به گزارش شهدای ایران به نقل ازجوان، امید امانی در رشته توئیتی نوشت: از جدیدترین پژوهش‌هایی که به تازگی خوندم مقاله مایکل دافنر (Dufner) از دانشگاه لایپزیک آلمان بود. این پژوهشگر دنبال این بود ببینه که «چی باعث می‌شه یه سری‌ها به سادگی محبوب دل‌ها و عزیز گروه میشن! و یه سری‌ها نه!» یعنی اونی که نیومده عزیز‌دل همه شده، چیکار کرده که ما نمی‌کنیم؟!
برای رسیدن به جواب، پژوهشگران از ۱۳۹ نفر خواستن که دو به دو با هم تیم بسازن و با هم تیمی‌هاشون که عملاً یه فرد غریبه بود آشنا بشن و واسه یه تست روان‌شناختی آماده بشن. منتها قرار شد این فرایند آشنایی ضبط بشه و قبل از تست هم یه مصاحبه کنن که «هم تیمیت رو چطور دیدی؟! و دوست داری بعد از آزمایش هم رابطه‌تون ادامه داشته باشه؟!»
آنالیز ویدئو‌ها و مصاحبه‌هایی که شد نشون می‌داد آدم‌ها در برخورد اولیه با همدیگه، عمدتاً دو سبک رفتاری رو واسه شروع ارتباط و افزایش احتمال بقا و ادامه‌دار بودن اون رابطه نشون میدن:
۱) رفتار عاملی (Agentic behavior)
۲) رفتار جمعی (Communal behavior)
رفتار عاملی زمانیه که خیلی هدفمندانه تو یه جمعی بخوای احترام یا تحسین یه نفر رو به دست بیاری. واسه همین تلاش می‌کنی خیلی با اعتماد به نفس و مسلط به رفتار و کلماتت حرف بزنی و عمل کنی و یه جوری به مخاطب نشون بدی که من یه جایگاهی دارم، یه چیزایی بلدم و خلاصه کسی هستم واسه خودم!
رفتار جمعی هم وقتیه که دنبال ایجاد یه رابطه حمایتی و یه اعتماد متقابلی. واسه همین بیشتر از تلاش برای با اعتماد به نفس نشون دادن خودت و تحت تأثیر قرار دادن مخاطب، دنبال این هستی که مؤدب باشی، گرم بگیری، خیرخواه باشی، خوش بگذرونی و خلاصه اون تایم رفیق شید با هم و زمان خوبی بگذرونید! و، اما خروجی نهایی نشون می‌داد تو موقعیت‌هایی که هدف دوستی، ورود به جمع و خلاصه شکل‌گیری یه سری رفاقت‌هاست؛ آدم‌هایی که رفتار‌های جمعی دارن، یعنی بدون هرگونه تلاشی واسه نشون دادن اعتماد به نفس و خاص بودن، گرم می‌گیرن، صمیمی میشن و راحت هستن، بیشتر از سوی سایر افراد گروه پذیرفته میشن.
چرا؟! چون از نظر دیگران قابل اعتمادتر به نظر می‌رسن. چون که کمتر حس «تلاش برای نفوذ و کنترل» رو تو مردم ایجاد می‌کنه. پس توصیه محققان اینه اگه وارد یه جمع دوستانه شدی و به دنبال این بودی که محبوب قلب‌ها بشی «با اعتماد به نفس نباش! گرم و صمیمی باش.»
فرق این دو، تو اینه که به چالش ذهنی «چیکار کنم بیشتر من رو ببینن؟! یا کمترین میزان خطا رو داشته باشم؟!» به راحت بودن فکر کن، راحت بودنی که می‌گه «ببین من اوکیم! سخت نگیر! خودمونی باش!»
به قول بزرگواری که نوشته بود: «با سیاست واردشدن و سیاست به خرج دادن، رابطه رو طولانی نمی‌کنه، فقط تموم‌شدن اون رابطه رو به تأخیر می‌ندازه! چون بالاخره یکی از طرفین از اینکه خود واقعیش نباشه خسته می‌شه و خودش رو نشون میده.»
∎