به گزارش خبرورزشی، قبل از هرچیز یادآوری می‌شویم فحاشی، عمل تقبیح شده‌ای است که هیچ ادله و توجیهی نمی‌شناسد. این رفتار دور از شان که در مقیاس گسترده و از دیرباز در ورزشگاه‌های کشور رواج داشته، امسال سر و شکل متفاوتی به خود گرفته و در کمال تاسف سازماندهی شده است.
قطع به یقین رفتار و کنش‌های علیرضا بیرانوند به شکلی بوده که هجمه زیادی علیه او به وجود آمده؛ هرچند نباید هیچکدام را تایید کرد اما بد نیست گلر تیم ملی هم در خلوت خود به کارهایی که در یکی، دو سال اخیر انجام داده کمی فکر کند! به هرحال صحبت ما چنین چیزی نیست؛ بحث اصلی به رفتار و احکام کمیته انضباطی مربوط می‌شود. نهادی که باید با جریمه‌هایش، بازدارندگی از قانون‌شکنی و توهین را در فوتبال ایران حاکم کند اما انگار تبدیل به ماشین پول‌سازی و دستگاه تولید نفاق شده است!
مشابه اتفاق غیرقابل بیانی که در یزد رخ داد، چند ماه قبل در تهران هم پیش آمده بود. در ابعادی وسیع‌تر و توام با توهین‌هایی که بازگو کردن آن باعث رنجش هر فرد مقید به اصول اولیه انسانی می‌شود. بحث هم سر این نیست که چرا آن محروم نمی‌شود و این محکوم می‌شود؛ نکته اینجاست که حکم دوگانه کمیته انضباطی، باعت واکنش‌های منفی زیادی در جامعه فوتبال شده است. آن تشویق زشت ایسلندی که در یزد رخ داد و چاشنی اصلی آن هم فحاشی بی دلیل به بیرانوند بود، اولین بار در ورزشگاه آزادی و با تعداد نفراتی بیشتری انجام شده بود و هنوز هم ویدیوهای آن در فضای مجازی دست به دست می‌شود.
بازهم تکرار می‌کنیم نیت این نیست که الان باید پرسپولیس به خاطر همین موضوع مثل چادرملو دچار کسر امتیاز شود و جریمه تیم یزدی بخشیده شود و فقط به اساتید حقوقدان در کمیته انضباطی یادآوری می‌کنیم اگر آن زمان یک حکم بازدارنده صادر می‌شد، الان شاهد توهین‌های سریالی در ورزشگاه‌های مختلف به گلر شماره یک تیم ملی نبودیم. شاید از نظر دوستان، آن ایسلندی که در یزد انجام شد چون با لهجه شهرستانی همراه بوده، باید حکم سنگین‌ترین نسبت به نمونه مشابه پایتخت نشینش داشته باشد!