«به نظر می‌رسد طرف ایرانی اصرار زیادی دارد اخباری که از این مذاکرات بیرون می‌آید را فوراً مدیریت کند و به همین دلیل است که بلافاصله پس از پایان مذاکرات، آقای عراقچی و آقای اسماعیل بقایی صحبت می‌کنند». 
آنچه خبرنگار بی‌بی‌سی فارسی با گفتن این جملات، همزمان با دور اخیر مذاکرات در رُم به زبان می‌آورد از همان مسئله‌ای نشأت می‌گیرد که «پولیتیکو» نیز دست آخر مجبور می‌شود در مطلب سراسر پر نیش و کنایه‌اش به آن اعتراف کند و آن هم این است که «جمهوری اسلامی نه‌تنها در موضع درخواست‌ و التماس قرار ندارد، بلکه اعتماد به‌نفس بالایی از خود نشان می‌دهد».
ممکن است این سؤال مطرح شود که این اعتماد به نفس و حُسن سیاستی که برای انعکاس اخبار دست اول توسط تیم خبری همراه طرف ایرانی در مذاکرات به وجود آمده و خبرنگار بی‌بی‌سی نیز لب به اعتراف آن می‌گشاید، چطور شکل گرفته است؟ بگذارید در پاسخ از عبارت معروف و خلاصه «دلیل؟ تجربه!» استفاده کنیم.
 باید گفت هم سیاستمدار و هم جامعه‌ای که او به نمایندگی‌اش روی صندلی مذاکره نشسته است، متکی بر چند دهه تجربه مذاکره که فراز و نشیب‌هایی فراوان داشته حالا می‌دانند اگر بخواهند روی صندلی سیاست بنشینند، صرفاً روی آن تمرکز کنند و صندلی روایت را واگذار کنند، نخواهند توانست ذهنیت‌های شکل گرفته درباره مذاکرات را در نهایت به نفع خود سامان دهند.
 پیش‌تر شاهد بودیم در روایتی کلان‌نگر از ماجرا، این طرف ایرانی بود که با پاسخ به نامه ترامپ که او در آن به نوعی از مواضع قبلی‌اش عقب نشسته بود و سعی داشت پیش نیامدن ایرانی‌ها به سمت میز مذاکره را دلیلی برای مقصر جلوه دادن جمهوری اسلامی نزد افکار عمومی دنیا و البته جامعه ایرانی بازنمایی کند، به رئیس جمهور آمریکا اجازه نداد توفیقی کسب کند و ادامه ماجرا به صحت‌سنجی ادعاهای او و مذاکره گره خورد.