به گزارش سلام نو به نقل از تابناک، ارتش رژیم صهیونیستی و دستگاه امنیت داخلی این رژیم (شاباک)، صبح امروز طی بیانیه‌ای از پیدا کردن جسد سرباز اسیر «شائول آرون» که از سال ۲۰۱۴ در نوار غزه اسیر بود، خبر دادند. جزئیات بیشتری از این خبر و زمان مرگ این اسیر معروف اسرائیلی، در دست نیست. اخبار تکمیلی متعاقباً اعلام می‌شود.

شائول آرون در سال ۲۰۱۴ توسط کتائب القسام شاخه نظامی حماس به اسارت گرفته شده بود. او نخستین نظامی صهیونیست پس از «گلعاد شالیت» _اسیر شده در سال ۲۰۰۶_ بود که در کمین مقاومت گرفتار شده بود. نیروهای مقاومت وی را از داخل یک نفربر زرهی در جریان نبردهای شرق غزه در جنگ ۲۰۱۴ به اسارت گرفته بودند.

شائول آرون یکی از نظامیان ارتش رژیم صهیونیستی بود که به همراه سایر نظامیان اسرائیلی به محله التفاح در شرق نوار غزه آمده بود که در میدان مین‌گذاری شده مقاومت گرفتار شد. طی این عملیات مقاومت، ۱۴ نظامی اسرائیلی کشته شدند. حماس اعلام کرد که به همراه شائول آرون، «هدار گولدن»، «آبراهام منگستو» و «هشام السید» دیگر نظامیان اسرائیلی را نیز به اسارت گرفته است. 

در آن زمان به محض انتشار بیانیه کتائب القسام، سفیر رژیم صهیونیستی در سازمان ملل متحد اسارت این نظامیان اسرائیلی را تکذیب کرد اما سخنگوی ارتش اشغالگر هیچ واکنشی نشان نداد. اما دو روز بعد از این عملیات، سخنگوی ارتش رژیم صهیونیستی مجبور شد اعتراف کند که بعد از درگیری‌های خشونت آمیز دو روز قبل میان نیروهای فلسطینی و نظامیان اسرائیلی از تیپ گولانی سرنوشت یکی از نظامیان مشخص نیست و گمان می‌رود که کشته شده باشد اما جسد او پیدا نشده است.

چند هفته پیش (۲۷ دسامبر ۲۰۲۴) برادر این نظامی اسرائیلی به بهانه تولد او گفته بود که یازده سال است که تولد برادر اسیرش را بدون او جشن می‌گیرد و او اکنون ۳۱ ساله شده است.

وی افزود: «در این مدت خیلی‌چیزها تغییر کرد، نخست‌وزیران، وزرای دفاع، روسای ستادهای ارتش، شاباک و موساد تغییر کرد، همه چیز تغییر کرد، اما یک چیز ثابت ماند: «اهمال» - اسرائیل به خود اجازه داد که در این دهه فرصت‌های زیادی را از دست بدهد، و امروز زمان آن رسیده است که بگوییم: دیگر بس است».

برادر این نظامی اسرائیلی از نیروهای ویژه ارتش اشغالگر پیشتر نیز در گفت‌وگو با روزنامه یدیعوت آحارانوت گفته بود: «ما در گذشته فرصتهای زیادی برای بازگرداندن اسرای نزد حماس داشتیم، اما دولت به راحتی آن را از دست داد. شاید آنها از پیامدهای عمومی می ترسیدند. نمی دانم از چه می ترسیدند».