طرفداری | ترجمه این مطلب درموت کوریگان در اتلتیک را به دو دلیل انجام دادم؛
نخست به خاطر هواداران پرشمار رئال مادرید که بسیاری از آن‌ها به اشتباه مرا به موضع‌گیری علیه تیم محبوب‌شان متهم می‌کنند، در حالی که بارها زمانی که رئال در بهترین شرایط خود بوده، به اندازه کافی تحسین و تمجید دریافت کرده است؛ اگرچه تیمی در این قد و قواره نیازی به تعریف و تمجید ندارد. در واقع، انتقاد عمدتاً نشانه‌ای از پذیرش قدرت و اهمیت یک موضوع است.
منتقدان معمولاً کسانی هستند که به قدرت و اهمیت شما پی برده‌اند. اگر در زندگی هیچ دشمنی نداری، احتمالاً هرگز کاری نکرده‌ای که ارزشش را داشته باشد.
به‌طور مثال این نقل قول «وینستون چرچیل» بیان می‌کند، اگر فردی یا یک مجموعه مورد انتقاد قرار می‌گیرد، تقریباً همیشه به دلیل تأثیرگذاری یا قدرت آن‌هاست. در واقع، داشتن منتقد و مواجهه با انتقاد، نشانه‌ای از دیده‌شدن، برجستگی و اهمیت فرد یا موضوع است. بنابراین، انتقاد صرفاً یک واکنش منفی نیست بلکه می‌تواند نشانه‌ی موفقیت، پیشرفت و حتی اهمیت آن شخص یا موضوع باشد.
دلیل مهم دوم این است که هواداران این تیم و بسیاری از فوتبال‌دوستان که با دیدن رئال برابر پاری سن ژرمن زجر زیادی متحمل شدند که پیش از این ندیده بودیم این‌گونه به بازی گرفته شوند، حتی لحظه‌ای تردید نداشته باشند که رئال واقعی، آن چیزی نیست که در نیمه‌نهایی جام جهانی باشگاه‌ها شاهد آن بودیم، و شرایط این تیم آن‌طور که برخی تصور می‌کنند، آن‌قدر بحرانی و نگران‌کننده نیست و اوضاع تیره و تار، ابری و بارانی نیست. به هیچ‌وجه نیست!
رئال مادرید با سرمربی جدیدش، ژابی آلونسو، در شرایطی چالش‌برانگیز و با فرصت آماده‌سازی اندک راهی جام جهانی باشگاه‌ها شد. اگرچه این تورنمنت برخی محدودیت‌ها و ضعف‌های ساختاری تیم را آشکار کرد و شکست تلخ و تحقیرآمیز ۴-۰ برابر پاری سن ژرمن در مرحله نیمه‌نهایی نیز شرایط را دشوارتر ساخت، اما روند کلی تیم در طول مسابقات رو به رشد بود و امیدواری‌های زیادی نسبت به آینده تیم در فصل‌های پیش‌رو وجود دارد.
در مجموع، رئال مادرید نشان داد برنامه‌ای بلندمدت و مبتنی بر کار تیمی در حال شکل‌گیری است و این رقابت‌ها می‌تواند آغازی برای یک مسیر جدید و گشودن فصل‌های پرافتخار دیگر در تاریخ این باشگاه باشد.
امیرحسین صدر
۱۲ جولای ۲۰۲۵
رئال مادرید روی ژابی آلونسو در جام جهانی باشگاه‌ها قمار کرد؛ تصمیم موفقیت‌آمیزی بود؟
درموت کوریگن
یازدهم جولای ۲۰۲۵
رئال مادرید و سرمربی جدید این تیم ژابی آلونسو در شرایطی نه‌چندان ایده‌آل وارد جام جهانی باشگاه‌ها شدند.
