طرفداری | چند روزی‌ست که حاشیه‌ای، حواشی همیشگی فوتبال ایران را وارد دنیای ورزش‌های الکترونیکی کرده؛ جایی که قرار بود رقابت‌ها، بیشتر بر پایه سرگرمی، مهارت‌های فنی دیجیتال و خلاقیت ذهنی شکل بگیرند، نه بحث‌های احساسی و سوءتفاهم‌های بی‌پایان.
ماجرا از آن‌جایی شروع شد که نماینده باشگاه پرسپولیس در لیگ ورزش‌های الکترونیک نخبگان آسیا، در مسابقه فینال مقابل النصر شکست خورد و نایب قهرمان شد؛ موفقیتی برای پرسپولیس که حالا وارد یک میدان تازه از رقابت‌های ورزشی شده است. پس از این دیدار، نماینده پرسپولیس برای توجیه شکست گفت: «با مرتضی پورعلی گنجی نمی‌شد جلوی کریستیانو رونالدو را گرفت» جمله‌ای ساده، خودمانی و قابل درک برای هر کسی که دنیای فوتبال الکترونیکی را می‌شناسد.
اما همین جمله، با واکنش تند برخی روبرو شد. پورعلی گنجی ناراحت شد، بعضی از مربیان به دفاع از او پرداختند و حتی آنالیزور پرسپولیس وارد ماجرا شد و با انتشار تصویری از جام جهانی 2018، جایی که پورعلی گنجی مقابل رونالدو بازی کرده بود، به نوعی تلاش کرد تا آن توجیه ساده را «اصلاح» و از بازیکن پرسپولیس حمایت کند.
اما سؤال اصلی این‌جاست: واقعاً چرا باید چنین موضوع کوچکی، تا این اندازه بزرگ شود؟ مگر نه اینکه بازی‌های ویدیویی، با تمام ظرفیت حرفه‌ای شدنشان، هنوز هم در لایه‌ای از تخیل و سرگرمی جریان دارند؟ آیا گفتن اینکه یک بازیکن در یک بازی ویدئویی عملکرد ضعیف‌تری دارد، به‌معنای بی‌احترامی به شخصیت یا توانمندی واقعی اوست؟ طبیعتاً نه.
استوری حمایتی آنالیزور پرسپولیس از مرتضی پورعلی گنجی
پورعلی گنجی سال‌هاست که در سطح اول فوتبال ایران و آسیا بازی می‌کند، سابقه حضور در جام جهانی دارد و یکی از مدافعان با تجربه و باکیفیت فوتبال کشورمان به حساب می‌آید. شأن و جایگاه او با یک جمله مربوط به یک بازی ویدئویی که مشخص شد حتی پاداش خاصی هم ندارد، نه خدشه‌دار می‌شود و نه زیر سؤال می‌رود. همان‌طور که یک گل پلی‌استیشنی هم قرار نیست کسی را در دنیای واقعی ستاره کند.
واقعیت این است که واکنش‌های افراطی به موضوعاتی از این دست، نه تنها فایده‌ای ندارند، بلکه فضا را از آن‌چه باید باشد یعنی ورزشی، پویا و منطقی دور می‌کنند. قرار نیست همه چیز را جدی بگیریم. گاهی عبور از یک حرف ساده، نشان بلوغ و حرفه‌ای‌گری بیشتری است تا تبدیل‌کردن آن به جنجال و دلخوری.
در نهایت، همان‌طور که از یک بازیکن حرفه‌ای انتظار می‌رود در زمین فوتبال آرام، با تمرکز و بدون واکنش‌های احساسی ظاهر شود، از اطرافیانش هم انتظار می‌رود هر حرف و حرکتی را در چارچوب خودش ببینند و از موضوعاتی که اهمیت واقعی ندارند، بی‌جهت کوه نسازند.
بازی را جدی نگیریم؛ وقتی واقعاً جدی نیست.