روزنامه ایران در یادداشتی با عنوان «بازگشت کفن پوشان به خیابان» به نقد سخنرانی کامران غضنفری، نماینده مردم تهران، در تجمع کفن‌پوشان علیه محمدجواد ظریف پرداخت.
این روزنامه در این زمینه نوشت: تندرو‌های مخالف محمدجواد ظریف این‌بار با تبلیغات گسترده در پیام‌رسان‌های داخلی، ترتیب تجمعی را در میدان پاستور دادند که شرط حضور در آن پوشیدن کفن بود.
«کفن‌پوشان» اگرچه پرشمار نبودند، اما فیلمی که از سخنرانی کامران غضنفری نماینده حاشیه‌ساز تهران در این تجمع و اتهامات بی‌اساس او علیه ظریف منتشر شد، در رسانه‌ها بازتاب گسترده‌ای داشت.
فارغ از پشت‌پرده همه مخالفت‌هایی که در یک دهه گذشته علیه ظریف بروز یافت و نمود عینی اغلب آنها پنهان ساختن هراس از به ثمر رسیدن تلاش‌های او در قامت یک دیپلمات برای تنش‌زدایی از سیاست خارجی و پایان دادن به تحریم‌های ظالمانه زیر پرچم ادعای انقلابی‌گری بود؛ تجمع دیروز یک لیدر ویژه داشت.
نماینده حاشیه‌سازی که بلندگو در دست، مرز اتهام‌زنی علیه دیپلماتی که از سوی مقام معظم رهبری با صفت‌های «شجاع و انقلابی» مورد تقدیر بوده را با انگ حمایت شدن از سوی ساواک، یک‌تنه جابه‌جا کرد. کامران غضنفری که خود را با عنوان پژوهشگر تاریخ معرفی می‌کند، مدعی شد که براساس خاطرات ظریف، او پیش از انقلاب با حمایت ساواک به امریکا رفته است. حال آنکه جمله نقل‌شده در کتاب «آقای سفیر» این است:
«با کمک یکی از دوستان پدرم که به ظاهر انسان متدینی بود، اما بعد مشخص شد با ساواک همکاری دارد، به امریکا رفتم.» سفری که به تصریح ظریف «بیشتر به دلیل ترس از دستگیری و گرفتار شدن در ایران» به عنوان یک جوان انقلابی بود و حالا دستمایه عقده‌گشایی علیه او شده است.
ادعا‌های مطرح شده از سوی غضنفری البته برای آنان که سابقه حرف‌های نامستند و حاشیه‌سازی او را در خاطر داشتند، چندان عجیب نبود. غضنفری همانی است که در کتاب «حسن روحانی در یک نگاه» مدعی شد رئیس‌جمهوری اسلامی ایران در دوره یازدهم و دوازدهم، متهم به همکاری با ساواک و تلاش برای سرنگونی نظام بوده است. او در ماه‌های اخیر هم با دو ادعای واهی «نقش حسن روحانی در حادثه سرنگونی هواپیمای اوکراینی» و «دست داشتن امریکا، اسرائیل و جمهوری آذربایجان در به شهادت رسیدن آیت‌الله رئیسی» خود را در فضای رسانه‌ای مطرح کرد.
این ادعا از سوی ستادکل نیرو‌های مسلح تکذیب و نسبت به عواقب این حاشیه‌سازی‌ها هشدار داده شد. اما این پیشینه، در فقدان پیگیری‌های قضایی، از غضنفری و امثال او چهره‌ای مناسب برای در دست گرفتن بلندگو‌های اتهام‌زنی علیه نخبگان سیاسی توانمند، اما مغضوب دو جریان کاسب تحریم و تندرو‌های پیروشان ساخته است.