سایت ولایت نیوز (قزوین) نوشت: دشت قزوین، سال‌ها به‌عنوان قلب صنعتی و کشاورزی استان معرفی شده؛ جایی که بیش از ۹۰ درصد صنایع استان در آن متمرکزند. بخش بزرگی از تولیدات کشاورزی قزوین از آن تأمین می‌شود و هزاران نفر از آن ارتزاق می‌کنند؛ اما این ظاهر پررونق، حالا با سایه سنگین بحران آب و فرونشست زمین، تیره شده است.
نشانه‌ها روشن‌اند؛ افت مداوم سطح سفره‌های زیرزمینی، افزایش هزینه تأمین آب شرب و فرونشست سالانه تا ۳۰ سانتی‌متر در بخش‌هایی از دشت، همگی هشدارهایی‌اند که دیگر نمی‌شود نادیده‌شان گرفت.
کارشناسان می‌گویند: «توسعه صنعتی، بی‌توجه به ظرفیت‌های آبی منطقه» یکی از عوامل اصلی این فشار سنگین است. حالا که زنگ خطر بلند شده، سیاست‌گذاران تازه به فکر اصلاح افتاده‌اند.
در این شرایط، محمد نوذری، استاندار قزوین با تصمیمی آشکارا و متفاوت از مدیران گذشته، موضعی صریح اتخاذ کرده است. «در استانی که با بحران آب شرب مواجه است، دیگر هیچ‌گونه مجوزی برای صنایع آب‌بر صادر نمی‌شود.» این جمله، اگرچه ساده به نظر می‌رسد، اما در دل خود یک چرخش راهبردی دارد؛ چرخشی که می‌تواند مسیر توسعه را از یک ریل پرهزینه و پرخطر به سمت واقع‌بینی بازگرداند.
تأکید نوذری بر اولویت آب شرب در تمام جلسات تصمیم‌گیری استانی، عملاً سیاست تخصیص منابع را تغییر داده است؛ دیگر قرار نیست منابع محدود دشت، قربانی کارخانه‌هایی شوند که بدون حساب و کتاب در مصرف آب، تولید می‌کنند «اول مردم، بعد توسعه»؛ این پیامی است که از سخنان اخیر او بارها برداشت شده است.
در حوزه کشاورزی نیز، نگاه نوذری ایجابی و آینده‌محور است؛ او صرفاً محدود نمی‌کند، بلکه به تغییر مدل تاکید دارد.
استفاده از روش‌های نوین آبیاری، حمایت از کشت‌های کم‌مصرف و تشویق به کشاورزی دانش‌بنیان، از جمله برنامه‌هایی است که به‌جای فشار بر کشاورز، مسیر همکاری و تغییر را باز می‌گذارد.
او بارها گفته است «راه‌حل، تغییر الگوهاست.» با این حال، هیچ سیاستی روی کاغذ اثر نمی‌گذارد مگر آنکه بدنه اجرایی و نهادهای محلی با آن همراه شوند، اگر این تصمیم فقط در سطح سخنرانی باقی بماند، تأثیری در نجات دشت قزوین نخواهد داشت.
اما اگر دستگاه‌های صدور مجوز، نهادهای مالی، اتاق بازرگانی و حتی فرمانداری‌ها با این جهت‌گیری همراه شوند، شاید بتوان بخشی از آسیب‌های گذشته را ترمیم کرد.
واقعیت این است که قزوین دیگر ظرفیت ریسک ندارد؛ نه در کشاورزی، نه در صنعت، نه در منابع زیرزمینی.
هر تصمیم از این پس، یا قدمی برای نجات خواهد بود یا خشتی نهایی برای فروریختن زمین. ایستادن جلوی صنایع آب‌بر، یک «نه» ساده نیست؛ اعلام بازگشت عقلانیت به مدیریت منابع است.»
انتهای پیام