«وَأَنْکِحُوا الْأَيَامَی مِنْکُمْ وَالصَّالِحِينَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ إِنْ يَکُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ»/ سوره نور، آیه 32

برای زنان و مردان مجرد و همچنين، بردگان و کنيزانی که صلاحيت ازدواج دارند، مقدمات ازدواج را فراهم کنيد و ازدواجشان دهید. اگر دست‌خالی و تنگ‌دست هستند، خدا از سرِ بزرگواری بی‌نيازشان می‌کند.

 

بین دست‌ها پل بزن!

 

آن شب زیر آن برف غیرمنتظره، خیره به گنبد حضرت معصومه(س)، خیلی گریه کرده بود. یاد ده سال پیش افتاده بود که رو به روی همین گنبد، ناامید از معجزه‌ها، با حضرت یک قرار خصوصی گذاشته بود: که بی‌خیال ازدواج خودش، واسطه ازدواج جوان‌ترها شود. که حالا که خودش ناکام شده، لااقل کام دیگران را شیرین ببیند. تمام این ده سال را پشت سر ذوق عروس‌ها لبخند زده بود و بغض کرده بود، بی‌آنکه کسی از دلش خبر داشته باشد و حالا... در این شب جادویی... در کنار مردی ایستاده بود که مثل برف آن شب، معجزه غیر منتظره خدا بود...

چه بسیار جوانانی که با امید و رؤیا سال‌ها به زندگی مشترک فکر می‌کنند، اما با دیوارهای بلند بی‌تفاوتی و موانع سنگین مواجه می‌شوند. جوانانی که گاه نه توان مالی برگزاری یک مراسم ساده را دارند و نه کسی را که قدمی برایشان بردارد. در همین حال، اطرافیانی هستند که اگر کمی به نیازها و رؤیاهای این جوانان توجه می‌کردند و دستی برای یاریشان دراز می‌کردند، مسیر زندگی‌شان تغییر می‌کرد. خداوند در آیه‌ کریمه‌ «وَأَنْکِحُوا الْأَيَامَی مِنْکُمْ»  ما را به این مسئولیت خطیر آگاه می‌سازد.

 

این دستور الهی، تنها خطاب به خانواده‌ها نیست؛ بلکه همه‌ مؤمنان، دستگاه‌های فرهنگی، اجرایی و حاکمیتی مسؤولند. خداوند از ما نمی‌خواهد که برای پاکی جامعه به دنبال تصمیمات پیچیده باشیم، بلکه راهکاری روشن پیش روی ما قرار داده است: «به ازدواج درآوردن جوانان مجرد». این اقدام، نه‌تنها راهی برای آرامش فردی، بلکه استراتژی‌ای اجتماعی برای ساخت امتی مقاوم و پیروز است. خداوند حتی نگرانی‌های مالی را نیز پاسخ می‌دهد: «إِنْ يَکُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ». «ممکن است جوان، الان هم امکانات مالی مناسبی نداشته باشد امّا ان‌شاءالله بعد از ازدواج خدای متعال گشایش می‌دهد.» (بیانات رهبری در دیدار جمعی از دانشجویان/20 تیر 94)

 

اصرار بر باورها و رسوم غلط ازدواج، مانند شروط غیرمنطقی، هزینه‌های اضافی و سخت‌گیری در مهریه و جهیزیه و... جوانان را از مسیر صحیح اطفای امیال ط بیعی، به‌سمت ناهنجاری‌ها سوق می‌دهد. این رفتارها، بی‌اعتنایی به دستور الهی است و این‌چنین است که پناه بر خدا ما نیز در لغزش‌ها و گناهان آن جوانان شریکیم. «من همین‌جا به پدرها و مادرها تذکّر می‌دهم؛ من خواهش می‌کنم و تقاضا می‌کنم از شماها که یک خرده امکانات ازدواج را آسان کنید. پدر و مادرها سخت‌گیری می‌کنند؛ هیچ سخت‌گیری لازم نیست. 

 

چرا سنّ ازدواج در کشور ما بالا رفته؟ مگر جوان هفده‌ساله، هجده‌ساله، نوزده‌ساله، احتیاج ندارد به اطفاء نیاز جنسی و غریزه جنسی؟ ...ما نباید تصوّر بکنیم که حتماً بایستی یک نفری یک خانۀ مِلکی داشته باشد، یک شغل درآمدداری داشته باشد، بعد ازدواج بکند؛ نه، «اِن یَکونوا فُقَرآءَ یُغنِهِمُ اللهُ مِن فَضلِه»؛ این قرآن است که‌ با ما دارد این‌جور حرف می‌زند. البته موانع اقتصادی، بخشی از مشکل است. عمده، موانع فرهنگی است: عادت‌‌ها، تفاخرها، تکاثرها، چشم و هم‌چشمی‌ها، تجمّل‌طلبی‌ها. این‌‌هاست که یک مقدار نمی‌گذارد آن کاری که باید انجام گیرد، صورت پذیرد.»

 

اگر جامعه‌ای می‌خواهد در برابر دشمنان خود مقاوم باشد، باید از درون قوی و مستحکم باشد. این استحکام درونی، با حمایت از تشکیل خانواده و تلاش و همکاری برای ازدواج جوانان که پایه‌ اصلی جامعه‌اند، به دست می‌آید.

به ازدواج افراد مجرد، چه در خانواده و چه در جامعه، کمک کنیم و فقر را مانعی برای ازدواج ندانیم.

_ در خانواده و فامیل، افراد مجرد را شناسایی کنیم و برای تسهیل ازدواج آن‌ها قدمی برداریم.

_ اگر توان مالی داریم، در تأمین هزینه‌های ازدواج افراد نیازمند مشارکت کنیم.

_ و گرنه با فرهنگ‌سازی، شرایط ازدواج آسان و بدون تجملات را ترویج دهیم و اگر تجربه‌ای داریم، در اختیار جوانان قرار دهیم.