بعد از برکناری کارلوس گاریدو از هدایت پرسپولیس، مطابق انتظار کریم باقری به‌عنوان سرمربی موقت سرخپوشان انتخاب شد تا فعلا و دست‌کم در 2بازی پایانی نیم‌فصل اول کار را جلو ببرد و باشگاه بتواند با گزینه‌های اصلی مذاکره و توافق کند. به این ترتیب، کاراکتر بسیار محبوب هواداران پرسپولیس، در موقعیتی قرار می‌گیرد که هیچ‌وقت هیچ علاقه جدی به آن نداشته است. به‌جرأت می‌توان گفت باقری حتی برای ورود به دنیای مربیگری در همین مقدار هم علاقه و اشتیاق نداشت، اما به هر حال گذر زمان نشان داد حضور او به‌عنوان یک نفر دوم مطمئن و مقبول و حلقه واسط بین سرمربی و بازیکنان، می‌تواند مقبول و مفید باشد. آقا‌کریم در این سال‌ها در همین نقش کار خودش را کرد؛ خودش راضی بود و تک‌تک سرمربیان هم از همکاری با او ابراز رضایت می‌کردند. شاید به همین دلایل هم او هیچ‌وقت وسوسه نشد رو به جاه‌طلبی‌های مرسوم دستیاران بیاورد و دنبال ارتقای شغلی باشد. در این مورد وضع چنان است که همین هفته گذشته، او در مصاحبه شب‌یلدایی‌اش درباره اینکه اگر پیشنهاد سرمربیگری تیم ملی به دستش برسد چه خواهد کرد، صراحتا گفت: «خودم را در این حد و اندازه‌ها نمی‌بینم.»
با همه اینها اما شرایط خاص پرسپولیس در تقویم فشرده جاری باعث شد باشگاه چاره‌ای جز انتخاب باقری به‌عنوان سرمربی موقت نداشته باشد و کریم هم با نوعی فداکاری، این وظیفه مهم را بر عهده می‌گیرد. اگرچه دست‌کم تا‌کنون هیچ‌یک از رسانه‌های رسمی باشگاه پرسپولیس از کلمه «موقت» برای پست سرمربیگری باقری استفاده نکرده‌اند، اما از هر جهت برای خودش و تیم هم بهتر است که این ماموریت کوتاه باشد. حقیقت آن است که فوتبال بی‌رحم‌تر از این حرف‌هاست و همه‌‌چیز به قشنگی کامنت‌های این روزها نیست که مثلا: «هر اتفاقی بیفتد تا آخر پشت آقا کریم هستیم.» تجربه امثال علی دایی، حمید استیلی و یحیی گل‌محمدی هم نشان داده با 2باخت و مساوی همه‌‌چیز ممکن است تغییر کند و خب کاملا هم طبیعی است که هواداران از هر کسی انتظار نتیجه‌گیری داشته باشند. با این تفاسیر حتی اگر او این یکی، دو بازی را هم برد، باشگاه نباید وارد فاز خوش‌خیالی شود و مذاکره با گزینه‌های اصلی را شل بگیرد. اجازه بدهید حرمت کریم باقری بین پرسپولیسی‌ها پابرجا باقی بماند. مراقب این سرمایه باشید.