آلونسو با آمادگی اندک اما زیر بار فشار سنگین برای نتیجه گرفتن و موفقیت، عهده‌دار یکی از بزرگ‌ترین و پرچالش‌ترین شغل‌های ورزش جهان شد؛ مربیگری رئال مادرید.
چالش او این بود؛ «تیمی را شکل دهد و در این تورنمنت، که برای مدیران باشگاه از نظر مالی و اعتبار بسیار مهم است، به رقابت بپردازد.»
شکست ۴-۰ در نیمه‌نهایی مقابل پاری سن ژرمن در روز چهارشنبه تحقیرآمیز و دردناک بود، با این حال، نیازی نیست فضای یأس و بدبینی اطراف رئال مادرید ایجاد شود. اگر به کلیت تورنمنت نگاه کنیم، این مسابقات هم برای باشگاه و هم سرمربی بسیار مفید بوده است.
یکی از دشواری‌های آلونسو این بود که باید تقریباً یک خط دفاعی کاملاً جدید می‌ساخت؛ از جمله هماهنگ کردن بازیکنان تازه‌وارد مانند ترنت الکساندر-آرنولد و دین هاوسن، آن هم در حالی که فقط سه جلسه تمرین مشترک با کل تیم پیش از شروع تورنمنت انجام داده بود.
در همین حال، کادر فنی خودش هنوز تا زمان آغاز بازی‌ها به‌طور کامل تکمیل نشده بود و پس از رسیدن به میامی، باشگاه مجبور شد به‌سرعت امکاناتی را به پایگاه تمرینی خود در پارک "گارندز نورث کانتی دیستریکت" در پالم بیچ ایجاد کند.
بنابراین، جای تعجب نداشت که رئال مادرید در بازی نخست مرحله گروهی مقابل الهلال به مشکل برخورد کرد؛ تیم عربستانی در بیشتر دقایق بازی، هماهنگ‌تر به نظر می‌رسید. البته برای آلونسو نکات مثبتی هم وجود داشت؛ تصمیم غیرمنتظره او برای اولین‌بار استفاده از گونسالو گارسیا مهاجم جوان تیم جواب داد و این بازیکن ۲۱ ساله تنها گل تیمش را به ثمر رساند.
آرایش اولیه تیم مادرید سنگین و به‌خصوص در خط دفاع، ناموزون به نظر می‌رسید. در بحبوحه هرج‌ومرج در بازی دوم مادرید مقابل پاچوکای مکزیک، رائول آسنسیو مدافع میانی ۲۲ ساله دچار استرس شد و خطای فنی انجام داد که موجب اخراجش در دقیقه هفتم شد.
با این حال، ده نفر باقی‌مانده به‌طور تحسین‌برانگیزی متحد ماندند؛ به‌ویژه پس از گل زیبای جود بلینگام که تیم را جلو انداخت و مادرید در پایان به‌راحتی ۳-۱ به پیروزی دست یافت.
جود و ترنت، رفقای انگلیسی
آلونسو به‌وضوح موفق شد افکار و ایده‌هایش را در جلسات تمرینی فوق‌العاده فشرده و دقیق به بازیکنان منتقل کند؛ او مفاهیمی مانند سازماندهی فشرده، پرس سریع پس از از دست دادن توپ و الگوهای تمرینی که پیش‌تر در بایر لورکوزن برایش بسیار موفق بودند را به تیم آموزش داد.
یکی از تغییرات تاکتیکی مدنظر آلونسو، رویکردی جدید و فعال‌تر مبتنی بر پرسینگ در زمین حریف بود. تا بازی آخر مرحله گروهی که با برد ۳-۰ برابر ردبول سالزبورگ همراه شد، نشانه‌های روشنی از پیشرفت تیم دیده شد و این روند در پیروزی ۱-۰ برابر یوونتوس در مرحله یک‌هشتم نهایی و نیز برد ۳-۲ مقابل بروسیا دورتموند در یک‌چهارم نهایی (جایی‌که پیروزی فارغ از نتیجه، راحت‌تر به دست آمد)، تداوم یافت.
