محمد علی مهتدی - اطلاعات: شورش در سوریه و سقوط رژیم بشار اسد و تحولات بعد از آن تاثیرات مهمی بر کشور های همسایه بویژه بر لبنان و عراق گذاشت. در لبنان به رغم ضربه های سنگینی که به مقاومت وارد آمده بود، و به رغم شهادت دبیرکل و بسیاری از فرماندهان حزب الله، مقاومت چه در جنگ موشکی علیه حیفا و تل آویو و چه در درگیری های مرزی با ارتش صهیونیستی شجاعانه جنگید تا سرانجام در ۲۷ نوامبر گذشته، بر اساس اجرای قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت در جنوب رودخانه لیطانی، آتش بس برقرار شد.
از آن تاریخ تا کنون که یک ماه می گذرد، رژیم صهیونیستی مرتبا با زیرپا گذاشتن آتش بس، همچنان به عملیات تجاوزکارانه اش به شکل پیشروی در شهرها و روستاهای مرزی، ویران کردن خانه ها و ساختمان ها، بمباران های هوائی و ممانعت از بازگشت آوارگان به خانه هایشان ادامه داده است و نه ارتش لبنان و نه نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل ( یونیفیل) و کمیته پنج نفری ناظر بر آتش بس نتوانسته اند مانع اقدامات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی شوند چرا که این رژیم از بند رهیده و افسار گسسته، بی محابا به هر سو میتازد و به هیچ قانونی و به هیچ عهد و پیمانی خود را مقید نمی داند.
در همین مدت، مقاومت آتش بس را بطور کامل و دقیق محترم شمرده و هیچ واکنشی به اقدامات تجاوزکارانه ارتش صهیونیستی نشان نداده است و این نه به دلیل ضعف یا ترس مقاومت بوده، بلکه به این دلیل که قرارداد آتش بس را دولت آقای نجیب میقاتی امضا کرده و مسئولیت دفاع از حاکمیت لبنان به دولت و ارتش واگذار شده و اینک مقاومت می خواهد نشان دهد محافل و شخصیت هائی که مرتبا به بهانه حفظ حاکمیت، به مقاومت می تاختند، آیا قادرند بدون حضور مقاومت در صحنه، حاکمیت و تمامیت ارضی کشور را حفظ کنند؟
همین واقعیت باعث شد، آقای نجیب میقاتی، نخست وزیر، کمیته پنجگانه ناظر بر آتش بس را به دفتر کارش در بیروت فراخواند و نسبت به ممانعت از نقض مکرر آتش بس توسط ارتش اسرائیل به آنها هشدار بدهد . و اما مسأله مهمتر انتخاب رئیس جمهوری است که طبق یک توافق ملی و ننوشته از شخصیت های مسیحی مارونی انتخاب می شود. آقای نبیه برّی، رئیس پارلمان، روز ۹ ژانویه، ۲۰ دی ماه را برای تشکیل جلسه پارلمان و انتخاب رئیس جمهوری اعلام کرده است و اینک صحنه سیاسی لبنان آکنده از بحث و فعالیت برای توافق پیرامون شخصیتی است که قرار است بر کرسی ریاست در کاخ بعبدا بنشیند.
واقعیت این است که احزاب و جریان های سیاسی لبنان به دلیل وابستگی های خارجی و تضاد منافع هرگز قادر به انتخاب رئیس جمهوری مورد توافق نبوده و همیشه این قدرت های خارجی یعنی یک قدرت عربی و یک قدرت غربی ، بوده اند که چراغ سبز را روشن می کردند. در سال های اولیه استقلال لبنان، ژنرال دوگل از فرانسه و جمال عبد الناصر از مصر وارد عمل می شدند. پس از شکست مصر در ۱۹۶۷ و ضعف موقعیت بین المللی فرانسه، این مهم به دولت آمریکا و دولت سوریه واگذار شد.
سوریه با نفوذی که در لبنان داشت رئیس جمهوری را انتخاب می کرد و آمریکا حق وتو داشت. با کاهش نفوذ سوریه از سال های بعد از ۲۰۱۱ ، آمریکا یکه تاز میدان شد. آخرین رئیس جمهوری منتخب، ژنرال میشل عون، همپیمان مقاومت بود که دوره اش در اکتبر ۲۰۲۲ به پایان رسید. از آن تاریخ تا کنون، آمریکا مانع انتخاب رئیس جمهوری جدید شده زیرا با توجه به تعداد کرسی های حزب الله و جنبش امل و همپیمان هایشان در پارلمان لبنان، مقاومت می توانست نامزد مورد نظر خود یعنی سلیمان فرنجیه، رهبر مارونی های شمال لبنان را راهی کاخ بعبدا نماید. اینک پس از دو سال که لبنان رئیس جمهوری ندارد، آمریکا به مخالفت خود پایان داده و خواستار انتخاب رئیس جمهوری جدید شده است. در واقع، پس از ضربه هائی که در جنگ اخیر بر مقاومت وارد آمده و پس از شهادت سید حسن نصرالله، دبیرکل حزب الله و دیگر فرماندهان و نیز سقوط دولت بشار اسد در سوریه، آمریکا با احساس پیروزی، در پی آن است که یک رئیس جمهوری مخالف مقاومت انتخاب شود.
