پروژه کنکورد که قرار بود با پروازهای مافوق صوت پاریس و نیویورک را در عرض سه ساعت و نیم به هم متصل کند، در سال ۲۰۰۳ بازنشسته شد. اما رویای ارتباطات سریع‌تر، همین‌طور تکامل پیدا کرد و اکنون تونل ترانس آتلانتیک قرار است این رویا را به واقعیت نزدیک کند.
به گزارش خبرآنلاین،از قرن بیستم پروژه‌هایی برای کمتر کردن فاصله حدود ۵۵۰۰ کیلومتری میان بریتانیا و آمریکا ارائه‌شده است. اما چگونه می‌توان ساختاری را طراحی کرد که بتواند چنین اقیانوس وسیعی را بپوشاند و درعین‌حال چالش‌های فنی عظیمی را که در آن وجود دارد برطرف کند؟
چشم‌انداز تونل فرا آتلانتیک
این پروژه که تونل ترانس آتلانتیک نام دارد، هزینه تخمینی ۲۰ هزار میلیارد یورو را به همراه دارد که هزینه‌ای معادل مجموع تولید ناخالص داخلی چین، ژاپن و آلمان است. درحالی‌که این پروژه ممکن است همچنان یک رویا باقی بماند، بسیاری از مفاهیم مهندسی را تحت تاثیر قرار داده است که در پی آن تا کنون چندین طرح پیشنهاد شده است، ازجمله:
- یک تونل کاملاً غوطه‌ور که در کف اقیانوس قرار دارد
- یک لوله شناور که درست در زیر سطح معلق است و به بستر دریا متصل می‌شود
- یک طراحی ترکیبی از بخش‌هایی که شناور است و بخش‌هایی که در سطح دریا است
این تونل سفر قطارهای پرسرعت بین‌قاره‌ای را تسهیل می‌کند، فشار بیسار زیاد اعماق اقیانوس را کمتر می‌کند و درعین‌حال خطوط کشتیرانی و شرایط آب و هوایی سخت سطح را دور می‌زند. این سیستم می‌تواند زمان حمل‌ونقل را که در حال حاضر بسته به محموله و مسیر بین ۲۰ تا ۴۵ روز متغیر است را ، به‌شدت کاهش دهد.