یکی دیگر از مشکلات احتمالی رئال مادرید در این تورنمنت، طولانی‌تر شدن فصلی بسیار فشرده و سنگین بود. اما آلونسو تلاش کرد از قالب مسابقات، که باعث شد بازیکنان سه هفته دور از خانه و خانواده باشند، نهایت بهره را ببرد تا زودتر روند شکل‌گیری روابط صمیمانه با بازیکنانش را آغاز کند؛ روابطی که به نظر او کلید موفقیت بلندمدت هستند.
آلونسو به‌همراه اعضای کادر فنی؛ سباس پریا (وسط) و آلبرتو انسیناس
آلونسو پیش از بازی مقابل یوونتوس گفت:
این شغل، مدیریت بازیکنان، مدیریت آدم‌ها و ایجاد روابط شخصی است. صرف زمان زیاد در کنار یکدیگر، هنگام صبحانه، ناهار و شام، باعث شکل‌گیری اعتمادهای ارزشمندی می‌شود که در آینده اهمیت زیادی خواهند داشت.
بازیکن سابق لیورپول و مادرید همچنین با تصمیم درستی که همه چیز را بلافاصله تغییر ندهد، هوشمندی خود را نشان داد.
مقابل سالزبورگ در آخرین بازی گروهی، زمانی که آنتونیو رودیگر پس از مصدومیت بازگشت، آلونسو از دفاع سه‌نفره‌ای استفاده کرد که پیش‌تر در لورکوزن برایش موفقیت‌آمیز بود. اما او به هیچ تاکتیکی وابسته نماند و برای بازی یک‌چهارم نهایی مقابل دورتموند دوباره به دفاع چهارنفره برگشت و در این کار نیز موفق بود.
او همچنین با تغییرات تاکتیکی در جریان بازی، تأثیرگذار عمل کرد. بازیکنان کلیدی مانند بلینگام، فده والورده، اورلین شوامنی، آردا گولر و الکساندر-آرنولد را بسته به شرایط بازی در موقعیت‌های مختلف به کار گرفت. تعویض‌ها نیز معمولاً موفق بودند؛ به‌ویژه استفاده منظم از هافبک‌های بازی‌ساز مانند لوکا مودریچ و دنی سبایوس زمانی که تیم جلو افتاده بود، تا با حفظ مالکیت توپ، بازی را کنترل کنند.
جام جهانی باشگاه‌ها همچنین یک مشکل غیرمنتظره برای آلونسو به وجود آورد؛ غیبت کیلیان امباپه به دلیل بیماری در کل مرحله گروهی. این موضوع به شکل منطقی مدیریت شد و امباپه به‌تدریج در دو بازی اول مرحله حذفی از روی نیمکت وارد زمین شد. در این مدت، چهار گل و یک پاس گل به گارسیا در پنج بازی نخست او، نقش کلیدی در صعود رئال به جمع چهار تیم برتر داشت.
آلونسو همچنین باید با بازیکنانی هم که احتمالاً دیگر در رئال نمی‌مانند، مدیریت لازمه را انجام می‌داد؛ از جمله، و به‌ویژه رودریگو که وضعیتش پیچیده بود.
آلونسو در صحبت‌های عمومی درباره رودریگو دیپلماتیک و محتاط بود، اما با تصمیماتش خیلی صریح موضعش را مشخص کرد. مهاجم ۲۴ ساله برزیلی در بازی مقابل الهلال از ابتدا در ترکیب حضور داشت، اما تعویض شد و در پنج بازی بعدی فقط ۲۷ دقیقه به‌عنوان بازیکن جانشین فرصت بازی پیدا کرد.
در این بین، هفته گذشته، اتلتیک گزارش داد حالا هم آلونسو و هم مدیران باشگاه با جدایی او در تابستان موافق هستند.
