به گزارش خبرگزاری بین المللی قدس به نقل از العربی الجدید، با پایان مهلت ۶۰ روزه آتش‌بس، هزاران نفر از ساکنان شهرهای مرزی جنوب لبنان، علی‌رغم ویرانی گسترده و تهدیدهای مداوم رژیم صهیونیستی، به خانه‌های خود بازگشتند و  این در حالی است که حملات رژیم صهیونیستی تا کنون جان ده‌ها غیرنظامی را گرفته و امنیت افرادی را که باز می گردند، به مخاطره می اندازد.

این منبع نوشت:بازگشت ساکنان جنوب لبنان به محل زندگی خود به‌ویژه در روز نخست، با خشونت و درگیری همراه بود که منجر به شهادت ۲۴ نفر و زخمی شدن ۱۳۴ تن دیگر شد.

بسیاری از ساکنان شهرهای مرزی جنوب لبنان با پایان مهلت ۶۰ روزه‌ای که در توافق آتش‌بس ذکر شده بود، علیرغم ویرانی و ادامه تهدیدها و حملات اسرائیل، به روستاهای خود بازگشتند و  بسیاری از آنها ترجیح می‌دهند حتی روی زمین بخوابند یا چادر بزنند تا اینکه همچنان آواره بمانند.

 بر اساس گزارش‌های وزارت بهداشت لبنان، تا روز جمعه، ۲۸ نفر در روستاهای مرزی جنوب، نبطیه و بقاع به شهادت رسیدند و ۲۳۴ نفر زخمی شدند که در میان آنها زنان، کودکان، امدادگران و نیروهای نظامی نیز حضور دارند.

 گزارشگر العربی الجدید تاکید می کند برای رسید به شهرها و روستاهای مرزی لبنان باید راه سخت و دشواری را پیمود وما در بازدید از چندین روستای مرزی ازجمله مارون الراس، یارون و عیتا الشعب، متوجه شدیم مسیر رسیدن به این مناطق آسان نیست، به‌ویژه به دلیل سیاست ویرانگری که ارتش اسرائیل در پیش گرفته و جاده‌ها را تخریب کرده است و همچنین خطرات ناشی از نقض‌های مداوم آتش بس وجود دارد.

خبرنگار تصریح می کند: با وجود اینکه ارتش اشغالگر تعدادی از لبنانی‌ها را دستگیر کرده و به سمت ساکنان آتش گشوده بود اما آنها حاضر به ترک منطقه نبودند

یک زن لبنانی  به خبرنگار العربی الجدید گفت: ما می‌خواهیم آنها (اسرائیلی‌ها) از اینجا  بروند. ما اینجا هستیم و در اینجا باقی خواهیم ماند. اجازه اشغال سرزمینمان را نخواهیم داد. وقتی حملات گسترده‌تر شد و شهر کاملاً ویران شد، چاره‌ای جز ترک آن نداشتیم. اما بلافاصله پس از پایان مهلت ۶۰ روزه بازگشتیم، زیرا اینجا سرزمین ماست و آغشته به خون جوانانمان است . من  خانه‌ام را از دست دادم، اما دیگر خانه‌ها و سنگ‌ها برایمان مهم نیست و به اینها عادت کرده ایم ، زیرا در روستایی زندگی می‌کنیم که در برابر دشمن ایستادگی و مقاومت کرده است و می‌دانیم که حملات ممکن است در هر لحظه تکرار شود. این زن هنگام بازگشت و دیدن ویرانی شدید  از ابراز احساسات خود جلوگیری نکرد و با مرور خاطرات زیبایش تصریح کرد:روستای ما  بسیار زیباست. فقط نفس کشیدن در آن حس امنیت می‌دهد و ما این مرحله را  نیز همانند مراحل قبلی پشت سر خواهیم گذاشت.

