آدینه شب وقتی سردار نفس کشیدن را برای ستاره‌های متبختر العین ممنوع کرد و زمین و آسمان را به عجز و لابه انداخت، بار دیگر این پرسش زنده شد که چرا پسر ترکمن با این استعداد، مجال پیشتازی در هیاهوی قاره سبز را از خود سلب و به دوره کردن شب، روز و هنوز در سکوتِ امارات بسنده کرد؟
۱۷ گل در ۲٠ آوردِ شانه به شانه. آمارها رشک برانگیز است و پسر شرقی چنان درخشیده که رقیبان گریزی جز دو زانو نشستن و تسلیم شدن در برابرش پیدا نکرده‌اند.
او حالا دارد رکورد حیرت‌آور خود در زنیت را می‌شکند و آن‌سوتر از برج العرب، محشر به پا کرده. این دستاوردی سترگ برای مردی است که یک تنه شباب الاهلی را به صدر رسانده و پنهانکی به تماشای بازیگوشی سینه چاک‌های باشگاه غنی نشسته است. اما آیا بهتر نبود کُلنلی با این اندازه توانایی به جای ادنوک لیگ، در پریمیر، کالچو، بوندس لیگا و یا لالیگا به سیم آخر می زد و چنان سر به ابرها می‌سایید که دل دیوارهای بلند هُرّی می‌ریخت. آیا فوتبال توپچی تن‌آسایی که بهترین سال‌های فوتبال خود را در سیبری گذراند، در امارات هرز نخواهد رفت؟
سردار آزمون از لورکوزن و رم خاطرات نوشینی در ذهن ندارد. او در کنار راین، مقهور خودفیل‌بینی ژابی آلونسو شد و بغض جامانده‌اش را در رم نتوانست قورت دهد تا از مرز اروپا به محدوده آسیا برسد. در حالی که کمی ایستادگی در برابر تندبادها و رضایت ندادن به گرد و خاک در شباب الاهلی، می‌توانست روزنه‌های جدید را فراروی فوروارد زهردار بنشاند و او را در قلب اروپا نگه دارد.
اما ترجیح فوتبال کم فشار امارات به فوتبال پرفشار اروپا و اغواگری‌های عرب‌ها کاری کرد که برگ برنده امیر قلعه در تیم ملی، فرح و بهجت را در جغرافیایی کوچک جست‌وجو کند. اتفاقی که اینک در اوج آمادگی مهره مار پائولو سوزا دمار از روزگار فوتبالی که به شوالیه‌هایش دل بسته، در می‌آورد.
راستی آیا سردار حال و حوصله‌اش را دارد از دوربرگردان‌های پیش رو استفاده کرده و با خروج از خلنگزار امارات، یک بار دیگر طالع خویش را در نقطه‌ای جذاب‌تر امتحان کند؟ همانا که جز خودش هیج کس نمی‌داند!
خبرنگار: امید مافی