محمد توکلی، انصاف نیوز: مسئله‌ی حصر از درخواست تجمع میرحسین موسوی و مهدی کروبی در 25 بهمن 89 آغاز شد و با وجود گشایش‌های نسبی در سال‌های اخیر همچنان اصل آن پابرجا است.
«در خانه‌ی آنها باید بسته شود. رفت‌وآمدهایشان محدود شود. نتوانند پیام بدهند و پیام بگیرند و تلفن و اینترنت آنها باید قطع شود. در خانه خود باید زندانی شوند». برخی این جملات در خطبه‌ی آیت الله جنتی در نماز جمعه‌ی تهران را آغازی بر حصر آقایان موسوی و کروبی می‌دانند.
با وجود آنکه بسیاری از مدافعان و مخالفان حصر تصور می‌کنند این تصمیم به دلیل حوادث پس از انتخابات 88 بوده اما نگاهی به روند شکل‌گیری اتفاقات مشخص می‌کند که تصمیم گرفته شده درباره‌ی میرحسین و کروبی ارتباطی به آن انتخابات و حوادث بعدش نداشته است.
پس از انتخابات 88 تجمعات اعتراضی مختلفی برگزار شد که تجمع 25 خرداد آن سال به لحاظ کمّی گسترده‌ترین تجمع اعتراضی در چند دهه‌ی اخیر بوده است.
بعد از آن دوره‌ی انتخابات ریاست جمهوری به مدت یک سال در حاشیه‌ی راهمپیمایی‌هایی همچون 22 بهمن و یا روز قدس تجمعات اعتراضی نیز شکل می‌گرفت.
یکی از پر تنش‌ترین تجمعات اعتراضی پس از انتخابات 88 به عاشورای آن سال بازمی‌گشت که حتی آن رخدادها هم نه تنها منجر به برخوردی با موسوی و کروبی نشد بلکه بنا بر آنچه سردار نجات از مقام‌های ارشد امنیتی خبر داده رهبری در پیامی از دبیرخانه‌ی شورایعالی امنیت ملی خواسته بود که نهادهای مختلف آن اتفاقات را به این دو نفر مرتبط نکنند.
اما یک سال بعد و با گسترش اعتراضات در کشورهای منطقه که در تبلیغات رسمی از آن با عنوان «بیداری اسلامی» یاد می‌شد میرحسین موسوی و مهدی کروبی در نامه‌ای به وزارت کشور «درخواست صدور مجوز» کردند تا با برگزاری تجمعی با «حرکت‌های مردمی در منطقه اعلام همبستگی کنند»
این نامه و تجمع برگزار شده در 25 بهمن آغازی بر حصری بود که حالا به 15 سالگی رسیده است. تجمع 25 بهمن 89 به نسبت تجمعات اعتراضی مشابه در گذشته چندان با استقبال روبرو نشد و به نوشته‌ی «رادیو فردا»، از رسانه‌های مخالف نظام، ویدئوهای منتشر شده از این تجمع «نشان‌دهنده‌ی حضور پراکنده‌ی مردم در خيابان» بود.
در سال‌های اخیر و با توجه به تحولات رخ داده در منطقه مسئله‌ی بیداری اسلامی یا همان «بهار عربی» رفته رفته به فراموشی سپرده شده و اکثریت قریب به اتفاق کشورهایی که در آن اعتراضاتی شکل گرفته بود با تغییر یا عدم تغییر حکومت‌هایشان به وضعیت نسبتا طبیعی رسیده‌اند.
با این وجود مسئله‌ی حصر که به دلیل برگزار تجمعی در حمایت از آن رخدادها در 25 بهمن 89 برگزار شده همچنان پرونده‌ای باز در ایران است.
شنیده‌های خبرنگار انصاف نیوز حاکی از آن است که در چند نوبت در دولت حسن روحانی تلاش‌هایی برای کاهش محدودیت‌های محصورین انجام شده بود اما به دلایل مختلف از جمله موضع‌گیری‌های چهره‌هایی از طیف تندرو جریان اصلاحات این تصمیم در مسیر اجرا با چالش‌هایی مواجه و در نهایت اجرایی نشد.
