این پروژه تحت هدایت پروفسور ابرُو فاتما فندیک، استاد دانشگاه هاتای کمال، در چارچوب پروژه «میراثی برای آینده» انجام شده است. 

فندیک گفت: «سنگ قبر نزدیک کلیسایی پیدا شده گفته می‌شود مقبره سن نیکولا است، این نشان می‌دهد که این همان منطقه مقدس مورد نظر ما است.» او افزود: «این کشف، تاییدی مهم از منابع تاریخی درباره مکان دفن سن نیکولا است.»

سن نیکولا حدود سال ۲۶۰ میلادی در میرا (امروزه دمره در آنتالیا، ترکیه) به دنیا آمد. او اسقف دوران اولیه مسیحیت و حامی کودکان و ملوانان بود. شهرت او به خاطر مهربانی و سخاوتش است و داستان‌هایی از او نقل شده که در آنها به فقرا پول می‌داد، این داستان‌ها با گذشت زمان با افسانه‌ها گره خوردند و و روایت‌هایی افسانه‌ای به خود گرفتند.

افسانه نیکولای قدیس ابتدا در اروپای شمالی و شرقی شکل گرفت و در قرن هفدهم توسط استعمارگران هلندی به قاره آمریکا برده شد. نام او که به هلندی سینتر کلاوس «Sinter Klass» بود در آمریکا به سانتا کلاوس «Santa Claus» تبدیل شد. شخصیتی که ما در ایران با نام فرانسوی بابانوئل می‌شناسیم.

با گذشت زمان، احترام به این قدیس منجر به شکل‌گیری شخصیت پدر نوئل شد؛ مردی شاد و ریش‌دار که هدیه می‌دهد و نماد جشن‌های کریسمس در دنیای غرب است. 

با این حال، اطلاعات بسیار کمی درباره سن نیکولا واقعی وجود دارد. تنها چیزی که مشخص است این است که او بعد از مرگش در حدود سال ۳۴۳ میلادی در کلیسایی که به نام او نامگذاری شده بود دفن شد. محل مقبره او همچنان به عنوان یک راز باقی مانده است؛ گفته می‌شود که بدن او در سال ۱۰۸۷ دزدیده و به‌طور غیرقانونی به کلیسای سن نیکولا در باری، ایتالیا منتقل شده است.

اگرچه تحقیقات علمی روی این استخوان‌ها انجام شده است، اما شواهد قطعی مبنی بر اینکه این استخوان‌ها واقعا متعلق به سن نیکولا بوده‌اند، وجود ندارد.