سید محمد حسینی، سفیر سابق ایران در عربستان سعودی در یادداشتی که روزنامه شرق منتشر کرده، با عنوان «جنگ چقدر به ایران نزدیک است؟» نوشته: «نگاهی به تحولات داخلی و خارجی، به‌ویژه تحولات منطقه‌ای طی سال‌های اخیر، نشان می‌دهد سیاست داخلی و خارجی ایران عمدتا «رویداد‌محور» شده است. رویداد‌محور‌شدن سیاست، پیش‌بینی تحولات را بسیار سخت می‌کند و علاوه‌بر‌آن، روند‌ها را نیز تضعیف و جامعه را مستعد وقوع رویداد‌های شگفتی‌ساز و حتی فاجعه‌آمیز می‌کند.»
وی با اشاره به سرعت تحولات در ۱۰ الی ۲۰ ماه گذشته، افزوده است: «این همه رویداد اثرگذار همگی در کمتر از دو سال رخ دادند. پس می‌توانیم انتظار داشته باشیم رویداد‌های شگفتی‌ساز و فاجعه‌آمیزی که ذهن تصمیم‌گیران به واسطه عنصر عادات ذهنی آنها را خیلی بعید می‌دانند، بسیار قریب باشند و به‌زودی خود را به تصمیم‌گیران سیاسی تحمیل کنند. در نتیجه، سال آینده نیز می‌تواند بستر وقوع رویداد‌های بزرگی باشد و از جمله این رویداد‌های محتمل، جنگ آمریکا و اسرائیل با ایران خواهد بود؛ جنگی فاجعه‌آمیز علیه تأسیسات نظامی ایران که از قضا، علائم و تحلیل‌های جدی نیز در قبال آن وجود دارد.»
وی در ادامه به مرور علائم تقویت و تضعیف کننده جنگ پراخته و نوشته: «چه علائمی حمله نظامی به ایران را در کوتاه‌مدت تقویت می‌کند؟
۱. ادراک اسرائیل و آمریکا از ساختار قدرت و تغییر توازن قدرت در خاورمیانه پس از ۷ اکتبر،
۲. ادراک آمریکا و اسرائیل از قدرت نظامی ایران در قبال حمله احتمالی به تأسیسات نظامی ایران،
۳. ادراک آمریکا و اسرائیل از رابطه متقابل حاکمیت و مردم ایران،
۴. ادراک آمریکا و اسرائیل از آستانه غنی‌سازی در ایران،
۵. باورمندی آمریکا و اسرائیل به کاهش شدید عمق استراتژیک ایران در منطقه به‌خصوص شامات،
۶. رویکرد «یا مذاکره یا جنگ» ترامپِ ۲۰۲۵ به‌جای رویکرد «یا مذاکره یا تحریم» ترامپِ ۲۰۱۸،
۷. لابی شدید صهیونیست‌ها (به‌ویژه دولت مستعجل نتانیاهو که بقای خود را در تداوم جنگ می‌بیند) در کاخ سفید به منظور ترغیب ترامپ به جنگ علیه ایران،
۸. مواضع تند اروپا در قبال ایران و گفتمان دفاع از جنگ محدود علیه ایران از سوی انگلیس،
۹. دفاع تمام‌قد و بی‌سابقه فرانسه و انگلیس از اسرائیل در عملیات وعده صادق،
۱۰. احتمال وجه‌المصالحه‌شدن ایران در قبال توافق اوکراین.
چه علائمی حمله نظامی به ایران را در کوتاه‌مدت تضعیف می‌کند؟
۱. هراس از بی‌پایان‌شدن جنگ،
۲. هراس از فراروندگی جنگ به مناطق پیرامونی ایران،
۳. پاسخ قطعی نظامی ایران و حمله به پایگاه‌های آمریکایی و اسرائیل در مقیاسی وسیع،
۴. مخالفت چین و روسیه با عملیات نظامی علیه ایران،
۵. مخالفت احتمالی شورای همکاری خلیج فارس با جنگ،
۶. امتناع ایران از ورود به جنگ مستقیم با آمریکا،
۷. عمل‌گرایی ایران هنگام حاد‌شدن بحران.»
وی در نهایت نتیجه گرفته که «نگاهی به علائم فوق‌الذکر نشان می‌دهد علائم تقویت‌کننده جنگ بیشتر و پیش‌برنده‌تر از علائم تضعیف‌کننده جنگ هستند؛ بنابراین تصمیم‌گیران سیاسی در ایران باید حمله نظامی آمریکا و اسرائیل را در کوتاه‌مدت بسیار محتمل و جدی بدانند.»