به گزارش شهدای ایران، مصطفی به بچه های شیعه عشق می ورزید. بچه ها هم دوستش داشتند. شاید اندازه پدر نداشته شان. یک بار رفتیم حومه بیروت محل نگهداری اطفال یتیم. بچه ها مصطفی را که دیدند، از اتاق ها بیرون دویده، از سر و کول دکتر بالا می رفتند. متحیر مانده بودم که شخصیت علمی و نظامی، دکترای فیزیک پلاسما و رئیس مؤسسه جبل عامل چه طور هم بازی بچه ها شده است.

دیگر حوصله ام سر رفت و اعتراض کردم که «چرا ما باید وقت مان را اینجا تلف کنیم؟»

گفت: تمام کار و زندگی من این ها هستند. سعی کن تا با من هستی این را فراموش نکنی.

وقتی بچه ها بزرگ می شدند، می بردشان آموزشگاه های نظامی و رزم انفرادی یادشان می داد. وقتی یاد می گرفتند که اسلحه دست بگیرند، آنها را «شبل» یعنی «بچه شیر» صدایشان می کرد.

او از همه این بچه ها یک مجاهد واقعی ساخت.

راوی: مهدی علی مهتدی
کتاب چمران مظلوم بود؛ خاطراتی از شهید چمران