یک زن دیگر  حکایت آوارگی خود را اینگونه روایت می کند و  می گوید: در جریان تجاوز، برای دو ماه از مارون‌الرأس به عراق رفتیم و در این مدت، خانه‌های خود در جنوب و بیروت را از دست دادیم  اما  با این حال، پس از پایان مهلت ۶۰ روزه، فوراً به محل سکونت خود بازگشتیم تا  شاهد خروج اشغالگران باشیم. با وجود از دست دادن خانه‌هایمان، با اشتیاق، اراده و عزم به مارون‌الرأس بازگشتیم. این سرزمین ماست و می‌خواهیم زنجیر اشغالگری را از آن بگسلانیم . این خاک ماست، و هنوز شهدایی زیر آوار و خاک مانده‌اند که باید پیکرهایشان را بیرون بیاوریم.

رشا علویه، دیگر  شهروند لبنانی، نیز می‌گوید:مدت ها مقاومت کرد و  از ترک مارون‌الرأس خودداری کرد و می‌خواست در کنار مقاومت بماند، اما سرانجام مجبور شد آنجا را ترک کند تا باری بر دوش رزمندگان نباشد. او تأکید می‌کند:قطعاً بازخواهیم گشت و این سرزمین را آزاد خواهیم کرد. این زمین از آنِ ماست. ما و نه هیچ کس دیگر و جایی برای مذاکره بر سر آن وجود ندارد.

خبرنگار العربی الجدید با ابراز شگفتی از روحیه ساکنان جنوب لبنان تاکید می کند: در شهر مرزی «یارون» صحنه هایی از ویرانی و مقاومت و پایمردی در هم آمیخته است. در یک نقطه، خانه‌ای به‌کلی ویران شده، درحالی‌که خانه‌ای دیگر حتی یک گلوله به آن اصابت نکرده است. جاده‌ای با درختان سبز در کنار جاده‌ای دیگر که درختانش سوخته‌اند. مغازه‌هایی که با وجود آسیب‌دیدگی، صاحبانشان اصرار دارند تا این مغازه ها را بازگشایی کنند حتی اگر درهایشان از جا کنده شده  و شیشه‌هایشان شکسته شده باشد. برخی دیگر  شدیداً ویران شده‌اند، اما مالکانشان همچنان جلوی آنها نشسته‌اند، قهوه می‌نوشند و تخته‌نرد بازی می‌کنند.

خبرنگار العربی الجدید سپس با توصیف اوضاع در عیتا الشعب خاطر نشان می کند، اوضاع در اینجا سخت‌تر است. خانه‌ها ویران شده، خیابان‌ها تخریب گشته و مغازه‌ها نابود شده‌اند اما نکته جالب توجه آنکه  ساکنان، حتی بدون امکانات اولیه زندگی، بر ماندن پافشاری می‌کنند؛ حتی اگر مجبور شوند روی زمین بخوابند یا چادر بزنند.

یکی از ساکنان، درحالی‌که به ویرانه‌های خانه‌اش خیره شده است، می‌گوید: این فقط شهر ما نیست، وطن ماست. هیچ‌کس نمی‌تواند بیرون از وطنش نفس بکشد. درد و اندوه از دست دادن خانه را داریم، اما همه چیز جبران‌پذیر است، جز سرزمین. ما منتظر نماندیم تا برگردیم، حتی اگر مجبور شویم  اینجا برای همیشه در چادرهای خود خواهیم ماند.
 

یک خانواده لبنانی دیگر که با خودرو به سمت ویرانه‌های خانه خود در عیتاالشعب بازگشته است تصریح می کند:ما از همان روز اول پایان مهلت، بازگشتیم منزل ما ویران شده است اما این خاک و سرزمین ماست، کشور ماست، نمی‌توانیم آن را ترک کنیم. خانه‌مان آسیب دیده، شهر ویران شده است، اما با همت جوانان دوباره ساخته خواهد شد. وقتی برگشتیم، احساس غرور کردیم. ما ملتی هستیم که عزم و اراده داریم و هر بار از نو می‌ایستیم.

حاج ابوهادی، پیرمرد هشتادساله که چندین بار شاهد تجاوزات رژیم صهیونیستی بوده است،درحالی‌که به مغازه آسیب‌دیده‌اش نگاه می‌کند، می‌گوید: این زمین اجداد و فرزندان ماست. این روزیِ ماست و اجازه نمی‌دهیم اشغالگران آن را بگیرند. خسارت‌ها زیاد است، اما هر چیزی جبران می‌شود، جز سر زمین. برای همین، تا آخرین نفس به آن پایبند خواهیم بود.