تیم ملی وزنه‌برداری ایران راهی رقابت‌های جهانی بحرین شد تا نسل جدید که گفته می‌شود یکی از جوان‌ترین نسل‌های تاریخ وزنه‌برداری ایران است در این تورنمنت محک بخورد.
با وجود این حضور کیانوش رستمی، مدال‌آور المپیکی ایران در سال‌های نه‌چندان دور، در پشت صحنه این مسابقات جو را تا حدودی آشفته کرده است. کیانوش رستمی پس از کسب دو مدال در بازی‌های المپیک 2012 و 2016 برای کاروان ایران، رفته‌رفته از تیم ملی فاصله گرفت و حضور در دو المپیک اخیر را از دست داد.
او روزگای تبدیل به نماد ورزشکارسالاری در ورزش ایران شد و با اعلام اینکه سرمربیان تیم ملی را قبول ندارد، روی به تمرین انفرادی آورد. آن تصمیمات اگرچه با توجه به میزان آمادگی‌اش در ماه‌های اولیه برایش با یکی دو دستاورد دیگر همراه بود، ولی بعدا منجر به سقوطش در وزنه‌برداری شد و کم‌کم رکوردهای بدی از خود به جا گذاشت و با انجام خطاهای بسیار اوت کرد. با تغییر در کادر مدیریتی و فنی تیم ملی، دیگر اجازه چنین رفتاری به کیانوش داده نشد. از او خواسته شد برای حضور در تیم ملی در رکوردگیری‌ها شرکت کند و در صورتی که رکورد لازم را به دست آورد، در تیم ملی باشد.
کیانوش اوایل با خودرأیی خاصی چنین پیشنهادی را رد کرد. او خود را شایسته بی‌چون‌وچرا در تیم ملی توصیف می‌کرد و نهایتا همین اقدامش منجر به کنار گذاشته شدن او از تیم ملی شد. دوری او آن‌قدر طولانی شد که کیانوش سعی کرد از طریق واسطه‌ها دوباره به تیم ملی برسد. در همین راستا بود که او با نوشتن نامه‌ای سرگشاده به مسئولان رده‌بالای ایران تلاش کرد طوری وانمود کند که جریانی علیه حضورش در تیم ملی شده‌اند. او از این نوشته بود که نمی‌خواهند اجازه دهند کیانوش رستمی دوباره کسب مدال کند و پرچم ایران را به اهتزاز درآورد. عدم واکنش به چنین نامه‌ای، رستمی را وارد فضای دیگری کرد. این ورزشکار این بار با اشاره به اینکه از کشورهای دیگر پیشنهاد دارد خواستار صدور رضایت‌نامه‌اش شد. کار به جایی رسید که دو وزیر ورزش ایران در سال‌های اخیر درگیر پرونده او شدند و هرکدام تلاش کردند به نوعی مشکل را حل کنند.
سرانجام با اعلام کادرفنی تیم ملی قرار بر این شد که کیانوش رستمی دوباره شانسش را برای رکوردگیری بیازماید. حضور مجدد او در این آزمون ولی چیزی نبود که راضی‌کننده باشد. رکوردهای کیانوش ضعیف از آب درآمد و او راهی برای ورود دوباره به تیم ملی پیدا نکرد. کیانوش باز هم از این گفت که با او لج‌بازی شده، وگرنه حق مسلمش حضور در تیم ملی است. این فعل و انفعالات وقتی حواشی بیشتری به خود گرفت که خبر رسید با مسئولان کشور کوزوو به توافق رسیده و کارهای تابعیتش را انجام داده است. کیانوش وعده‌ای را که برای خروج از ایران و مسابقه‌دادن با پرچم کشوری دیگر داده بود عملی کرد. او تبعه کوزوو شد و حتی فدراسیون جهانی وزنه‌برداری هم نام او را در دسته 96 کیلوگرم ثبت و جلوی ملیت کوزوو را نوشت.
