طرفداری | خواستنی و بااستعداد، این ترجمه تحت‌اللفظی بازیکنی است که بیشتر از هر جذابیت دیگری که در شهر پاریس وجود دارد، می‌درخشد.
در شب فینال لیگ قهرمانان اروپا، در صحنه‌ای که بخش زیادی از بزرگان فوتبال در آن فرو می‌ریزند یا رنگ می‌بازند، دزیره دوئه همچون تکه‌ای از آینده، بی‌مقدمه اما بی‌نقص، درخشش را آغاز کرد. نه با فریاد، نه با نمایش‌های اغراق‌شده، بلکه با دقت، سادگی، و فهمی از بازی که در ۱۹ سالگی به او کمک کرد کاری شبیه به معجزه انجام دهد.
گل سوم پاری سن ژرمن، ساده و درخشان بود، تکه‌ای از هندسه‌ی فوتبالی: با عبور دوئه از دل فضا، دریافت پاسی دل‌نشین از ویتینیا و شوتی دقیق که توپ را از میان مدافعان اینتر و دستان یان زومر، به گوشه دروازه فرستاد. اما فراتر از گل، آن‌چه دوئه را خاص می‌کرد، چگونگی حرکت نکردنش بود؛ همان سکون هوشمندانه، که فضا می‌آفریند.
جشن گلش، با آویختن پیراهن روی پرچم کرنر و ایستادن همچون گلادیاتوری بی‌نقاب، اگرچه زیاد طولانی نبود، اما تصویر ماندگاری از مردی بود که بی‌صدا آمده بود تا فاتح شود.
او نه‌تنها گل زد، بلکه پاس گل داد، ریتم ساخت و جام را در همان ۲۰ دقیقه اول به آغوش پاریسی‌ها انداخت. در وصفش گفته‌اند:
مثل این است که نیمار را جوشانده باشی، تا تمام افراط‌هایش تبخیر شود و آن‌چه بماند، یک فوتبالیست تمام‌هیار و ناب باشد.
دزیره دوئه کیست؟
دزیره دوئه. نامی که در زبان فارسی می‌توان آن را «موهبتِ خواسته‌شده» ترجمه کرد به تازگی وارد 20 سالگی شده و تنها از اوت ۲۰۲۴ به عضویت پاری سن ژرمن درآمد. اما در همین مدت کوتاه، کاری کرد که بسیاری از ستارگان در تمام دوران حرفه‌ای‌شان حسرتش را می‌کشند.
او اکنون نام خود را در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا حک کرده: سومین نوجوانی که در فینال این رقابت‌ها گل زده، پس از پاتریک کلایورت در سال ۱۹۹۵ و کارلوس آلبرتو در ۲۰۰۴. اما دوئه پا را فراتر از آن گذاشت و تبدیل شد به جوان‌ترین بازیکنی که دو گل در یک فینال لیگ قهرمانان یا جام باشگاه‌های اروپا به ثمر رسانده است. افتخاری بی‌سابقه در عصر مدرن فوتبال.
دوئه که اصالتی فرانسوی - ساحل عاجی دارد، در مارس گذشته برای اولین بار پیراهن تیم ملی بزرگسالان فرانسه را در دیدار برابر کرواسی در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ ملت‌های اروپا بر تن کرد؛ جایی که در ضربات پنالتی نیز با خونسردی تمام، گلزنی کرد.
او تنها ستاره خانواده‌اش نیست؛ برادر بزرگ‌ترش، گوئلا، در پست مدافع راست برای استراسبورگ بازی می‌کند، و پسرعمویش، یان گبوهو، هافبک باشگاه تولوز است.
آن‌چه این پدیده را به اسطوره شدن نزدیک می‌کند، فقط تکنیک نیست، بلکه نوع دیدن جهان است؛ توانایی تحلیل فضا و زمان، در کسری از ثانیه، با دقتی همچون چشم مرکب حشرات. او انگار از زمان بیرون آمده تا صحنه را بازنویسی کند.
در کنار او، پاری سن ژرمن خود را بازآفرینی کرده، نه با ستاره‌سالاری‌های گذشته، بلکه با ایدئولوژی‌ای که زیر نظر لوئیز انریکه شکل گرفته؛ مردی که PSG را از مسیر «شهرت»، به سوی «شکوه» هدایت کرد. پروژه‌ای که می‌خواست تیمی بدون ستاره بسازد، اما اکنون، به روش خود، ستاره‌ای زاده است.
دزیره دوئه؛ موهبتِ خواسته‌شده، هوش فشرده‌ی عصر جدید، و وارث تازه‌ی قله‌ها.
ترجمه از مقالات اختصاصی گاردین و بی بی سی