خبرگزاری مهر؛ یادداشت مهمان، جواد شعیبی: کارهایی که برای برندسازی ملی ایران در سوریه نکردیم...
۱. مشابه بسیاری از کسب و کارهای دانش بنیان ایرانی فین تک مثل اسنپ؛ دیجی کالا؛ باسلام می‌توانست در سوریه پیاده سازی شود. کارآفرینی محلی و سودآوری مالی ناشی از سرمایه گذاری برای کشور و شکل گیری تصویر مثبت از ایران در اذهان عمومی جامعه سوری از نتایج آن می‌بود. احتمالاً برندهای اماراتی مثل طلبات و کریم و نون… در دوره جدید اینکار را خواهند کرد.
۲. با کیفیت ترین بازیگران و سریال‌های جهان عرب متعلق به سوری هاست. برای مثال بازیگران فیلم شاهکار بازمانده تمام سوری بودند. فیلم‌های زیادی در ژانرهای مختلف می‌شد ساخته شود که نشد. احتمالاً سریال‌ها و فیلم‌های ضد نظام سابق و ایران با سرمایه گذاری ترک‌ها و خلیجی‌ها ساخته خواهد شد.
۳. محصولات کشاورزی سوریه مانند زیتون (بهترین در دنیا) و مشتقات آن می‌توانست در بازار ایران مشتری ویژه داشته باشد و حتی به کشورهای دیگر صادر شود. احتمالاً سرمایه گذاری ترک‌ها و عرب‌ها در حوزه کشاورزی سوریه رخ خواهد داد.
۴. اینفلوئنسرهای سوری می‌توانستند با هزینه‌های بسیار کم به ایران بیایند. قطعاً چهره مثبتی از ایران در کشوری که مردمانش هیچ شناختی از ایرانی‌ها ندارند شکل می‌گرفت.
۵. بسیاری از نخبگان سوری از این کشور مهاجرت کردند. خلاء نخبگان می‌توانست با جذب هدفمند دانشجو در دانشگاه‌های ایران و تربیت نیروی متخصص در رشته‌های کاربردی جبران شود. با یک سیاست گذاری درست؛ افراد پس از فارغ التحصیلی در بازار کار آن کشورها به بازاریاب رایگان شرکت‌های خدماتی ایرانی تبدیل می‌شدند.
۶. در حوزه ورزش بخصوص ورزش جامعه معلولین و مجروحین از جنگ می‌توانستیم مربیان ورزشی در رشته‌های مختلف را به آنجا بفرستیم. در بسکتبال و فوتبال بازیکنان با کیفیتی سوری‌ها داشتند که می‌توانستند در باشگاه‌های ایرانی بکار گرفته شوند.
۷. مردم سوریه ذاتاً هنرشناس هستند و نمادهای آن در فضای عمومی جامعه فراوان است. معماری خاص؛ در حوزه موسیقی؛ هنرهای تجسمی همکاری‌های خوبی می‌شد شکل بگیرد که نخواستیم و نشد.
۸. جمع آوری تاریخ شفاهی و ارائه روایت دلایل حضور ایرانی‌ها برای کمک به سوریه و کشورهای منطقه