بچه که بودم عادت داشتم تو کوچه‌باغ‌ها قدم بزنم و درس بخونم. بعضی وقت‌ها هم زیر سایه‌ی درخت، رو علف‌ها دراز می‌کشیدم، و یا حتی رو درخت می‌رفتم و کتاب می‌خوندم، اینجور وقت‌ها برگ‌ها و علف‌ها رو لای کتاب می‌ذاشتم تا صفحه رو گم نکنم. اون نشانگری که به شکل علف طراحی شده ناگهان من رو به اون روزهای ناب و بی‌تکرار برد، به قول سیدعلی‌صالحی؛ «یادت بخیر شادمانی بی‌سبب...»
منبع: خلاقیت بدون مرز
نظرات کاربران