صاحب‌خبر - محمد رجبی: سال‌ها پیش، والیبال ایران با ضربات موزون و هماهنگش دل هواداران را تسخیر کرده بود؛ تیمی که جسورانه پا به میدان می‌گذاشت و هر سرویسی حکم توفان داشت اما این روزها، با یادآوری آن دوران طلایی، یک سؤال تلخ و تکراری در ذهن‌ها شکل می‌گیرد: آیا هنوز راهی به سوی قله‌های افتخار وجود دارد یا باید آن خاطرات را به بایگانی حافظه سپرد؟ حالا که روبرتو پیاتزا، سرمربی نامدار ایتالیایی، سکاندار تیم‌ ملی شده است، انتظارات دوباره جان گرفته‌اند اما آیا حضور او کافی است تا بار دیگر والیبال ایران به قله‌های جهانی بازگردد؟ * پیاتزا و چالش‌های بی‌پایان پیاتزا از جمله مربیانی است که هر تصمیمش بر پایه تجربه و دانش عمیق از بازی استوار است. او نه‌تنها بر تاکتیک‌های کلاسیک والیبال تسلط دارد، بلکه توانایی مدیریت روانی بازیکنان در شرایط بحرانی را نیز دارد. او آمده تا سیستم دفاعی تیم را بازسازی کند، حملات سریع را ارتقا دهد و تیمی بسازد که بتواند مقابل غول‌های جهان چون برزیل و لهستان مقاومت کند. اما یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های او، یافتن تعادل بین بازیکنان باتجربه‌ای چون میلاد عبادی‌پور و سیدمحمد موسوی با نسل جدیدی از ستاره‌های جوان است. این چالش البته یک فرصت نیز هست؛ فرصتی برای ساخت تیمی که ترکیبی از تجربه و انرژی جوانی باشد. * جنگ روانی و فشردگی مسابقات برنامه لیگ ملت‌های والیبال به قدری فشرده است که تنها تیم‌های با آمادگی بدنی و ذهنی بالا می‌توانند دوام بیاورند. از سوی دیگر، فشار انتظارات هواداران و رسانه‌ها نیز وزنه سنگینی بر دوش بازیکنان و کادر فنی است. پیاتزا باید نه‌تنها از نظر تاکتیکی، بلکه در مدیریت این فشارها نیز مهارت خود را نشان دهد. اهداف بلندپروازانه‌ای چون رسیدن به جمع ۸ تیم برتر، شاید از دید بسیاری ساده به نظر برسد اما واقعیت این است که ثبات عملکرد، پاشنه آشیل والیبال ایران در سال‌های اخیر بوده است. * توتولو؛ یک همراه آگاه در کنار پیاتزا، حضور تومازو توتولو، دستیار باتجربه ایتالیایی، یک امتیاز ویژه برای تیم‌ ملی محسوب می‌شود. توتولو نه‌تنها سابقه همکاری موفقی با پیاتزا دارد، بلکه توانایی‌اش در کشف استعدادهای نوظهور و تحلیل دقیق بازی‌ها او را به یک مهره کلیدی تبدیل می‌کند. او با تخصصی که در دفاع روی تور دارد، می‌تواند ضعف‌های سیستم دفاعی تیم ایران را برطرف کند. همچنین، تمرینات فردی و تخصصی‌ای که او برای بازیکنان ترتیب می‌دهد، می‌تواند کیفیت بازی آنها را به سطح جدیدی برساند. اما این همکاری یک شرط دارد: تعامل مؤثر با کادر ایرانی و درک درست از فرهنگ بازیکنان. اگر این شرط محقق نشود، ممکن است تجربه تلخی که در زمان همکاری قبلی‌اش با بهروز عطایی رقم خورد، تکرار شود. * چشم‌اندازی نوین برای والیبال ایران شاید بزرگ‌ترین دستاورد حضور مربیان ایتالیایی در والیبال ایران، انتقال دانش و تجربه آنها به مربیان داخلی باشد. این تعامل می‌تواند پایه‌گذار یک تحول پایدار در والیبال کشور شود؛ تحولی که نه فقط برای نسل حاضر، بلکه برای نسل‌های آینده نیز اثرگذار خواهد بود. اگر چه مسیر پیش رو دشوار به نظر می‌رسد اما آنچه والیبال ایران بیش از هر چیز به آن نیاز دارد، بازنگری در نگاه و رویکردش به بازی است. انسجام تیمی، هماهنگی کادر فنی و بهره‌گیری از تاکتیک‌های مدرن می‌تواند تیم‌ ملی را به جایگاه شایسته‌اش بازگرداند. * سرنوشت دست خودمان است والیبال ایران، در میانه بیم و امید، راهی پر از آزمون‌های سخت پیش رو دارد. هواداران مشتاقند دوباره صدای شادمانی پیروزی در سالن‌های پرهیاهوی جهان طنین‌انداز شود اما تنها زمان نشان خواهد داد آیا این مسیر، بازگشتی به شکوه است یا سرابی دیگر در افق رویاها. آنچه مسلم است، حضور روبرتو پیاتزا و تومازو توتولو فرصتی است که نباید به سادگی از دست برود. اگر فدراسیون، بازیکنان و کادر فنی از این فرصت به بهترین نحو استفاده کنند، شاید روزی دوباره نام والیبال ایران در کنار بزرگان جهان بدرخشد. روزی که نه فقط یک خاطره، بلکه حقیقتی تازه باشد.∎​