فیلم گزارش را این‌جا ببینید
عصر ایران ــ این روزها بحث‌های زیادی درباره اوتیسم، یکی از اختلالات عصبی که بر تعاملات اجتماعی و رفتارهای کلامی و غیرکلامی افراد تأثیر می‌گذارد، مطرح می‌شود. با گسترش آگاهی عمومی، باورها و افسانه‌های متعددی نیز درباره این بیماری شکل گرفته که گاه با واقعیت فاصله زیادی دارد.
یکی از تصورات رایج این است که اوتیسم بیشتر یک اختلال مردانه است. گرچه آمار ابتلا در پسران بالاتر است، اما این موضوع باعث شده شناسایی اوتیسم در دختران با تأخیر صورت گیرد. دختران اغلب یاد می‌گیرند علائم خود را پنهان کنند یا برای برقراری ارتباط با افراد غیراوتیستیک، تلاش بیشتری نسبت به پسران نشان دهند.
از دیگر کلیشه‌ها، این باور است که افراد مبتلا به اوتیسم توانایی یادگیری ندارند یا نمی‌توانند مستقل زندگی کنند. اما واقعیت این است که توانایی یادگیری در این طیف متنوع است و بر اساس آمار، حدود ۲۲ درصد از افراد اوتیستیک مشاغل پاره‌وقت یا تمام‌وقت دارند.
برخی نیز افراد اوتیستیک را به‌صورت کلیشه‌ای درون‌گرا و خجالتی تصور می‌کنند، در حالی که تنها شیوه برقراری ارتباط در آنها متفاوت است. همچنین برخلاف تصور عموم که اوتیسم را مختص کودکان می‌دانند، در کشورهایی مثل بریتانیا تعداد بزرگسالان اوتیستیک از کودکان مبتلا بیشتر است.
یکی دیگر از افسانه‌های رایج، این ایده است که همه افراد اوتیستیک نابغه‌اند. گرچه برخی از آنها استعدادهای ویژه‌ای دارند، اما این به این معنا نیست که همه آنها الزاماً به سطح انیشتین می‌رسند.
در نهایت، شاید رایج‌ترین کلیشه این باشد که اوتیسم قابل درمان است. کارشناسان تأکید می‌کنند که چنین ادعاهایی اغلب شگردهای تبلیغاتی هستند و در حال حاضر هیچ درمان صددرصدی برای اوتیسم وجود ندارد. این واقعیات نشان می‌دهد که شناخت دقیق‌تر این اختلال، نیازمند کنار گذاشتن افسانه‌ها و توجه به تنوع و پیچیدگی‌های آن است.
