اختصاصی طرفداری | در هفته گذشته ممکن نبود جایی در نیویورک‌سیتی بروید، بدون آن‌که تبلیغ نایکی با حضور کول پالمر و عبارت «به شکل ترسناکی خوب» را نبینید.

تایمز اسکوئر؟ کول آنجاست. مترو؟ باز هم کول را می‌بینید. تاکسی‌های زرد که با سرعت عبور می‌کنند؟ درست حدس زدید، باز هم کول را می‌دیدید. بارها و بارها.

این ظاهراً فقط یک تبلیغ معمولی و نادرست نبود. همه طی دو سال گذشته به‌خوبی به توانایی‌های پسرک لاغراندام «خونسرد چون یخ» واقف هستیم.

حالا باشگاه پاری‌سن‌ژرمن هم این را به‌خوبی درک کرده است. قهرمان بی‌چون‌وچرای اروپا از میزان خوبی و درخشش پالمر در این فینال یک‌طرفه جام جهانی باشگاه‌ها وحشت‌زده شده بودند؛ جایی که ستاره ۲۳ ساله انگلیسی دو گل زیبا به ثمر رساند و یک پاس گل عالی به ژوائو پدرو برای گل سوم چلسی داد. نمایشی از پالمر و چلسی که نه‌تنها پاری‌سن‌ژرمن بلکه دنیای فوتبال را حیرت‌زده کرد.

پاریسی‌ها به چنین باخت تحقیرآمیز و سنگینی عادت ندارند. بلایی که بر سرشان نازل شد، چیزی بود که طی فصل ۲۵-۲۴ که بالاخره برای آن‌ها و چلسی به پایان رسید، بر سر بقیه تیم‌ها آورده بودند.

آخرین باری که پی‌اس‌جی در یک بازی بین‌المللی در پایان نیمه اول با سه گل عقب افتاده بود، به سال ۱۹۹۷ بازمی‌گردد.

آن‌قدر ناگوار بود که در پایان بازی، همه چیز از کنترل خارج شد. حتی لوئیس انریکه، یکی از دوست‌داشتنی‌ترین مربیان حال حاضر فوتبال، در میان درگیری با جان‌لوئیجی دوناروما، دروازه‌بان پاری‌سن‌ژرمن، به صورت ژوائو پدرو، مهاجم چلسی، سیلی زد.

پیروزی باشکوه مهم است، اما شکست با وقار و متانت اهمیت بیشتری دارد. و این شایسته تحسین است که تیم جوان چلسی چگونه با بلوغی فراتر از سن و تجربه عمل کرد و جام جهانی باشگاه‌های جهان را به‌دست آورد.
کمتر کسی شانس موفقیت برای آن‌ها قائل بود، اما آن‌ها بی‌نقص بازی کردند و انزو مارسکا، سرمربی تیم، یک نمایش استادانه تاکتیکی ارائه داد.

درحالی‌که هیچ بازیکنی از چلسی از کار و تلاش در هیچ لحظه‌ای شانه خالی نکرد، نمایش کول پالمر به‌طور ویژه‌ای تماشایی و افتخارآفرین بود؛ شاید آن‌قدر که حتی علاقه‌ گذرای دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، به «فوتبال» را هم جدی‌تر کند.

فقط امیدواریم در جام جهانی سال آینده، پس از اهدای جام، صحنه را ترک کند! این‌بار ول‌کن نبود و در جشن شادی آبی‌پوشان لندن، با وجود تذکر اینفانتینو برای تنها گذاردن بازیکنان، از جای خود جم نخورد!

درحالی‌که هنگام ورود به سکو برای برگزاری مراسم اهدای جام، مورد هو شدن تماشاگران قرار گرفت؛ جایی که با تاد بولی، رئیس چلسی، در یک طرف و جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، در طرف دیگر او ایستاده بود!

این تنها مورد نبود، شو میان دو نیمه به سبک دیدار فینال فوتبال آمریکایی هم حکایت بی‌مورد دیگری بود. جایی‌که بازیکنان دو تیم بعد از حدود ۲۵ دقیقه برای نیمه دوم وارد زمین شدند.

سیاست و فوتبال، و آمریکا و فوتبال و سنت‌های آن در آن دیار باب دل خیلی از فوتبال‌دوستان بقیه جهان نیست و احتمالاً نخواهد بود!

در پایان، ترامپ جایزه توپ طلایی را به پالمر و جایزه دستکش طلایی را به روبرت سانچز اهدا کرد و همچنین مدال‌هایی را به بازیکنان اهدا کرد که نشان از قهرمانی جهان رسمی چلسی می‌داد.

