به گزارش خبرگزاری حوزه، نشست تحلیلی «آینه جادو» با محوریت «نقد تأثیرگذار»، فرصتی برای بررسی جایگاه نقد در فضای هنری ایران بود. محمدرضا نصیری، منتقد برجسته سینما، در این نشست به چالش‌های نقد غیرسازنده پرداخت و از اهمیت بازگشت نقد به‌عنوان ابزاری برای درک عمیق آثار هنری سخن گفت.
نقدهای غیرسازنده؛ آفت فضای هنری
نصیری با انتقاد از وضعیت کنونی فضای نقد اظهار داشت:بسیاری از نقدها به‌جای پرداختن به اثر هنری، به شخصیت یا سابقه کارگردان می‌پردازند. این رویکرد نه‌تنها به رشد آثار کمک نمی‌کند، بلکه ارزش نقد را پایین می‌آورد.
وی تأکید کرد: نقد باید مستقل از کارنامه هنری افراد باشد و هر اثر بر اساس محتوای خود ارزیابی شود.
سینمای ایران در سال ۱۴۰۳؛ رکوردها و ضعف‌ها
به گفته نصیری، تحولات سینمای ایران در سال ۱۴۰۳ قابل توجه بود. فیلم‌هایی مانند «فسیل» با فروش میلیاردی رکوردهای گیشه را شکستند، اما نقدها بیشتر به تبلیغات و بازاریابی این آثار معطوف شد تا محتوای آن‌ها.
وی افزود: رویکردهایی که به ایجاد دو قطبی‌های کاذب برای جذب مخاطب متوسل می‌شوند، در بلندمدت به زیان سینمای ایران خواهند بود.
«داریوش»؛ سریالی با احترام به شعور مخاطب
نصیری این اثر را به‌عنوان گامی مثبت در سینمای ایران معرفی کرد و گفت: فیلم‌نامه‌ای دقیق با شخصیت‌پردازی قوی، از نقاط برجسته سریال است. شخصیت اصلی، داریوش، از همان ابتدا به‌خوبی معرفی می‌شود و مسیر داستان با تحول او هماهنگ است.
روایت عاطفی نجیبانه و خشونتی کنترل‌شده
یکی از نکات مثبت سریال، نمایش غیرمبتذل رابطه احساسی و استفاده درست از خشونت بود. نصیری صحنه‌هایی چون «سکانس املت‌فروشی» را نمونه‌ای از روایت عاطفی تأثیرگذار بدون دیالوگ‌های اضافی دانست.
