یک: افرادی که اقدام به روزه خواری می کنند، دو دسته اند:
- کسانی که دارای عذر شرعی هستند. مثلاً کسانی که مریض هستند و مریضی آنها نیز به گونه ای است که امکان روزه گرفتن برای آنها وجود ندارد.
- کسانی که عذر شرعی ندارند، بلکه از روی جهل و بی تفاوتی، روزه نمی گیرند.
دو: بر اساس نظر فقها، چه کسانی که عذر دارند و چه کسانی که عذر ندارند، هیچکدام نمی توانند در ماه مبارک رمضان در ملأعام اقدام به روزه خواری کنند. در هر صورت، روزه خواری در ملأعام، حرمت شکنی، هتک حکم الهی، زیر پاگذاشتن اقتضائات جامعه اسلامی و بی احترامی به سایر مسلمانان محسوب می شود.
سه: متأسفانه بخش قابل توجهی از افرادی که اهل رعایت حلال و حرام هستند نیز به یک موضوع مهم توجه نمی کنند. اگر فردی عذر شرعی برای روزه نگرفتن دارد، فقط می تواند در فضای خصوصی خود هر چه می خواهد بخورد و بیاشامد. به طور کلی، اسلام یک دین جامع است و اقتضائات و شرایط گوناگون را در نظر می گیرد. کسی که می‌داند روزه برای او ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد باید روزه را ترک کند و اگر روزه بگیرد صحیح نیست بلکه حرام است. از آن طرف، همین فرد حق ندارد در سطح جامعه، به صورت علنی روزه خواری کند.
چهار: به طور کلی، تظاهر به فعل حرام در حقیقت، یک نوع تبلیغ، تعلیم عمومی، عادی سازی، قبح شکنی و کمک به گسترش فعل حرام محسوب می شود که از نظر اسلام قابل پذیرش نیست.
پنج: فروردین ماه امسال، رهبر معظم انقلاب در خطبه نماز عید فطر فرمودند: «امسال به بنده خبر داده می شد، این بود که گاهی تظاهر به روزه‌خواری، در بعضی از معابر شهر تهران و دیگر شهرها دیده شد. یقیناً نظام جمهوری اسلامی درصدد آن نیست که کسانی را بزور وادار به دین‌داری کند اما در مقابل هنجارشکنی دینی هم وظیفه دارد؛ نباید کوتاهی کنیم، و مسئولین و آحاد مردم و آمرین به معروف و ناهین از منکر، در این زمینه وظیفه خودشان را باید انجام بدهند».
با توجه به مطالب بیان شده، مسئولین باید نسبت به برخی هنجارشکنی ها در این زمینه حساس باشند؛ مخصوصاً که در سال های اخیر، بعضاً برخی افراد به اشتباه احساس کرده اند که می توانند برخی هنجارهای دینی را به راحتی زیر پا بگذارند. در هر صورت، مسئولین انتظامی و قضایی باید محاسبات هنجارشکنان را به هم بزنند و دقت کنند که صرف صدور اطلاعیه و بیانیه کار پیش نخواهد رفت؛ نظارت لازم است.