او سپس جام باشکوه فیفا را به ریس جیمز، کاپیتان چلسی داد و شگفت‌انگیز اینکه، در میان همه بازیکنان روی سکو ایستاد تا در لحظه بالابردن جام همراهی کند! پالمر مشخصاً به کاپیتان خود در آن همهمه و کشاکش گفت: «داره چکار می‌کنه»!

پالمر پس از بازی به مارسکا که دوباره این تیم را به اوج رسانده است اشاره کرد و به منتقدانی که برای او اهمیتی ندارند:

او (مارسکا) دارد چیزی ویژه، چیزی مهم می‌سازد. همه فصل درباره‌ی ما حرف‌های منفی زیادی زدند، اما احساس می‌کنم در مسیر درستی حرکت می‌کنیم. احساس فوق‌العاده‌ای است، مخصوصاً این‌که قبل از تورنمنت همه ما را دست‌کم گرفته بودند. فینال‌ها را دوست دارم. و بعد از لیگ کنفرانس اروپا دوباره همین اتفاق تکرار شد.

بله و باشکوه هرچه‌تمام‌تر هم تکرار شد، ولی قرار بود این لحظه درخشش و شکوه پاری‌سن‌ژرمن باشد و نه چلسی! فرصتی برای تبدیل شدن آن‌ها از بهترین تیم «غیررسمی جهان» به مقام رسمی و مهر و موم‌شده آن.
اما حالا آن‌ها تلخی دردی را تجربه کردند که خودشان با پیروزی ۵-۰ مقابل اینتر میلان در فینال لیگ قهرمانان اروپا در ماه می برای ایتالیایی‌ها رقم زده بودند. قصه‌ای آشنایی که با پیچی غیرمنتظره و ناآشنا همراه شد!

ترامپ می‌تواند مأموران سرویس مخفی خود را برای خودش نگه دارد؛ محافظ اصلی چلسی کسی نیست جز پالمر و مویسس کایسدو، هافبک دفاعی تیم که با وجود ناتوانی در تکمیل جلسات تمرینی در روزهای پیش، در این بازی به ترکیب اصلی رسید.

مراسم پیش از بازی فیفا هم آمریکایی بود. باشکوه و پر زرق‌وبرق و پر سر و صدا؛ همه‌جا پر از رنگ طلایی، بادکنک‌های بزرگ جام باشگاه‌های جهان، پرواز جت‌های جنگنده F-5 بر فراز ورزشگاه، آتش‌بازی، دود، گروه موسیقی با سازهای بادی و رابی ویلیامز با لباس ورزشی سفید که ترانه «آرزو Desire» را اجرا می‌کرد.

سپس مایکل بافر، مجری معروف مسابقات بوکس آمریکا، با صدای بلند فریاد زد: «بیایید آماده‌ی مبارزه شویم!»

پیامی که تأثیر متفاوتی بر دو گروه مبارز داشت. در یک سو، لندنی‌ها بیش از پیش آماده شدند، اما به نظر می‌رسید بازیکنان پاری‌سن‌ژرمن حرف او را اشتباه شنیدند؛ آن‌ها «آماده» را با «خُرد شویم» اشتباه گرفتند، چون چلسی خیلی زود با نخستین ضربات توپ، بازی را در اختیار گرفت.

پالمر باید تا قبل از دقیقه ۱۰ گل می‌زد؛ با پاسی فوق‌العاده از ژوائو پدرو، اما ضربه‌اش به تیرک دروازه خورد.

طبیعی بود که پاری‌سن‌ژرمن هم فرصت‌هایی داشته باشد. ارسال خوب خویچا کواراتسخلیا یک موقعیت طلایی برای دزیره دوئه ایجاد کرد، اما او به‌جای این‌که خودش شوت بزند، سعی کرد توپ را به اشرف حکیمی برساند. مارک کوکوریا این حرکت را به‌خوبی خواند و توپ را دفع کرد.

چلسی در دقیقه ۲۲ نبرد فینال، روی یک ضدحمله موفق شد گل اول را به ثمر برساند. مالو گوستو ابتدا خودش تلاش کرد گل‌زنی کند اما موفق نشد. در فرصت دوم، او تصمیم گرفت توپ را به پالمر برساند. این بار بازی‌ساز و گل‌زن چلسی توپ را در گوشه پایین سمت راست دروازه جای داد و گل اول خود و چلسی را زد.

در دقیقه ۳۰، نتیجه ۲-۰ شد و این بار هم با یک یورش فوق‌العاده دیگر از چلسی بود. حرکت هم‌زمان پدرو نقش کلیدی داشت؛ پالمر با استفاده از این حرکت، طوری وانمود کرد که قرار است توپ را به او پاس دهد و همین ترفند، لوکاس برالدو را فریب داد و دوباره پالمر توپ را به گوشه دروازه رساند. کپی گل او بود. مثل همیشه با کنترل، مثل همیشه خونسرد. گویی که لیوان آبی سر می‌کشد.

