تعویض های بختیاری زاده، به مسئله فنی روز فوتبال ایران تبدیل شده و همه را انگشت به دهن کرده است. سهراب در کنفرانس بعد از بازی با الشرطه، پرس نکردن مهاجم تیمش را دلیل تعویض وی عنوان کرده اما به نظر می رسد تمایل شدید بازیکن سابق آبی‌ها برای سرمربیگری در استقلال عامل اصلی ماجراهای بازی با تیم عراقی بوده است.

گویا سهراب به اتکای تماشاگران پر شور استقلال به برد تیم خود اطمینان کامل داشت و می خواست طوری وانمود کند که همه برد استقلال را به پای تعویض های طلایی او بنویسند. نکته دیگر اعتقاد بختیاری زاده به استفاده از مهاجم سرعتی و اعتماد نداشتن به مهاجم نوک سرزن است؛

شیوه ای که توسط او در بازی النصر عربستان، با ذخیره کردن بلانکو و به کار گیری مهاجمانی چون اسلامی و مهرداد محمدی و پس از آن کوشکی اجرایی شد.

به نظر می‌رسد سهراب به پپ گواردیولا، علاقه زیادی داشته باشد اما  اجرای تاکتیک های پپ، تنها با شباهت ظاهری داشتن به او میسر نیست و فاکتورهایی چون داشتن مالکیت بالا لازم دارد. بنابر این استقلالی که در دقایق زیادی از نیمه دوم دارای مالکیت کمتری بود برای گلزنی نیاز به مهاجمی چون آزادی داشت.

به هر حال هر مربی سلیقه ای دارد و همان طور که مربیانی چون گل محمدی و نکونام به مهاجمان هدف مانند بلانکو و آزادی اعتقاد دارند، بختیاری زاده حق دارد به مهاجم سرعتی علاقه داشته باشد اما اوضاع وقتی بحرانی می شود که شخصی مانند سهراب،  که هنوز کارنامه‌ای در فوتبال ایران ندارد، هدایت تیم بزرگ استقلال را به عهده بگیرد؛ آن گاه نتیجه همان می شود که در بازی استقلال ـ الشرطه رخ داد.

عبدالقادر پوزیده| باشگاه خبرنگاران آزاد