به گزارش هنرآنلاین، کارگاه «مستند اجتماعی» با حضور ژائو لیانگ از چین دیروز ۱۹ آذر در دومین روز از هجدهمین دوره جشنواره «سینماحقیقت» در سالن شماره ۴ پردیس سینمایی چارسو برگزار شد.
وی در ابتدای این کارگاه عنوان کرد: برای اولین بار است که به ایران می‌آیم و بسیار خوشحالم که اینجا هستم. می‌خواهم ابتدا با شما مخاطبان که امروز اینجا هستید، آشنا شوم و بدانم که دانشجو هستید یا مستندسازان حرفه‌ای؟
این کارگردان بیان کرد: من حدود ۳۰ سال است که مشغول مستندسازی هستم. من اهل منطقه‌ای در شرق چین هستم و در زمان‌های قبل‌تر آنجا سینمای چین در آن منطقه آزادی بیشتری داشت. اکنون جوانان سینماگر به مناطق اطراف رفته‌اند که تقریبا اولین نسل از فیلمسازان آزاد چین بودند.
وی در ادامه بخش‌هایی از فیلم‌هایش را برای حاضران پخش کرد و گفت: این اولین فیلم من بود و اسمش «هواپیمای کاغذی» است. این فیلم تریلر ندارد به این دلیل که جزو اولین فیلم‌های من است.
این فیلمساز ادامه داد: یک فیلم دیگر نیز دارم که در روستای خانوادگی خودمان آن را ساخته‌ام. یک فیلم دیگرم را نیز با همراهی یک فیلمساز فرانسوی ساختم و بسیار فیلم سختی بود به این دلیل که می‌خواستیم داخل یک سیستم دولتی شویم. این فیلم سال ۲۰۰۸ ساخته شد و موضوعش درباره خانه‌ای است که پلیس‌ها در آن زندگی می‌کنند. یکی از دوستان من هم در این مرکز زندگی می‌کرد به همین دلیل توانستیم وارد آنجا شویم.
وی درباره فیلم دیگرش گفت تصریح کرد: من فیلم «استشهاد» را در ۱۲ سال ساختم و درباره افراد روستایی است که می‌خواهند از دولت شکایت کنند. این فیلم به دلیل حساسیتی که دارد در کشور چین پخش نشد. سیستم کشور چین نسبت به گذشته بسیار تغییر کرده است و به همین دلیل روستایی‌ها هم خیلی از وضع موجود شکایت دارند. من برای ساخت این فیلم بودجه‌ای در اختیار نداشتم و همچنین دوست نداشتم که با نیروهای دولتی وارد چالش شوم اما با امید این مستند را به پایان رساندم. من می‌خواستم که در این مستند درباره سیستم زندگی اجتماعی چین فیلم بسازم و به نظرم موفقیت‌آمیز بود. پس از فیلم «استشهاد» برخی از هنرمند این مستند را با ویدئوآرت ترکیب می‌کردند.
این مستندساز گفت: فیلم دیگر من درباره کارمندان معدن است. کارگران معدن وضعیت بدی در آنجا داشتند و حتی من هم در آن زمان مریض شدم. این کارگران در آنجا فوت می‌شوند. در تمام دنیا همه می‌دانند که چین بازار بزرگی دارد اما پشت تمام این پیشرفت‌ها آدم‌هایی وجود دارند که مریض و زندگی‌شان به اتمام می‌رسد.
وی تاکید کرد: وقتی فیلمی می‌سازم مدن زمان طولانی به آن اختصاص می‌دهم و معمولا فیلم‌هایم حدود ۵ سال طول می‌کشند. فیلم آخرم به نام «معذرت می‌خواهم» در زمان کرونا ساخته شد. این فیلم درباره این موضوع است که بحران آب و هوا و انرژی اتمی چه تاثیری در جهان دارد. این موضوع بسیار جهانی است و در کشورهای دیگر نیز این بحران وجود دارد. من‌پیش از شروع این‌مستند در کشورهای مختلف درباره این مساله تحقیق می‌کردم. توجه به بحران انرژی نیز مساله موردعلاقه من است و دوست دارم بدانم که جهان در این حوزه به کدام سمت حرکت می‌کند.
انتهای پیام