ظاهراً فروش رودریگو در تحولات رئال مادریدِ آلونسو، اجتناب‌ناپذیر است
قطعاً همه چیز ایده‌آل نبوده است. کار روی خط دفاعی عمدتاً جواب داد، البته تا قبل از فروپاشی مقابل پاری سن ژرمن، اما خط حمله تیم عمدتاً به عملکردهای فردی وابسته بود. وینیسیوس جونیور و بلینگام لحظات خوبی داشتند، اما در مواقعی هم از سایر هم‌تیمی‌هایشان جداافتاده به نظر می‌رسیدند. آلونسو با تعویض هر دو بازیکن در جریان بازی مقابل پاری سن ژرمن، آن هم در حالی که تیم در تلاش برای بازگشت به بازی بود، نارضایتی خود را به‌وضوح از عملکردشان نشان داد.
دیدار نیمه‌نهایی روز چهارشنبه خاطرنشان ساخت؛ رقابت با پاری سن ژرمن، که اکنون با فاصله بهترین تیم باشگاهی فوتبال جهان است، هنوز فراتر از توان تیم جدید رئال مادرید آلونسو است.
اشتباهات فردی وحشتناک توسط آسنسیو و رودیگر باعث شد پاری سن ژرمن تنها در هشت دقیقه ابتدایی ۲-۰ پیش بیفتد، اما به‌طور قطع آلونسو می‌داند، او هم در انتخاب ترکیب تیم و هم تاکتیک‌های انتخاب‌شده‌اش اشتباهات فاحشی کرده است.
آرایش ۴-۳-۳ با حضور امباپه و وینیسیوس جونیور در کناره‌ها به شکلی بی‌رحمانه‌ای توسط هماهنگی و قدرت تیم با سازماندهی عالی لوئیس انریکه مورد استفاده (در حقیقت سوءاستفاده) قرار گرفت و به‌شدت هرچه‌تمام‌تر مجازات شد.
نتیجه نهایی ۴-۰ مقابل قهرمان جدید اروپا، به معنای دریافت ۸۴ گل در فصل طولانی ۲۵-۲۰۲۳ بود؛ این بدترین رکورد تاریخ باشگاه محسوب می‌شود.
این موضوع صرفاً به خط دفاع مرتبط نیست، بلکه به کل ساختار تیم مربوط است. آلونسو با عملکردش در این تورنمنت نشان داده که به این مسئله واقف است و صحبت‌هایش پس از بازی چهارشنبه شب نشان می‌داد که او متوجه حجم بزرگ کارها و تلاش‌های باقی‌مانده است:
جای پیشرفت زیادی داریم. امروز خیلی دردناک بود، سطح ما کافی نبود. تا اینجا پیش رفتیم اما در ایستگاه ماقبل آخر متوقف شدیم. باید خودمان را نقد کنیم، اما این شکست به ما نشان می‌دهد در چه مواردی نیاز به اصلاحات داریم. می‌خواهیم تیمی بسازیم که به‌صورت واحد بازی کند و همه اعضا، یک به یک در آن نقش داشته باشند.
مسلماً حذف از تورنمنت به این شکل نامناسب و غیرمعمول، برای اعتبار رئال مادرید خوب نبود، اما هرچند در زمین، نتیجه دلخواه حاصل نشد، اما حضور در میان چهار تیم برتر باعث شد سفر به آمریکا خارج از میدان هم دستاوردهای مناسبی داشته باشد.
تا پیش از نیمه‌نهایی، رئال مادرید بهتر و بهتر می‌شد
رئال مادرید از همین حالا بخش بزرگی از جایزه‌ی نقدی مسابقات را به دست آورده است. با حضور در نیمه‌نهایی، آن‌ها تقریباً ۶۳ میلیون دلار پاداش دریافت می‌کنند، اگرچه از دست دادن ۳۰ میلیون دلار برای صعود به فینال و سپس ۴۰ میلیون دلار برای قهرمانی قطعاً تلخ خواهد بود.
