به گزارش خبرنگار مهر، دوومیدانی که همواره از آن به عنوان «مادر ورزش‌ها» یاد می‌شود، در هفته‌های گذشته بار دیگر به صدر اخبار ورزشی کشور بازگشت؛ اما این بار برخلاف سال‌های اخیر که بیشتر با حواشی و ناکامی‌ها شناخته می‌شد، این رشته با درخشش خیره‌کننده چند ملی‌پوش جوان در مسابقات آسیایی کره جنوبی، موفق شد نگاه رسانه‌ها و افکار عمومی را به خود جلب کند. موفقیتی که مدت‌ها در انتظار آن بودیم و به نظر می‌رسید نوید روزهای تازه‌ای را برای این رشته ورزشی می‌دهد.
مسابقات دوومیدانی قهرمانی آسیا که در شهر «گومی» کره جنوبی برگزار شد، یکی از کم‌سابقه‌ترین دستاوردهای تاریخ این رشته برای ایران را رقم زد. تیم ملی دوومیدانی ایران با کسب دو مدال طلا و یک مدال نقره، بهترین عملکرد سه دوره اخیر خود را به ثبت رساند. آخرین باری که ایران موفق به کسب دو مدال طلا در این رقابت‌ها شده بود به حدود ۹ سال پیش بازمی‌گردد، بنابراین این نتیجه یک اتفاق ویژه و فراموش‌نشدنی برای جامعه ورزش ایران محسوب می‌شود.
سه قهرمان جوان ایرانی، محمدرضا طیبی در رشته پرتاب وزنه و ریحانه مبینی با عملکردی خیره‌کننده به مدال طلا دست یافتند. مدال نقره نیز توسط یکی امیر علی امیریان در ماده دوی ۸۰۰ متر کسب شد. آنچه در این میان اهمیت بیشتری دارد، مدال طلای تاریخی ریحانه مبینی است؛ چرا که ایران در تمام ادوار گذشته این رقابت‌ها، هرگز موفق به کسب مدال طلا در ماده پرش طول نشده بود. از طرفی این موفقیت در سال منتهی به بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویا، اهمیت مضاعفی دارد و می‌توانست نقطه عطفی برای بازسازی اعتبار دوومیدانی در سطح بین‌المللی باشد.
پس از سال‌ها مدیریت ناکارآمد، حاشیه‌های گسترده، کمبود حمایت مالی، و افت کیفیت فنی در رشته‌های مختلف دوومیدانی، این بار با حضور رئیس جدید فدراسیون و انگیزه‌های تازه‌ای که در بدنه مدیریتی دیده می‌شد، امیدها زنده شده بود که شاید این رشته بار دیگر جایگاه خود را در ورزش ایران و آسیا بازیابد. موفقیت این سه ورزشکار نوید نسلی تازه و متفاوت را می‌داد؛ نسلی که می‌تواند افتخارآفرین باشد و پرچم ایران را در میدان‌های جهانی بالا ببرد.
اما شادی و غرور ناشی از این پیروزی‌ها، چندان دوام نداشت. تنها یک روز پس از پایان مسابقات، خبری منتشر شد که نه‌تنها همه دستاوردهای فنی و افتخارآفرینی‌ها را به حاشیه راند، بلکه بار دیگر چهره‌ای تلخ و مأیوس‌کننده از وضعیت اخلاقی و انضباطی در برخی ارکان دوومیدانی ایران به نمایش گذاشت.
طبق بیانیه‌ای که از سوی فدراسیون دوومیدانی منتشر شد، سه عضو تیم اعزامی ایران شامل دو ورزشکار و یک مربی در جریان مسابقات آسیایی کره جنوبی، مرتکب رفتاری غیراخلاقی شدند که تبعات جدی داخلی و بین‌المللی خواهد داشت. منابع رسمی و موثق از وقوع یک مورد تجاوز جنسی در محل اقامت تیم ایران خبر داده‌اند، موضوعی که در صورت اثبات، می‌تواند نه‌تنها به محرومیت این افراد منتهی شود، بلکه جایگاه کل کاروان دوومیدانی ایران را در رقابت‌های آینده نیز با تهدید جدی مواجه سازد.
این اتفاق تأسف‌بار، چهره واقعی چالشی را آشکار کرد که دوومیدانی ایران با آن مواجه است؛ گسست عمیق میان توانایی فنی و فقدان تربیت فرهنگی و اخلاقی. در حالی که انتظار می‌رفت با تغییرات مدیریتی و تزریق امید به بدنه تیم ملی، شاهد اصلاحات ساختاری و فرهنگی باشیم، چنین رفتارهایی نشان دادند که مسیر اصلاح در این رشته بسیار طولانی‌تر و پیچیده‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شد.
این نخستین بار نیست که اخبار غیراخلاقی یا رفتاری از ورزشکاران دوومیدانی رسانه‌ای می‌شود. پیش‌تر نیز مواردی از اختلافات داخلی، دعواهای رسانه‌ای، بی‌انضباطی‌های اردویی از سوی مسئولان قبلی گزارش شده بود. این بار اما، سطح تخلف چنان سنگین است که صرفاً با بیانیه و سکوت رسانه‌ای نمی‌توان از کنار آن عبور کرد.
اکنون سوال اساسی این است که آیا فدراسیون جدید که با وعده شفاف‌سازی، تحول و ارتقای سطح فنی و اخلاقی وارد عمل شده بود، توان مقابله با چنین بحران‌هایی را دارد؟ آیا رویکردهای انضباطی جدی در دستور کار قرار خواهد گرفت یا بار دیگر شاهد نوعی مماشات و پنهان‌کاری خواهیم بود؟
پایان‌بندی این گزارش هرچند باید امیدوارکننده باشد اما واقعیت‌های موجود چنین اجازه‌ای نمی‌دهند. دوومیدانی ایران که می‌توانست با نسل جوان و بااستعداد خود بار دیگر به قله بازگردد، گرفتار بحرانی شده که ممکن است آثار آن برای سال‌ها باقی بماند. جای تأسف دارد که رشته‌ای که باید پرچم‌دار اصول اخلاقی، نظم، و تربیت نسلی از ورزشکاران شایسته باشد، این روزها بیشتر از هر رشته‌ای درگیر حواشی و اخبار جنجالی است.
در شرایطی که دنیا به ورزش به عنوان ابزاری برای ارتقای فرهنگ عمومی و اعتبار ملی می‌نگرد، دوومیدانی ایران در مسیر معکوس قرار گرفته است. نه‌تنها فرصت تربیت قهرمانانی ملی را از دست می‌دهد، بلکه به بستری برای بروز رفتارهایی تبدیل شده که نه‌تنها با ورزش بلکه با هیچ معیاری از اخلاق و انسانیت سازگار نیست.
به نظر می‌رسد رشته‌ای که باید پرچم‌دار ارزش‌ها و افتخار ملی باشد فعلاً در صف اول اخبار حاشیه‌ای ایستاده است؛ سبقت‌گرفته از همه در میدان حاشیه، اما بازمانده از اصل رقابت.