به گزارش جهان نیوز به نقل از خبرگزاری دانشجو، علیرضا پناهیان در مورد کیفیت قرائت قرآن نظرت جالبی دارد.
رابطۀ زیبا با قرآن، با اشک همراه است
ما قرار است رابطۀ بسیار قشنگی با خدا در این ماه مبارک رمضان برقرار کنیم و این رابطۀ قشنگ در عاشقانه‌ترین و در بانشاط‌ترین صورت خودش، جز با اشک همراه نیست. این اشک و حزن با آن غم رایج که باید از آن فرار کنیم، خیلی فرق می‌کند. این اشک مداوم با آن نشاط منافات ندارد بلکه تجلی آن نشاط است. این نشاط ناشی از یک ارتباط قوی است که ما را دچار حزن مخصوص و غم زیبای عارفانه می‌کند.
قرآن، موسیقی حیات طیبه
ما دو نوع زندگی در این دنیا داریم. یک زندگی معمولی و عادی که معنویات، خدا، نماز و عبادت، عواطف و اخلاق در آن است و یک زندگی عادی است. یک زندگی دیگر هم داریم که آن زندگی، یک حیات و یک عالم دیگر است که در قرآن به حیات طیّبه تعبیر می‌شود. علامۀ طباطبایی (ره) دقیقاً توضیح می‌دهند که حیات طیبه، زندگی دیگری نیست که طیب شده باشد، همین زندگی است. «فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیَاةً طَیِّبَةً (نحل، ۹۷)»؛ ما او را در آن زندگی زنده می‌کنیم. یعنی ما انسان‌ها معمولاً نسبت به آن حیات، مرده‌ای هستیم که وقتی آن حیات را درک کنیم، تازه زنده می‌شویم. در آن حیات، غم، شادی، حیات، رنج‌ها، مشکلات و یا فرح، سرور و نعمات، اصلاً همه‌چیز متفاوت است.
قرآن؛ موسیقی زیبای آن حیات است. قرآن رزق آن حیات است. اگر انسان وارد آن حیات شود، می‌تواند از قرآن خواندن یک لذت دیگری ببرد ولو اینکه در این دنیا باشد. حس کردن آن عالم غیب، دروازه‌اش با قرآن است. نسیم آن عالم غیب، آیات قرآن است. حس کردن آن عالم غیب، درگیری ذهنی عمیق با قرآن است.
قرآن خواندن با لذت از ویژگی‌های حیات طیبه است
وقتی با قرآن انس بگیری دیگر احساس تنهایی نمی‌کنی، و در روایات آمده است که بعد از انس با قرآن، در بین مردم که بروی تازه احساس تنهایی می‌کنی. محافظین حضرت امام (ره) می‌گفتند ایشان روزی دوازده مرتبه برنامۀ قرائت قرآن داشتند. دوازده مرتبه مراجعه! کسی را غیر از قرآن ندارد! بدون قرآن آرام نیست. دوباره برمی‌گردد و در چند آیه از قرآن غور می‌کند. قرآن خواندن با لذت از ویژگی‌های حیات طیبه است.
روایاتی در مورد اشک ریختن هنگام قرائت قرآن
اشک ریختن هنگام قرائت قرآن، موضوعیت دارد. ما واقعاً باید متن قرآن را بشناسیم. خداوند این متن را برای بردن دل ما طراحی کرده، طراح خداست، او هنرش عالی است. پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «إقرؤوا القرآنَ و ابکُوا، فإن لم تَبکُوا فَتَباکَوا (کنزالعمال، حدیث۲۷۹۴)»؛ قرآن بخوانید و گریه کنید و اگر نتوانستید گریه کنید، خودتان را به گریه بزنید.
امام صادق (ع) می‌فرماید: «إِنَّ اَلْقُرْآنَ نَزَلَ بِالْحُزْنِ فَاقْرَءُوهُ بِالْحُزْنِ (کافی، ج۲، ص۶۱۴)»؛ قرآن به حزن نازل شده است، شما هم با حزن آن را بخوانید. به حزن نازل شده یعنی یک غمی در قرآن هست. این غم را باید دریافت.
طراح این غم، دلبر اول و آخر عالم، خودِ خداست. آخرین نکته هم این است که قرآن همین الان یک روزی‌ای به ما می‌دهد که نقد است، دین کاملاً نقد است. منتهی به دست آوردنش کمی تأمل می‌خواهد.