حضور همه‌جانبه در این تورنمنت، پتانسیل رشد تجاری بیشتری در بازار بزرگ ایالات متحده به نمایش گذاشت. مدت‌هاست افزایش طرفداران و محبوبیت در آن کشور یکی از اولویت‌های رئال مادرید در دو دوره‌ی ریاست فلورنتینو پرز بوده است.
مادرید بدون رقابت، پرطرفدارترین تیم این تورنمنت بود؛ جمعیت هواداران آن‌ها در بازی‌ها از هر تیم دیگری بیشتر بود و در نیمه‌نهایی برابر پاری سن ژرمن هم اکثر تماشاگران لباس سفید بر تن داشتند.
محبوبیت آن‌ها یک‌بار دیگر جایی نمایان شد که قیمت بلیت فینال در سایت فیفا، هنگام مشخص شدن حذف رئال از فینال این مسابقات، بار دیگر با کاهش ناگهانی و شدیدی روبه‌رو شد.
(اشاره: جیمز هورنکسل و آدام کرافتون در ۹ جولای مطلبی تحت عنوان «چگونه رئال مادرید امریکا را به تسخیر درآورد؟» مفصلًا در این رابطه مقاله‌ی خواندنی در اتلتیک نوشته‌اند.)
این مسابقات فرصت خوبی برای پرز هم بود که در هر بازی خودی نشان دهد و با جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، و دیگر مهمانان ویژه مشغول گفت‌وگو شود.
جانی اینفانتینو در میان پرز و الخلیفی
البته جو در جایگاه مدیران ورزشگاه مت‌لایف در روز چهارشنبه اندکی سردتر بود، چراکه میان پرز و ناصر الخلیفی، رئیس پاری سن ژرمن، حتی باوجود رد و بدل کردن هدایا، بر سر مسائلی از جمله انتقال امباپه در تابستان گذشته و البته پروژه‌ی متوقف‌شده‌ی سوپرلیگ اروپا، اختلاف‌نظرهای زیادی وجود دارد.
بدون تردید، پرز از راه نیافتن رئال به فینال و شکست سنگین مقابل پاری سن ژرمن، که به وجهه‌ی رئال مادرید ضربه زد، بسیار مایوس و متأثر شده است.
اما در مجموع، صعود به نیمه‌نهایی تأییدکننده‌ی اصرار مدیران باشگاه برای انتصاب آلونسو به‌عنوان سرمربی در این تورنمنت بود. همچنین تصمیم به پرداخت ۱۰ میلیون یورو (۸.۶ میلیون پوند؛ ۱۱.۷ میلیون دلار) به لیورپول برای جذب سریع‌تر الکساندر-آرنولد و همچنین عقد قرارداد فوری با هاوسن از بورنموث به مبلغ ۵۰ میلیون پوند هم توجیه شد.
هر دو بازیکن در پنج بازی اول مادرید فیکس بودند و غیبت‌شان مقابل پاری سن ژرمن به علت مصدومیت (الکساندر-آرنولد) و محرومیت (هاوسن) کاملاً احساس می‌شد.
تغییرات برای جام جهانی باشگاه‌های جهان نشان‌دهنده‌ی تمایل باشگاه به پشت‌سر گذاشتن هرچه سریع‌تر فصل ناامیدکننده‌ی ۲۵-۲۴ اروپا زیر نظر آنچلوتی بود. هرچند آلونسو تمایل داشت این تورنمنت را پایان فصل گذشته قلمداد کند و نه آغاز فصل جدید!
این تورنمنت چیزهای زیادی درباره‌ی اینکه چه هستیم و چه چیزهایی باید خیلی بهتر شود، به من آموخت. با دیدگاه جدیدی برای فصل آینده از اینجا می‌روم، زمانی که بازیکنان‌مان بازگردند، تغییرات زیادی روی خواهد داد.