امروز اوکراین، فردا تایوان، آیا امریکا پشت متحدانش را خالی می‌کند؟

یورونیوز - نخست‌وزیر ژاپن و نخست‌وزیر هند جزء نخستین میهمانان آقای ترامپ در کاخ سفید بودند. از این موضوع چنین می‌توان برداشت کرد که تمرکز واشنگتن بر منطقه اقیانوس هند و آرام ادامه‌دار باشد، مخصوصا اینکه زبان نرم و دیپلماتیک آمریکا در مورد قوه قهریه چین علیه تایوان به نظر می‌رسد که صریح‌‌الهجه‌تر شده است.

فضای کنفرانس هونولولو و تهدیدات چین

فضای حاکم بر کنفرانس هونولولو بدون شک تاریک بود، اما دلایل آن کاملاً متفاوت از فضای کنفرانس مونیخ بود. بسیاری در آمریکا، روسیه را به‌عنوان دشمنی می‌بینند که متحدان اروپایی خودشان باید قادر به مقابله با آن باشند؛ اما چین، رقیبی قدرتمند است که تنها با کمک دسته‌جمعی متحدان می‌توان آن را مهار کرد.

دریابد ساموئل پاپارو، فرمانده نیروی فرماندهی اقیانوس هند و آرام آمریکا هشدار داد که چین در حال پیمودن «مسیر خطرناکی» است. چرا که از نظر او، رزمایش‌های نظامی بزرگ و روزافزون چین در اطراف تایوان صرفاً تمرین نظامی نبوده، بلکه «تمرین‌هایی» برای حمله به این جزیره به‌شمار می‌روند و می‌توانند پوششی برای پنهان کردن آمادگی‌های جنگی باشند.

در عین حال، او نسبت به آمادگی نیروهای آمریکایی نیز هشدار داد که «زاغه‌های مهمات ما به سرعت در حال خالی شدن هستند. پشتیبانی‌های فنی هر ماه با تاخیر بیشتری انجام می‌شود و اجزاء حیاتی نیروهای مشترک [...] شامل سکوهای هوایی، موشکی، دریایی و فضایی ما سریع‌تر از توان جایگزینی ما، فرسوده می‌شوند و ما با حاشیه‌های بسیار کمی برای خطا کار می‌کنیم.»

وی افزود که همکاری فزاینده چین با روسیه و کره شمالی مثلثی از مشکلات ایجاد کرده و منطقه را از «آزاد و رها» کرده است.

واکنش آمریکا به امنیت اروپا و تأثیر آن بر آسیا: «عمو سام احمق نیست»

پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا در سخنرانی خود در بروکسل به متحدان اروپایی گفت که باید مسئولیت اصلی امنیت خود را بر عهده بگیرند. به گفته او، آمریکا از این پس اولویت خود را به مقابله با چین می‌دهد، کشوری که «توانایی و اراده تهدید به وطن و منافع ملی اصلی ما در هند و اقیانوس آرام را دارد.» افزون بر این، آقای ترامپ «اجازه نخواهد داد کسی عمو سام (استعاره از آمریکا) را عمویی احمق فرض کند.»

Please enable JavaScript to view the poll powered by Disqus.<span id="mce_marker" data-mce-type="bookmark"></span>

با احساس اینکه چنین لحظه‌ای ممکن است فرا برسد، متحدان ناتو در سال‌های اخیر سعی کرده‌اند نشان دهند که می‌توانند به آمریکا در حفظ تعادل قدرت در اقیانوس آرام کمک کنند.

یک کشتی جنگی کانادایی در ۱۶ فوریه (۲۸ بهمن) از تنگه تایوان عبور کرد و با این کار خشم چین را برانگیخت. ناو هواپیمابر فرانسوی شارل دوگل نیز در این منطقه در حال برگزاری تمرینات با نیروی دریایی آمریکا و شرکای منطقه‌ای است. یک ناو ایتالیایی نیز سال گذشته از این مسیر عبور کرد. ناو بریتانیایی دیگری نیز در اواخر سال جاری میلادی به این منطقه باز خواهد گشت.

به نظر می‌رسد دولت ترامپ این تلاش‌ها را به‌عنوان اقداماتی بی‌ثمر و نمایشی تلقی کند و آن‌ها را کنار بگذارد. هگست به طور خصوصی به متحدان اروپایی خود گفته است که باید به دفاع از منطقه خودشان محدود شوند.

چرخش به آسیا یا خالی کردن پشت همه متحدان

در نشست هونولولو، میان سیاستمداران هوادار مقابله با چین، بر سر تغییر ناگهانی سیاست‌های دولت ترامپ در اروپا اختلاف نظر وجود داشت. برخی بر این باور بودند که «بازدارندگی را نمی‌توان تقسیم کرد.» اگر آمریکا اعتبار خود را به‌عنوان یک متحد در اروپا از دست دهد، اعتبار خود را در آسیا نیز از دست خواهد داد.

اما برخی دیگر معتقد بودند که انجام اقدامات کمتر در اروپا منجر به انجام اقدامات بیشتر در آسیا خواهد شد، به‌طوری‌که در نهایت «چرخش به آسیا» که مدت‌ها منتظر آن بودند، محقق خواهد شد. در عین حال، برخی نگران بودند که آمریکا در نهایت در همه جا دست از کار بکشد و کمتر وارد عمل شود.

تا به امروز، آقای ترامپ نشانه‌های زیادی از استراتژی خود در فراسوی اقیانوس هند و آرام نشان نداده است. او بر چین تعرفه‌هایی وضع کرده است، اما تلاش کرده تا رهبر این کشور، شی جین‌پینگ، را شاید به امید عقد یک توافق تجاری بزرگ جذب کند.

اولویت‌های نظامی آمریکا در آسیا

استراتژیست‌ها ممکن است درباره «همپوشانی» صحنه‌های اروپا و آسیا صحبت کنند، اما با کاهش ذخایر تسلیحاتی آمریکا، انتخاب‌های نظامی واضح‌تر می‌شود. کمبود مهمات آمریکا در آسیا تا حدی ناشی از حمایت این کشور از اروپا، به‌ویژه در سیستم‌های دفاع هوایی است.

ارسال این سامانه‌‌ها به اوکراین به این معنا بود که تعداد کمتری برای دفاع از پایگاه‌های اقیانوس آرام باقی می‌ماند.

اگر آمریکا مجبور به اتخاذ انتخاب‌های دشوار باشد، آدمیرال پاپارو به طور روشن اعلام کرد که اولویت‌های آمریکا باید کجا قرار گیرد. وی گفت «اگر قرار می‌بود که شما مرکز ثقل جهان را ۱۰۰ سال پیش انتخاب کنید، این مرکز در جایی در اروپای مرکزی شرقی قرار می‌گرفت. اما امروز، این مرکز به وضوح در هند و اقیانوس آرام قرار دارد.»