طرفداری | در بازی لگانس - بارسلونا، اینیگو مارتینز، مدافع میانی بلوگرانا با تکل نجات‌بخش دقایق پایانی‌اش 3 امتیاز مهم را در کورس قهرمانی لالیگا و مسیر کسب سه‌گانه برای تیمش به ارمغان آورد. با نگاهی به کارنامه او از زمان پیوستن به تیم کاتالان متوجه نکات جالبی می‌شویم.
ستونی دفاعی در تیمی پر از ستاره
از زمانی که مارتینز در تابستان 2023 از اتلتیک بیلبائو به بارسلونا پیوست، به تدریج از یک چهره حاشیه‌ای به یک مهره کلیدی در خط دفاعی تبدیل شده است. مسیر او به سوی شهرت فوری نبود؛ در ابتدا او در رقابت با بازیکنانی مانند رونالد آراوخو، آندریاس کریستنسن و ارک گارسیا در خط دفاعی قرار داشت. با این حال، با توجه به مصدومیت‌های متعدد در خط دفاعی بارسا، مارتینز فرصت را غنیمت شمرد و مهارت‌های خود را به نمایش گذاشت. تحت هدایت فلیک، او به یکی از عناصر اصلی ترکیب تبدیل شده و توانسته است استقامت و رهبری خود را نشان دهد. فلیک، مربی‌ای که به دقت و نظم معروف است، به تجربه‌ی مارتینز تکیه کرد و او را به عنوان مدافع میانی اصلی برگزید، در حالی که از «رهبری باورنکردنی» او تمجید می‌کرد. فلیک پس از پیروزی ۱-۰ مقابل لگانس، که با تکل لحظه‌ی آخری مارتینز حفظ شد، گفت:
او همه‌چیز[ش] را برای این باشگاه می‌دهد.
تحت هدایت فلیک، بارسلونا متحول شده و تا ۱۳ آوریل ۲۰۲۵ در ۲۴ بازی در تمامی رقابت‌ها بدون شکست مانده است. مارتینز ستون خط دفاعی بوده و خونسردی و توانایی‌اش در بازی هوایی، تیمی پر از شور جوانی را متعادل کرده است. او فراتر از زمین، به عنوان یک راهنما در رختکن ظاهر شده و به بازیکنانی چون یامال و کوبارسی کمک کرده تا فشارهای فوتبال در سطح اول را تحمل کنند. تمدید قرارداد او در مارس ۲۰۲۵، که حضورش را برای یک سال دیگر تضمین کرد، نشان‌دهنده‌ی نقش کلیدی او در پروژه‌ی فلیک است—پروژه‌ای که رویای سه‌گانه را در سر می‌پروراند.
لحظات درخشان مارتینز در این فصل مجموعه‌ای از قدرت ذهنی و هوشمندی او است. اولین گل او برای بارسلونا، ضربه‌ی سری تماشایی مقابل یانگ بویز در لیگ قهرمانان در ۱ اکتبر ۲۰۲۴، مسیر فصل او را روشن کرد. گل دوم با ضربه سر مقابل ستاره سرخ بلگراد در ۷ نوامبر به ثبت رسید و خطرناک بودن او در ضربات ایستگاهی را مشخص کرد. در فوریه، او در کوپا دل ری مقابل اتلتیکو مادرید گلزنی کرد و توانایی‌اش در لحظات بزرگ را نشان داد. اما شاهکار او تکل نفس‌گیرش مقابل لگانس در ۱۲ آوریل ۲۰۲۵ بود، حرکتی که فلیک آن را مانند یک گل جشن گرفت. فلیک با لبخند گفت: «باورنکردنی بود.» در نهایت، ثبات بی‌نظیر او در طول فصل، با میانگین ۱.۱۲ تکل و ۴.۳۴ بازپس‌گیری توپ در هر بازی لیگ قهرمانان، پایه‌ی استحکام دفاعی بارسلونا بوده است.
آنچه تأثیر مارتینز را شگفت‌انگیزتر می‌کند، درخشش در نبود توجه رسانه‌ای است. او نه از لاماسیا آمده و نه آمار گلزنی بالایی دارد. قدرت تدافعی او از پیش‌بینی، قدرت بدنی و فداکاری نشات می‌گیردِ ویژگی‌هایی که در باشگاهی که فوتبال بازی کردن به مثابه هنر است کمتر به چشم می‌آیند. با این حال، در حالی که بارسلونا در ۳ جام مدعی است، نقش مارتینز غیرقابل انکار است. او چسبی است که تیمی از استعدادهای جوان را کنار هم نگه می‌دارد، کهنه‌سربازی که تضمین می‌کند چرخ‌ها روان بچرخند. او اخیراً اعتراف کرد: «بازی کردن در ۳۳ سالگی برای بارسا آسان نیست»، اشاره‌ای به انتظارات بی‌امان نیوکمپ. این که او موفق شده، خود گویای همه‌چیز است.
با وجود تمام موفقیت‌های این فصل بارسلونا، مارتینز همچنان در حاشیه‌ی داستان احیای این تیم قرار دارد، تحت‌الشعاع گل‌های لواندوفسکی یا استعداد یامال. شاید این سرنوشت یک مدافع باشد، اما ناعادلانه به نظر می‌رسد. سه گل او (همه با ضربه سر)، شاید با آمار یک مهاجم برابری نکند، اما تعیین‌کننده بوده‌اند. روی ارزش رهبری او نمی‌توان قمیت گذاشت، سپری مستحکم برای تیمی که زیر بار انتظارات حرکت می‌کند. اعتماد فلیک به او، که او را به گزینه‌های جوان‌تر ترجیح داده، گواهی بر ارزش مارتینز است. یکی از نزدیکان باشگاه گفته است: «اینیگو رهبری است که تا زمان آمدنش، فلیک نمی‌دانست به آن نیاز دارد.»
وارث پیراهن شماره 5 کارلس پویول، تاثیرگذاری مشابه او را دارد
شایسته توجه بیشتر
در حالی که بارسلونا به دنبال فتح سه‌گانه است، شناختن قهرمانان ناشناخته‌ای مانند اینیگو مارتینز اهمیت ویژه‌ای دارد. او که پس از شروعی پر از مصدومیت کنار گذاشته شده بود، به قلب تپنده‌ی خط دفاعی فلیک تبدیل شده است. تعهد بی‌وقفه و عملکرد برجسته او نقشی حیاتی در موفقیت تیم ایفا کرده است. در تیمی که پر از نام‌های بزرگ است، حضور مارتینز به‌عنوان یک مدافع ثابت و قابل اعتماد یادآور این است که هر بازیکن، بدون توجه به جایگاهش، می‌تواند در موفقیت یک تیم نقش اساسی داشته باشد. عملکرد دیشب آخرین مدرک بود. شاید او هیچ‌گاه چهره پوسترها نشود، اما برای آن‌هایی که به محتوا بیش از درخشش اهمیت می‌دهند، اینیگو مارتینز قهرمانی است که ارزش جشن گرفتن دارد.