باتری بغداد در دهه ۱۹۳۰ در نزدیکی بغداد کشف شد. این شیء شامل یک کوزه رسی است که قدمت آن به ۲۵۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد. درون این کوزه، یک استوانه مسی و یک میله آهنی قرار دارد. بسیاری بر این باورند که این شیء قادر به تولید برق بوده و به عنوان یکی از اولین نمونه‌های فناوری الکتروشیمیایی شناخته می‌شود. اما واقعاً کارکرد آن چگونه بوده است؟

وقتی این شیء با مایع اسیدی مانند سرکه یا آبلیمو پر می‌شود، می‌تواند جریان الکتریکی کم‌قدرتی تولید کند. برهم‌کنش بین میله آهنی و استوانه مسی یک واکنش الکتروشیمیایی ساده ایجاد می‌کند. گرچه ولتاژ تولیدی بسیار پایین است، اما همین مقدار هم کارشناسان را شگفت‌زده کرده است. سوال اصلی این است که این ولتاژ برای چه منظوری استفاده می‌شده است؟

برخی گمانه‌زنی می‌کنند که این شیء برای آبکاری الکتریکی جواهرات به کار می‌رفته است، زیرا می‌توانسته لایه نازکی از جواهرات گرانبها را محافظت کند. برخی دیگر معتقدند که این دستگاه ماهیتی دینی یا درمانی داشته و شوک الکتریکی ضعیف بخشی از یک مراسم مذهبی بوده است. با این حال، برخی با بدبینی می‌گویند که این شیء تنها برای نگهداری مایعات بوده و اهمیت علمی آن اغراق شده است.

باتری بغداد همچنان حلقه‌ای شگفت‌انگیز در تاریخ باستان است که ترکیبی از علم، تاریخ و رازآلودی را در خود جای داده است. شاید کارکرد اصلی آن هرگز برملا نشود، اما وجودش همچنان ما را به چالش می‌کشد تا به تفکر بیشتر درباره توانایی‌های تمدن‌های باستان بپردازیم.