فرارو- غزل اول:  

  دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند   پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند

   ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند        منع جوان و سرزنش پیر می‌کنند

غزل دوم: 

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد        ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

صوفی ما که ز ورد سحری مست شدی        شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد