابع آب شیرین مواجه بوده‌اند.
جِی فامیگلیتی، پژوهشگر ارشد این مطالعه و استاد دانشکده پایداری دانشگاه ایالتی آریزونا در بیانیه‌ای گفت: این یافته‌ها شاید هشداردهنده‌ترین پیام درباره تأثیر تغییرات اقلیمی بر منابع آبی ما باشد.
«قاره‌ها در حال خشک شدن هستند، دسترسی به آب شیرین در حال کاهش است و سرعت افزایش سطح دریاها بیشتر شده است.»
برای ارزیابی تغییرات در ذخیره آبهای زمینی، پژوهشگران داده‌های ماهواره‌ای بیش از دو دهه – از آوریل ۲۰۰۲ تا آوریل ۲۰۲۴ – مأموریت‌های «گریس» و «گریس فولو-آن» ناسا را بررسی کردند. آنها ذخیره آبهای زمینی را شامل تمام آبهای سطحی و پوشش گیاهی، رطوبت خاک، یخ، برف و آبهای زیرزمینی تعریف کردند.
در نهایت، محققان تغییرات قابل توجهی در سطوح این ذخایر آبی در مقایسه با مطالعات جهانی پیشین شناسایی کردند.
آنان دریافتند که این کاهش‌ها ناشی از کاهش منابع آب در عرضهای جغرافیایی بالا در روسیه و کانادا، کاهش شدید منابع در آمریکای مرکزی و اروپا و تخلیه آبهای زیرزمینی است که به تنهایی مسئول ۶۸ درصد از این کاهش‌ها بوده است.
پژوهشگران همچنین یک «نقطه اوج» در سالهای ۲۰۱۴-۲۰۱۵ شناسایی کردند که مربوط به سال‌هایی هستند که هواشناسان عموماً آنها را «اَبَر النینو» توصیف می‌کنند. در آمریکای شمالی، سالهای النینو معمولاً با خشکی و گرمای هوا در شمال ایالات متحده و کانادا همراه است و در عین حال سیلاب‌ها در مناطق جنوبی افزایش می‌یابد.
بر اساس این مطالعه، در نزدیکی این نقطه اوج، پدیده‌های اقلیمی شدید شروع به شدت‌گرفتن کردند که منجر به افزایش استفاده از آبهای زیرزمینی و خشک شدن قاره‌ای شد که از نرخ ذوب یخچال‌های طبیعی و صفحه‌های یخی پیشی گرفت.
دانشمندان با ارزیابی داده‌های ۲۲ ساله خود همچنین دریافتند که برخی از «نقاط بحرانی» کاهش ذخیره آب که قبلاً تصور می‌شد منزوی هستند، در واقع به هم مرتبط می‌باشند. آنها نتیجه گرفتند که این مناطق، چهار منطقه قاره‌ای مقیاس ابرخشکسالی را تشکیل می‌دهند.
اولین منطقه از جنوب غربی ایالات متحده، مکزیک و آمریکای مرکزی عبور می‌کند و شامل بسیاری از مناطق عمده تولید غذا است. منطقه دوم شامل آلاسکا و شمال کاناداست که با ذوب برف و یخهای دائمی و همچنین خشک شدن مناطق کشاورزی دست و پنجه نرم می‌کنند.
بر اساس این مطالعه، شمال روسیه سومین منطقه است که در مناطق عرض جغرافیایی بالا نیز شاهد ذوب قابل توجه برف و یخهای دائمی است.
محققان خاطرنشان کردند که منطقه چهارم، خاورمیانه-شمال آفریقا و اوراسیا است که چندین شهر بزرگ بیابانی، مراکز تولید غذا، دریاهای در حال خشک شدن و شهرهای بزرگ را در خود جای داده است.
نویسندگان این مطالعه که یافته‌های خود را «زنگ بیداری سیاره‌ای» توصیف کردند، بر نیاز به تحقیقات مداوم تاکید کردند که می‌تواند سیاست‌گذاران را از این چالش‌های جدی آبی آگاه کند.
این خبر را اینجا ببینید.