چنین شخصیتی می تواند در آینده چتر مشروعییت را از روی مقاومت بردارد ؛ خواهان خلع سلاح مقاومت شود و مقاومت را در محظور و زیر فشار شدید قرار دهد. اینک سفارت آمریکا در بیروت به شدت فعال است. امکان انتخاب سلیمان فرنجیه وجود ندارد. یک احتمال مهم ژنرال ژوزف عون، فرمانده ارتش است. ولید جنبلاط، رهبر درزی ها ی لبنان که فراکسیون مهمی در پارلمان دارد و اغلب با جنبش امل هماهنگ بوده ولی اکنون به دمشق رفته و با ابومحمد جولانی همپیمان شده، پس از سفر به پاریس و ملاقات با ایمانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه، اعلام کرده که فرمانده ارتش مورد نظر است و فراکسیون وی به او رای خواهد داد.
اسامی چند شخصیت دیگر مارونی نیز مطرح است و بدتر اینکه سمیر جعجع، رئیس حزب موسوم به " نیروهای لبنانی" و همپیمان همیشگی اسرائیل، نیز مدعی نامزدی برای ریاست جمهوری است و ممکن است در جلسه پارلمان اخلال کند.
البته حزب الله و جنبش امل نیز بیکار ننشسته اند و برنامه خود را دارند. اینک این سؤال همچنان مطرح است که آیا جلسه پارلمان در ۲۰ دی برگزار می شود ؟ و چه کسی به ریاست جمهوری انتخاب خواهد شد؟ آنچه مسلم است لبنان در آینده شاهد تحولات مهمی خواهد بود .
محمد علی مهتدی - اطلاعات: شورش در سوریه و سقوط رژیم بشار اسد و تحولات بعد از آن تاثیرات مهمی بر کشور های همسایه بویژه بر لبنان و عراق گذاشت. در لبنان به رغم ضربه های سنگینی که به مقاومت وارد آمده بود، و به رغم شهادت دبیرکل و بسیاری از فرماندهان حزب الله، مقاومت چه در جنگ موشکی علیه حیفا و تل آویو و چه در درگیری های مرزی با ارتش صهیونیستی شجاعانه جنگید تا سرانجام در ۲۷ نوامبر گذشته، بر اساس اجرای قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت در جنوب رودخانه لیطانی، آتش بس برقرار شد.
از آن تاریخ تا کنون که یک ماه می گذرد، رژیم صهیونیستی مرتبا با زیرپا گذاشتن آتش بس، همچنان به عملیات تجاوزکارانه اش به شکل پیشروی در شهرها و روستاهای مرزی، ویران کردن خانه ها و ساختمان ها، بمباران های هوائی و ممانعت از بازگشت آوارگان به خانه هایشان ادامه داده است و نه ارتش لبنان و نه نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل ( یونیفیل) و کمیته پنج نفری ناظر بر آتش بس نتوانسته اند مانع اقدامات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی شوند چرا که این رژیم از بند رهیده و افسار گسسته، بی محابا به هر سو میتازد و به هیچ قانونی و به هیچ عهد و پیمانی خود را مقید نمی داند.