پس از روی کار آمدن دولت میانه‌رو چهاردهم نیز با پیگیری‌های مسعود پزشکیان و همراهی محسنی اژه‌ای تصمیمی درباره‌ی رفع حصر مهدی کروبی گرفته شد که با مخالفت او تا این لحظه به سرانجامی نرسیده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی در دوره‌ی ششم آن در واکنش به این تصمیم ضمن قدردانی از رئیس جمهور پزشکیان و همچنین رئیس قوه قضاییه گفته بود: اگر قرار شود روزی رفع حصر شود ما هر دو باید رفع حصر شویم. لذا امیدوارم ان‌شاءالله این کار به‌زودی انجام شود ولی با همدیگر باشد. من رفع حصر تنهایی را نمی‌خواهم.
با این وجود در سال‌های اخیر امکان دیدار برخی چهره‌های سیاسی با مهدی کروبی پس از انجام هماهنگی‌ها با نهادهای ذیربط و موافقت آنها فراهم بوده است.
چند سال قبل نیز زهرا رهنورد که به همراه میرحسین موسوی در حصر است در واکنش به خبرهای منتشر شده به نقل از برخی فعالان سیاسی اصلاح‌طلب درباره‌ی تغییر در وضعیت و رفع حصر او گفته بود که رفع حصر بدون میرحسین «بی معنا» است.
آقای موسوی در سال‌های اخیر توانسته با اعضای خانواده‌ی خود دیدارهایی را داشته باشد.
بر اساس آنچه از روایت‌های رسمی برمی‌آید مسئله‌ی حصر به تجمع 25 بهمن 89 بازمی‌گردد و چهره‌هایی اثرگذار نیز تاکید دارند که این تصمیم ارتباطی به انتخابات 88 و حوادث پس از آن نداشته است.
سعید جلیلی، دبیر شورایعالی امنیت ملی در زمان تصمیم گرفته شده درباره‌ی حصر میرحسین و کروبی در این شورا، با تاکید بر اینکه «حصر هیچ ربطی به انتخابات 88 ندارد»، در این باره می‌گوید: فتنه از ۲۲ خرداد ۸۸ شروع و تا ۲۲ بهمن ماه همان سال به طول انجامید. در این مدت كسی با سران فتنه كاری نداشت.
او درباره‌ی چرایی تصمیم گرفته شده برای حصر میرحسین و کروبی گفت: آنها در ۲۵ بهمن سال ۸۹ به حصر رفتند یعنی یك سال و ۸ ماه بعد از فتنه 88.
همانطور که مشخص است به روایت آقای جلیلی یک سال پس از پایان حوادث رخ داده بعد از انتخابات 88 حصر آغاز شده است. بر همین اساس دیدگاه برخی افراد که شرط رفع حصر را «توبه» محصوران از اتفاقات پس از آن انتخابات می‌دانند نادرست به نظر می‌رسد. زیرا این تصمیم به دلایلی متفاوت از رفتار آنان در پس از انتخابات گرفته شده بود.
بنابراین بر مبنای روایت‌های رسمی حصر میرحسین موسوی و مهدی کروبی هیچ گونه ارتباطی به انتخابات 88 و اعتراضات و ناآرامی‌های پس از آن و همینطور بیانیه‌های این دو در آن مقطع زمانی ندارد و «درخواست مجوز از وزارت کشور» برای تجمعی در 25 بهمن 89 و «تجمعات پراکنده» متعاقب آن اعضای وقت شورایعالی امنیت ملی را به این نتیجه رساند که لازم است این دو محصور شوند.
اگر این روایت از حصر را که برخی شواهد و اظهارنظرهای مسئولان وقت نیز آن را تایید می‌کند پذیرا باشیم آنگاه می‌توان به این نتیجه رسید که مطالبه‌ی «توبه» محصوران از اتفاقات پس از انتخابات 88 و یا ارتباط دادن حصر به پرونده‌ی جانباختگان آن رخدادها بی ارتباط به این پرونده بوده است.
انتهای پیام