به گزارش جهان نیوز، اگر من هم نرفته بودم یکی از صحنه های مهم انقلاب از دست رفته بود. آن روز من اداره بودم (روزنامه کیهان) و دیدم که یکی از بچه‌ها توی راهرو می‌دود و می گوید « دارند مجسمه را می آورند پائین. پرسیدم کدام مجسمه؟ گفت مجسمه توپخانه. سریع دویدم و دوربینم را برداشتم. ریزه میزه هم بودم، مثل برق خودم را رساندم به محل. وسط جمعیت گیر کرده بودم و تقلا می کردم عکس بگیرم اما نمی‌شد.

اگر عقب می رفتم، فقط سر و کله مردم را در لنز داشتم اگر هم جلو می رفتم، فضا را نداشتم. یک درجه‌داری آنجا بود و پرسید، دنبال چی می‌گردی؟ راستش یک کمی ترسیدم ولی ماجرا را به او گفتم و توی دلم گفتم هر چه باداباد. گفتم باید یک جای بلندی باشد که بتوانم عکس بگیرم. گفت بیا برو روی کول من.