به گزارش خبرگزاری حوزه، در بخشی از کتاب در دست نگارش «رحمت بی‌کران»، زندگی و شهادت تخربچی لشکر ۲۵ کربلا، شهید رحمت غلامیان درزی نقیب آمده است:

در آسمان بابلسر، ستاره‌ای درخشید و خاموش شد؛ ستاره‌ای که نامش "رحمت" بود.

رحمت غلامیان درزی نقیب، فرزند برومند خاک مازندران، در سوم فروردین سال ۱۳۴۵ در روستای درزی‌نقیب چشم به جهان گشود. او در دامان خانواده‌ای پرورش یافت که عطر ایمان و عشق به اهل بیت (ع) در هر گوشه‌اش موج می‌زد.

پدرش قاسم، کشاورزی سخت‌کوش و مادرش سیده فاطمه، بانویی پاک‌دامن و مهربان بود. رحمت، دومین فرزند از شش فرزند خانواده بود و در کنار برادران و خواهرانش، در سایه‌ی محبت والدینش رشد کرد.

از همان کودکی، رحمت نشانه‌های بزرگی در خود داشت. او کودکی بود با چشمانی کنجکاو و قلبی سرشار از عشق به خدا و خلق خدا. در مدرسه‌ی روستای درزی‌نقیب، درس زندگی را آموخت و در کنار تحصیل، به فراگیری معارف دینی پرداخت.

نمازش را در اول وقت به جا می‌آورد و در نماز جمعه و جماعت شرکت می‌کرد. او نه تنها خود به این فرائض دینی پایبند بود، بلکه دیگران را نیز به این کارهای نیک تشویق می‌کرد.

رحمت، جوانی بود با روحیه‌ای قوی و ایمانی استوار. او که دانش‌آموز دبیرستان بود، با شنیدن ندای امام خمینی (ره) و دیدن خون شهدا، تصمیم گرفت به جبهه‌های دفاع مقدس بپیوندد.

در سال ۱۳۶۲، برای اولین بار به عنوان بسیجی داوطلب به جبهه اعزام شد و از آن پس، زندگی‌اش با جبهه و جنگ گره خورد. او واحد تخریب را انتخاب کرد؛ واحدی که خطر و شهادت در آن هر لحظه به کمین نشسته بود. رحمت با شجاعتی مثال‌زدنی، در عملیات‌های مختلف شرکت کرد و بارها مجروح شد، اما هر بار با عزمی راسخ تر به جبهه بازگشت.

در سوم اردیبهشت سال ۱۳۶۷، در عملیات والفجر ۱۰، رحمت در منطقه‌ی خرمان غرب کشور، در حالی که مشغول انفجار پلی برای جلوگیری از پیشروی دشمن بود، بر اثر اصابت ترکش به درجه‌ی رفیع شهادت نائل آمد.

پیکر پاکش پس از تشییع، در گلزار شهدای روستای درزی‌نقیب به خاک سپرده شد. او که تنها ۲۲ سال داشت، با شهادت خود، نامش را در زمره‌ی شهیدان جاودانه کرد.

رحمت، جوانی بود با اخلاقی نیکو و قلبی سرشار از عشق به خدا و خلق خدا. او همیشه لبخند بر لب داشت و با مهربانی و گذشت، دل‌ها را به سوی خود جذب می‌کرد. در جبهه، هم‌رزمانش از دیدن او انگیزه می‌گرفتند و با وجود او، ترس از مرگ در دل‌هایشان رنگ می‌باخت.

رحمت، نماد ایثار و فداکاری بود؛ او که در خانه به فکر جبهه و در جبهه به فکر خانه بود، با شهادت خود، درس بزرگی به همه‌ی ما داد.

وصیت‌نامه‌ی شهید رحمت غلامیان درزی نقیب، گواهی است بر عشق بی‌پایان او به خدا و امامش. او در وصیت‌نامه‌اش خطاب به جوانان می‌گوید: «ای جوانان و همرزمان! نکند که در بستر ذلت بمیرید که حسین (ع) در میدان نبرد تنها جنگید و شهید شد. مبادا در غفلت و بی‌دینی بمیرید که مولا علی (ع) در محراب عبادت کشته شد و مبادا در حالت بی‌تفاوتی بمیرید که علی‌اکبر حسین (ع) در راه مولا و امامش شهید شد.»

رحمت، شهیدی است که نامش همیشه در دل‌های ما زنده خواهد ماند. او که با شهادت خود، درس عشق و ایثار را به ما آموخت، امروز در آسمان‌ها می‌درخشد و راهش را برای ما روشن می‌کند. سلام بر رحمت، شهید عزیز ما، که با خون پاکش، درخت اسلام را آبیاری کرد و نامش را در تاریخ این مرز و بوم جاودانه ساخت.