رابطۀ زیبا با قرآن، با اشک همراه است
ما قرار است رابطۀ بسیار قشنگی با خدا در این ماه مبارک رمضان برقرار کنیم و این رابطۀ قشنگ در عاشقانه‌ترین و در بانشاط‌ترین صورت خودش، جز با اشک همراه نیست. این اشک و حزن با آن غم رایج که باید از آن فرار کنیم، خیلی فرق می‌کند. این اشک مداوم با آن نشاط منافات ندارد بلکه تجلی آن نشاط است. این نشاط ناشی از یک ارتباط قوی است که ما را دچار حزن مخصوص و غم زیبای عارفانه می‌کند.
قرآن، موسیقی حیات طیبه
ما دو نوع زندگی در این دنیا داریم. یک زندگی معمولی و عادی که معنویات، خدا، نماز و عبادت، عواطف و اخلاق در آن است و یک زندگی عادی است. یک زندگی دیگر هم داریم که آن زندگی، یک حیات و یک عالم دیگر است که در قرآن به حیات طیّبه تعبیر می‌شود. علامۀ طباطبایی (ره) دقیقاً توضیح می‌دهند که حیات طیبه، زندگی دیگری نیست که طیب شده باشد، همین زندگی است. «فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیَاةً طَیِّبَةً (نحل، ۹۷)»؛ ما او را در آن زندگی زنده می‌کنیم. یعنی ما انسان‌ها معمولاً نسبت به آن حیات، مرده‌ای هستیم که وقتی آن حیات را درک کنیم، تازه زنده می‌شویم. در آن حیات، غم، شادی، حیات، رنج‌ها، مشکلات و یا فرح، سرور و نعمات، اصلاً همه‌چیز متفاوت است.
قرآن؛ موسیقی زیبای آن حیات است. قرآن رزق آن حیات است. اگر انسان وارد آن حیات شود، می‌تواند از قرآن خواندن یک لذت دیگری ببرد ولو اینکه در این دنیا باشد. حس کردن آن عالم غیب، دروازه‌اش با قرآن است. نسیم آن عالم غیب، آیات قرآن است. حس کردن آن عالم غیب، درگیری ذهنی عمیق با قرآن است.
قرآن خواندن با لذت از ویژگی‌های حیات طیبه است
وقتی با قرآن انس بگیری دیگر احساس تنهایی نمی‌کنی، و در روایات آمده است که بعد از انس با قرآن، در بین مردم که بروی تازه احساس تنهایی می‌کنی. محافظین حضرت امام (ره) می‌گفتند ایشان روزی دوازده مرتبه برنامۀ قرائت قرآن داشتند. دوازده مرتبه مراجعه! کسی را غیر از قرآن ندارد! بدون قرآن آرام نیست. دوباره برمی‌گردد و در چند آیه از قرآن غور می‌کند. قرآن خواندن با لذت از ویژگی‌های حیات طیبه است.
روایاتی در مورد اشک ریختن هنگام قرائت قرآن
اشک ریختن هنگام قرائت قرآن، موضوعیت دارد. ما واقعاً باید متن قرآن را بشناسیم. خداوند این متن را برای بردن دل ما طراحی کرده، طراح خداست، او هنرش عالی است. پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «إقرؤوا القرآنَ و ابکُوا، فإن لم تَبکُوا فَتَباکَوا (کنزالعمال، حدیث۲۷۹۴)»؛ قرآن بخوانید و گریه کنید و اگر نتوانستید گریه کنید، خودتان را به گریه بزنید.
امام صادق (ع) می‌فرماید: «إِنَّ اَلْقُرْآنَ نَزَلَ بِالْحُزْنِ فَاقْرَءُوهُ بِالْحُزْنِ (کافی، ج۲، ص۶۱۴)»؛ قرآن به حزن نازل شده است، شما هم با حزن آن را بخوانید. به حزن نازل شده یعنی یک غمی در قرآن هست. این غم را باید دریافت.
طراح این غم، دلبر اول و آخر عالم، خودِ خداست. آخرین نکته هم این است که قرآن همین الان یک روزی‌ای به ما می‌دهد که نقد است، دین کاملاً نقد است. منتهی به دست آوردنش کمی تأمل می‌خواهد.