در دقیقه ۴۳، مرد شماره یک میدان بار دیگر تأثیرگذار بود.

این بار پالمر در نقش پاسور ظاهر شد و با پاسی دقیق، خط دفاعی پاری سن ژرمن را کاملاً باز کرد. بازیکنان PSG کاملاً میخکوب شده بودند، اما ستاره‌ی چلسی حتی آرام‌تر و بی‌احساس‌تر از آن‌ها عمل کرد و ژوائو پدرو با حضور در فضای پشت مدافعان، موفق شد توپ را دریافت کند. دوناروما با قد ۱۹۵ سانتی‌متری خود کاری از دستش ساخته نبود! مهاجم چلسی توپ را با لطافت و مهارتی فوق‌العاده از بالای دست او عبور داد. ضربه‌ای نرم و مرگبار بود. بازی ۳-۰ شد. فقط طی یک نیمه. غیرقابل تصور بود.

لندنی‌ها، پاریسی‌های قدرتمند و قهرمان اروپا را شستند، چلاندند و مانند رختی بی‌دفاع برای خشک شدن آویزان کردند. گوشزدی به قهرمانان اروپا بود تا کاملاً بفهمند، با لحظه‌ای غفلت، گرگ‌های بزرگ اروپایی آن‌ها را خواهند درید.

بعد از یک شو نه‌چندان دیدنی بین دو نیمه که برای امور خیریه با مدیریت کریس مارتین از گروه Coldplay ترتیب داده شده بود، دمبله شانس گلزنی پیدا کرد؛ اما سانچز توپی که در محوطه‌ی شش قدم به او رسیده بود را با واکنشی فوق‌العاده ناکام گذاشت.

لیام دلپ، یکی دیگر از چهره‌های جدید چلسی، جانشین ژوائو پدرو شد. او دو بار دوناروما را وادار به واکنش‌های فوق‌العاده کرد؛ نخست یک سیو آکروباتیک از فاصله‌ی ۲۵ متری و سپس مهار توپ از فاصله‌ی نزدیک.

در دقیقه‌ی ۸۵، پاریس همه‌چیز را باخته بود. داور بازی، علیرضا فغانی از ایران که با عضویت در فدراسیون فوتبال استرالیا به این مسابقات اعزام شده بود، با مداخله‌ی VAR به مانیتور مراجعه کرد و در کل روز خوبی را گذراند.

مشخص بود؛ ژائو نوس به‌وضوح موهای کوکوریا را کشید و با کارت قرمز مستقیم اخراج شد. پس از سوت پایان بازی نیز عصبانیت PSG ادامه داشت و در جریان یک بحث، لوئیس انریکه به نظر می‌رسید سیلی به صورت پدرو زده است.

پاریسی‌ها انتظار سیلی محکم چلسی را نداشتند و بدجوری از کوره در رفته بودند! این سیلی به دنیای فوتبال هم بود که شانسی برای مردان مارِسکا قائل نبودند! نقشه‌های او، قهرمانی چلسی و درخشش پالمر نیازمند اعتبار زیادی است.

با سوت پایان، چلسی انصافاً مستحق عنوان خود بود و‌ خیلی زود به جشن و شادی بی‌امان خود با مهمانی ناخوانده پرداختند؛ و کاملاً هم حق داشتند.

هر روز چنین اتفاقی نمی‌افتد؛ تیمی ناگهانی و بی‌مقدمه به چنان پیروزی هیجان‌انگیزی دست یابد که حتی رئیس‌جمهور آمریکا بخواهد روی سکو بماند و در لحظه‌ی بالابردن جام با آن‌ها همراه کند. او احتمالاً در هر عکس جشن قهرمانی چلسی و ربودن جام جهانی باشگاه‌های جهان حضور دارد!

او شب گذشته اسیر چنان شوری شده بود که حتی اعلام کرد: «ما آمریکایی‌ها من‌بعد باید کلمه‌ی «ساکر» را نادیده بگیریم و از کلمه‌ی «فوتبال» استفاده کنیم!»

چلسی صاعقه‌ای بود که در روزی آفتابی از دل آسمان آبی فرو آمد و همه را با ستاره‌ی بی‌چون‌وچرای ترسناک و خوب خود، «کول پالمر» دچار برق‌زدگی شدیدی کرد. پاریس را سوزاند و دنیای فوتبال را مبهوت کرد.

حالا دوست داشته باشید یا نه، آسمان فوتبال جهان به رنگ آبی چلسی است! بی‌تعارف؛ «مردان استمفورد بریج گل کاشتند.»