با‌این‌حال، برای نهایی‌شدن این جابه‌جایی، رستمی نیاز به رضایت‌نامه از ایران داشت. ایران ولی از آنجا که کشور کوزوو را به رسمیت نمی‌شناسد، رضایت‌نامه‌ای برای کیانوش صادر نکرد تا رستمی حضور در بازی‌های بحرین که وعده کسب مدالش را داده بود از دست بدهد. البته این موضوع مانع حضور او در محل برگزاری مسابقات نشد. کیانوش از این گفته بود که حتی اگر رضایت‌نامه‌اش از سوی ایرانی‌ها صادر نشود، خودش در سالن گرم این رقابت‌ها وزنه می‌زند تا نشان دهد حق با کیست.
نهایتا هم چنین اتفاقی افتاد؛ کیانوش رستمی زمانی که رقابت‌های دسته وزن 96 کیلو برگزار شد در پشت صحنه وزنه زد که اتفاقات جالبی رقم خورد. او با مهار وزنه ۱۸۰ کیلوگرم در یک‌ضرب و ۲۱۵ کیلوگرم در دو ضرب، با مجموع ۳۹۵ کیلوگرم رکوردی بهتر از قهرمان این دوره از مسابقات به ثبت رساند.
در این دوره، ریواز داویتادزه از گرجستان با مهار وزنه ۱۷۷ در یک‌ضرب اول شد، اما در دو ضرب بیشتر از ۲۱۰ کیلوگرم کسب نکرد تا در مجموع با مجموع ۳۸۷ کیلوگرم دوم شود. نفر اول نورگیسا آدیلتولی از قزاقستان شد که در یک‌ضرب ۱۷۴ کیلوگرم را بالای سر برد و در دو ضرب ۲۱۴ کیلوگرم را مهار کرد تا مجموع ۳۸۸ کیلوگرم را ثبت کند. علی عالی‌پور از ایران هم در یک‌ضرب ۱۷۳ و در دو ضرب ۲۱۴ کیلوگرم را بالای سر برد که در یک‌ضرب پنجم شد.
در دو ضرب سه وزنه‌بردار ۲۱۴ کیلوگرم را مهار کردند که طبق قوانین عالی‌پور سوم شد و در مجموع وزنه‌بردار ایران در جایگاه سوم ایستاد. اتفاق مهم داستان این بود که کیانوش رستمی توانست به صورت غیررسمی هفت کیلو بیشتر از نفر اول و هشت کیلو بیشتر از علی عالی‌پور وزنه بزند. اینجا مسلما بدون در نظر گرفتن استرس مسابقات رسمی یا اینکه آیا حرکت او خطایی داشته یا خیر، حق با کیانوش رستمی بود؛ او نشان داد که در 33سالگی هم آمادگی زدن وزنه‌های بهتری را دارد، ولی مسئله اینجاست که خودسری‌اش در عدم تمکین از برنامه‌های تیم ملی از یک سو و البته نبودن در شرایط مسابقات رسمی، اجازه نمی‌دهد به این سادگی درهای بازگشت به تیم ملی به رویش باز شود. ضمن اینکه نماینده ایران در این وزن جوانی 20ساله بود که توانست مدال برنز را به دست بیاورد. بدیهی است که اگر قرار به پوست‌اندازی باشد، جایگزینی این جوان 20ساله به‌جای کیانوش 33 ساله تصمیمی منطقی به نظر می‌رسد.
با وجود این، رستمی در همین بحرین که تمامی اتفاقات، از جمله وزنه‌زدن‌هایش را در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد، صحبت‌هایی به زبان آورد که ای کاش دروغ باشد. او از این گفت که مافیایی در ایران وجود دارد که ورزشکاران را به مهاجرت به کشورهای دیگر سوق می‌دهند. کیانوش از سران قضائی خواسته با این افراد برخورد جدی شود تا جوانان بتوانند برای ایران در رقابت‌های مختلف به میدان بروند. این موضوع با توجه به اینکه پیش از این هم در یکی دو نوبت چند نفر دیگر از برخورد بد مسئولان حرف زده و نسبت به مقوله مهاجرت بی‌اعتنایی نشان داده بودند، زنگ خطری جدی است که نیاز به رسیدگی دارد. همان قدر جدی که اگر شرایط بدنی کیانوش رستمی و رکوردهایش کمکی به تیم ملی ایران می‌کند، نیاز است تا دستش گرفته شود؛ البته به شرط آنکه دوباره در ساز ورزشکارسالاری ندمد.