شفقنا – فوتبال ایران بار دیگر درگیر یک قرارداد پرابهام و پرهزینه شد. پیتسو موسیمانه، مربی سرشناس آفریقایی، کمتر از سه ماه پس از پیوستن به استقلال، این تیم را ترک کرد، اما آنچه باقی ماند، یک قرارداد سنگین، سؤالات بی‌پاسخ و هزینه‌ای که از جیب هواداران و فوتبال ایران پرداخت می‌شود.
چرا باید چنین قراردادهایی بسته شود؟ آیا کسی پاسخگو است که چرا در شرایطی که استقلال و فوتبال ایران از بی‌پولی رنج می برد، قراردادی حدود ۱.۵ میلیون دلاری بسته می‌شود که ضمانتی چندانی برای تحقق و یا پایبندی به آن وجود ندارد؟ چطور یک مربی در کمتر از ۹۰ روز می‌تواند قراردادش را فسخ کند و برود، درحالی‌که باشگاه متحمل بدهی و شکایات بعدی می‌شود؟
این تنها یک سوءمدیریت نیست، بلکه چه بسا یک اشتباه حساب شده و سیستماتیک باشد؛ باید بررسی شود. آیا استقلال نمی دانست که در صورت دیرکرد در پرداخت تعهدات چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ مگر نمونه ویلموتس را ندیده بودند؟ مگر همه نمی دانستند پس از مدت مشخصی او با استناد به عدم پرداخت، می تواند قراردادش را فسخ کند و تمام مبلغ را مطالبه کند؟ آیا این یک الگوی تکراری برای سوءاستفاده از ضعف مدیریتی باشگاه‌های ایرانی نیست؟
با توجه به اطلاع از محدودیت های نظام بانکی کشور، این قرارداد و حتی قرار داد جواد نکونام باید به‌طور دقیق بررسی شود. بودجه کلانی از جیب مردم رفته است و هیچ اتفاق مثبتی در باشگاه رخ نداده بلکه به شکل فزاینده ای مسائل پیچیده شده است. فقط عده ای می آیند و می روند اما گویی کسی پاسخگو نیست. تمام مسئولان و افرادی که این قرارداد را امضا کردند، باید پاسخگو باشند. این داستان دیگر نباید با یک بیانیه ساده و چند مصاحبه فراموش شود. هواداران و رسانه‌ها باید بخواهند که مکانیسم این قراردادها شفاف شود، افراد مقصر شناسایی شوند و خطاکاران مورد بازخواست قرار گیرند.
تا زمانی که هیچ‌کس مسئولیت چنین فجایع مدیریتی را نپذیرد، فوتبال باشگاهی ایران از این چرخه معیوب خارج نخواهد شد و هر روز باید منتظر شکایت و پرداخت مبلغ هنگفت و در صورت تاخیر در پرداخت منتظربسته شدن پنجره نقل و انتقالات و حذف از آسیا و …. بود.
پرسپولیس و همه باشگاه‌هایی که مربی خارجی آورده اند، به هوش باشند. ممکن است در معرض سناریوی مشابه قرار گیرند.