در همین مدت، مقاومت آتش بس را بطور کامل و دقیق محترم شمرده و هیچ واکنشی به اقدامات تجاوزکارانه ارتش صهیونیستی نشان نداده است و این نه به دلیل ضعف یا ترس مقاومت بوده، بلکه به این دلیل که قرارداد آتش بس را دولت آقای نجیب میقاتی امضا کرده و مسئولیت دفاع از حاکمیت لبنان به دولت و ارتش واگذار شده و اینک مقاومت می خواهد نشان دهد محافل و شخصیت هائی که مرتبا به بهانه حفظ حاکمیت، به مقاومت می تاختند، آیا قادرند بدون حضور مقاومت در صحنه، حاکمیت و تمامیت ارضی کشور را حفظ کنند؟
همین واقعیت باعث شد، آقای نجیب میقاتی، نخست وزیر، کمیته پنجگانه ناظر بر آتش بس را به دفتر کارش در بیروت فراخواند و نسبت به ممانعت از نقض مکرر آتش بس توسط ارتش اسرائیل به آنها هشدار بدهد . و اما مسأله مهمتر انتخاب رئیس جمهوری است که طبق یک توافق ملی و ننوشته از شخصیت های مسیحی مارونی انتخاب می شود. آقای نبیه برّی، رئیس پارلمان، روز ۹ ژانویه، ۲۰ دی ماه را برای تشکیل جلسه پارلمان و انتخاب رئیس جمهوری اعلام کرده است و اینک صحنه سیاسی لبنان آکنده از بحث و فعالیت برای توافق پیرامون شخصیتی است که قرار است بر کرسی ریاست در کاخ بعبدا بنشیند.
واقعیت این است که احزاب و جریان های سیاسی لبنان به دلیل وابستگی های خارجی و تضاد منافع هرگز قادر به انتخاب رئیس جمهوری مورد توافق نبوده و همیشه این قدرت های خارجی یعنی یک قدرت عربی و یک قدرت غربی ، بوده اند که چراغ سبز را روشن می کردند. در سال های اولیه استقلال لبنان، ژنرال دوگل از فرانسه و جمال عبد الناصر از مصر وارد عمل می شدند. پس از شکست مصر در ۱۹۶۷ و ضعف موقعیت بین المللی فرانسه، این مهم به دولت آمریکا و دولت سوریه واگذار شد.
سوریه با نفوذی که در لبنان داشت رئیس جمهوری را انتخاب می کرد و آمریکا حق وتو داشت. با کاهش نفوذ سوریه از سال های بعد از ۲۰۱۱ ، آمریکا یکه تاز میدان شد. آخرین رئیس جمهوری منتخب، ژنرال میشل عون، همپیمان مقاومت بود که دوره اش در اکتبر ۲۰۲۲ به پایان رسید. از آن تاریخ تا کنون، آمریکا مانع انتخاب رئیس جمهوری جدید شده زیرا با توجه به تعداد کرسی های حزب الله و جنبش امل و همپیمان هایشان در پارلمان لبنان، مقاومت می توانست نامزد مورد نظر خود یعنی سلیمان فرنجیه، رهبر مارونی های شمال لبنان را راهی کاخ بعبدا نماید. اینک پس از دو سال که لبنان رئیس جمهوری ندارد، آمریکا به مخالفت خود پایان داده و خواستار انتخاب رئیس جمهوری جدید شده است. در واقع، پس از ضربه هائی که در جنگ اخیر بر مقاومت وارد آمده و پس از شهادت سید حسن نصرالله، دبیرکل حزب الله و دیگر فرماندهان و نیز سقوط دولت بشار اسد در سوریه، آمریکا با احساس پیروزی، در پی آن است که یک رئیس جمهوری مخالف مقاومت انتخاب شود.
چنین شخصیتی می تواند در آینده چتر مشروعییت را از روی مقاومت بردارد ؛ خواهان خلع سلاح مقاومت شود و مقاومت را در محظور و زیر فشار شدید قرار دهد. اینک سفارت آمریکا در بیروت به شدت فعال است. امکان انتخاب سلیمان فرنجیه وجود ندارد. یک احتمال مهم ژنرال ژوزف عون، فرمانده ارتش است. ولید جنبلاط، رهبر درزی ها ی لبنان که فراکسیون مهمی در پارلمان دارد و اغلب با جنبش امل هماهنگ بوده ولی اکنون به دمشق رفته و با ابومحمد جولانی همپیمان شده، پس از سفر به پاریس و ملاقات با ایمانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه، اعلام کرده که فرمانده ارتش مورد نظر است و فراکسیون وی به او رای خواهد داد.
اسامی چند شخصیت دیگر مارونی نیز مطرح است و بدتر اینکه سمیر جعجع، رئیس حزب موسوم به " نیروهای لبنانی" و همپیمان همیشگی اسرائیل، نیز مدعی نامزدی برای ریاست جمهوری است و ممکن است در جلسه پارلمان اخلال کند.
البته حزب الله و جنبش امل نیز بیکار ننشسته اند و برنامه خود را دارند. اینک این سؤال همچنان مطرح است که آیا جلسه پارلمان در ۲۰ دی برگزار می شود ؟ و چه کسی به ریاست جمهوری انتخاب خواهد شد؟ آنچه مسلم است لبنان در آینده شاهد تحولات مهمی خواهد بود .