مرتضی مردیها، استاد دانشگاه، در یادداشتی تلگرامی نوشت: «یک قالب کلیشه‌ای در زبان عربی هست که می‌گوید: الفلان‌‌‌‌ُ فلانان. و معنا و مفهوم آن این است که یک «فلان» نداریم دوتا داریم. البته گویا عرب‌ها از بعضی چیزها دوتا دارند و از خیلی چیزها هیچ. بگذریم. اصلاً به ما چه.
غرض اینکه در شناخت رییس‌جمهور فعلی آمريکا باید دانست که الترامپ ترامپان. یک ترامپ داریم که ریپابلیکن است؛ به شکلی تیپیک و الگووار، همانطور که بزرگان و عالیجنابانی چون بوش، ریگان و تاچر.
وقتی سخن از کوچک کردن دولت است و کسر و حذف بودجه‌های حمایتی و نان‌خورهای اضافی و الکی، و کنترل مهاجرت و مخالفت با به محاق رفتن متروپل و رسوا کردنِ نژادپرستی علیه نژاد سفید، و تأکید بر منافع ملی، و نیز مخالفت با خردجال‌بازی‌های آخر‌الزمانی مثل انتخاب جنسیت و انکار قهرمانان تاریخی به جرم مرد یا امریکایی یا نژاده بودن، و ایستادگی مقابل افراط‌کاری‌ها راجع به محیط زیست، حقوق بشر و فمینیسم یا در واقع دماسکه کردن کمونیست‌هایی که پشت اینها پنهان شده‌اند یا هم کسانی که کمونیست نیستند، صرفاً «نیست»اند و به‌سادگی دنبال غریب‌گویی به قصد دیده شدن، معظم‌له پرچمدار مبارزهٔ مقدسی هستند با دمکرات‌ها/چپ‌ها که قصد دارند هر مرزی را پاک کنند و جهان را به یک شیرتوشیر تمام‌عیار بدل نمایند؛ شرافت‌ها را از بساط زمین برچینند تا رذالت‌ها رذالت دیده نشود؛ سکهٔ رایج جلوه کند، نه چیزی که باید مکافات شود.
البته در این زمینه‌ها ایشان کمی کمتر از برخی همتایان و پیشگامان دچار خجالت و کمرویی است. اما این تمام ماجرا نیست؛ یعنی تمام ترامپ این نیست. علاوه بر آن، ایشان شخصیت ویژه‌ای هم دارند.
چیزی که ممکن است در تداول عامه از آن با تعابیر منفی یاد شود. باری، عنوان آن بماند، هر چه باشد، آن شخصیت با چنین رفتارهایی شناخته شده: کارهای سخت را آسان جلوه دادن؛ با اطمینان بیش از حد سخن گفتن و قول دادن؛ به جنبه‌های تبلیغاتی کارها بیشتر توجه کردن؛ خود را بسیار برتر از هم‌ردیفان معرفی کردن؛ زیاد سخن گفتن و زیاد خط و نشان کشیدن و از این قبیل.
ضروری است در ارزیابی و نقد ایشان سهم این دو وجه از هم تفکیک شود و خوب و بد هر یک جداگانه برآورد گردد. و از آنجا که ما ملت در این نزدیک نیم قرن شانس‌علی تشریف داشته‌ایم، خوبی‌ها و نقاط قوت ایشان (همان ریپابلیکیگری) بیشتر به کار ملت و مملکت خودش می‌آید، و آنچه نقطهٔ ضعف ایشان دانسته شده (شوآف و خالی‌بندی) بسا که گریبان ما را بگیرد.
البته آنچه گفتم ابداً ناامیدی نیست. در شرایط بسیار بهتری نسبت به سال‌های اخیر قرار داریم. کسانی که عمری نقش ترساندن را بازی می‌کردند الان دارند دیالوگ‌های نقش ترسیده را تند تند و هول‌هولکی از بر می‌کنند. تا حدی که تراژدی را به کمدی بدل کرده‌اند. همین خوب است؛ خوب‌تر هم می‌شود.»
انتهای پیام